Η τάση παρατηρείται εδώ και αρκετά χρόνια. Ενώ οι οικονομικές ανισότητες διογκώνονται στον Δυτικό κόσμο, χωρίς να έχει υπάρξει ικανοποιητική αντιμετώπιση του φαινομένου, στο προσκήνιο βρίσκονται διάφορα θέματα «δικαιωμάτων», υπέρ κοινωνικών μειοψηφιών, στα οποία κοινός παρονομαστής συνήθως είναι ότι δεν απαιτούν σημαντικές κρατικές δαπάνες.
Καλοπροαίρετα, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι δεδομένης και της οικονομικής συγκυρίας, τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα οδηγούν τις κοινωνίες σε προοδευτικές φιλελεύθερες κατευθύνσεις, στα σημεία στα οποία τους το επιτρέπει η εκάστοτε οικονομική πραγματικότητα.
Για πολλούς άλλους, τα θέματα αυτά αξιοποιούνται προκειμένου να μετατοπίσουν το βάρος της δημοσιότητας, αλλά και να προσαρτήσουν ψήφους από τις μειοψηφίες που ευνοούνται, εις βάρος των συμφερόντων μιας σιωπηρής πλειοψηφίας. Η οποία, όμως, αισθάνεται ολοένα και περισσότερο ότι η διαβίωση, ακόμη και τα πιστεύω της, δεν απασχολούν ιδιαίτερα την πολιτική εξουσία. Αισθάνεται φόβο και αβεβαιότητα για το μέλλον, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της να επιστρέφει στην παράδοση και στον συντηρητισμό, ενδεχομένως όχι άδικα.
Όποια κι αν είναι η αιτία του φαινομένου, τα αποτελέσματά του δεν μπορούν πλέον να παραγνωριστούν, καθώς η εμπειρία από το εξωτερικό, κυρίως -αλλά όχι μόνο- στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνει ότι ελλοχεύουν κίνδυνοι. Οι οποίοι προκύπτουν, όταν η έννοια της ισότητας απέναντι «στο νόμο» έρχεται σε σύγκρουση με εγκαθιδρυμένες, παραδοσιακές θα λέγαμε, κοινωνικές νόρμες, διχάζοντας την κοινωνία. Όταν δηλαδή η πολιτική διαμάχη μεταφέρεται στο επίπεδο αξιών, που καλώς ή κακώς θεωρούνται υπαρξιακές από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οπότε και μετατρέπεται σε πολιτισμική σύγκρουση.
Το αποτέλεσμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τέτοιου είδους πειραματισμούς, οι οποίοι μάλιστα αφέθηκαν να αποκτήσουν σχεδόν ανεξέλεγκτη δυναμική, ήταν ο διχασμός της αμερικανικής κοινωνίας και η μετατροπή της πολιτικής διελκυστίνδας σε ένα είδος ακήρυχτου πολιτισμικού εμφυλίου.
Με αυτή την έννοια, ο γάμος μεταξύ ομοφύλων δεν αποτελεί ήσσονος σημασίας θέμα για την ελληνική πραγματικότητα, το οποίο συντόμως «θα ξεχαστεί», όπως υποστηρίζουν ορισμένοι. Διότι είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν ότι αποτελεί «κερκόπορτα» για την τεκνοθεσία. Και σε δεύτερο χρόνο, για πληρέστερη αλλαγή του σχετικού δικαίου, στα πρότυπα των όσων έχει ήδη προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με κατάληξη δηλαδή στο αμερικανικό φαινόμενο του «wokeness», με τα πολλαπλά φύλα και την καθιέρωση του «γονέας 1» και «γονέας 2».
Οι δημοσκοπήσεις για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων δίνουν πολύ καθαρά αποτελέσματα, που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Η κοινωνία εμφανίζεται διχασμένη για τον γάμο, με ποσοστά που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO καταγράφονται σε 48% υπέρ με 49,8% εναντίον, ενώ είναι ξεκάθαρα αντίθετη, σε ποσοστό σχεδόν 69%, στο θέμα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια.
Ειδικά στη ΝΔ, όπου το θέμα έχει πάρει διαστάσεις υφέρπουσας ανταρσίας, τα ποσοστά εμφανίζονται αμείλικτα. Το 58% των ψηφοφόρων είναι αρνητικοί για τον γάμο και το 79% για την τεκνοθεσία.
Σε αυτό το κλίμα, έχει ιδιαίτερη σημασία ότι, σύμφωνα με την ίδια έρευνα της GPO, σχεδόν το 39% των ερωτηθέντων θεωρεί πως υπάρχει χώρος για ένα νέο κόμμα, δεξιότερα της ΝΔ, ενώ ποσοστό της τάξεως του 13,9% δηλώνει ότι θα το ψήφιζε, παρότι δεξιότερα της κυβερνώσας παράταξης υπάρχουν ήδη τρία κόμματα!
Κάποιοι ψηφοφόροι ψάχνουν για ένα πιο δεξιό κόμμα, χωρίς τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά των μικρών κομμάτων αντίστοιχου χαρακτήρα που βρίσκονται ήδη στη Βουλή. Τόσοι που αν έβρισκαν αυτό που ήθελαν, θα δημιουργούσαν ένα από τα δύο ισχυρότερα κόμματα στη σημερινή πολιτική σκηνή, αλλάζοντας ενδεχομένως και τον τρόπο λειτουργίας της.
Πρόκειται για επιβεβαίωση της ήδη διαδεδομένης άποψης, στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, ότι η εγκαθίδρυση ενός «σοβαρού» πιο δεξιού κόμματος, με περισσότερο συντηρητικές απόψεις και πολιτική, αποτελεί περίπου νομοτέλεια. Με βάση τα όσα συμβαίνουν ανά την Ευρώπη, αλλά και τη μερική μετατόπιση του κόμματος προς το κέντρο, που επέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αρκετοί από εκείνους που εκφράζουν τούτη την άποψη, μιλούν τελευταία για «δικτατορία των μειοψηφιών», για κωλοτούμπες στο μεταναστευτικό και για τις ανησυχίες τους για τους χειρισμούς στις σχέσεις της Ελλάδας (και της Κύπρου) με την Τουρκία.
Που σημαίνει ότι οι διαφορές σχετίζονται περισσότερο με ιδεολογικά θέματα και λιγότερο με την οικονομική πολιτική, χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η νέα μέθοδος φορολόγησης των επαγγελματιών, σε συνδυασμό με την ανησυχία για τις επιπτώσεις της ακρίβειας στην παραδοσιακή βάση ψηφοφόρων, αναζωπυρώνει τις σπίθες της λαϊκής δεξιάς.
Προς το παρόν, ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει κοινός τόπος στις εκτιμήσεις για το πότε θα μπορούσε πρακτικά να συμβεί κάτι τέτοιο. Πριν αρχίσουν οι διαφωνίες για τη νομιμοποίηση κάποιων μεταναστών και, κυρίως, πριν τεθεί επί τάπητος το θέμα του γάμου των ομοφύλων, σχεδόν όλοι ανέμεναν ότι η ΝΔ θα λήξει την τετραετία ως έχει.
Ακόμη και σήμερα, παρά την ένταση που έχει δημιουργηθεί στο κόμμα, οι περισσότεροι του χώρου της εκτιμούν ότι όσο είναι επικεφαλής ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η παράταξη έχει την εξουσία, δεν πρόκειται να υπάρξουν εξελίξεις. Εντούτοις το σενάριο που θέλει τον πρωθυπουργό να μεταπηδά σε κορυφαία ευρωπαϊκή θέση, πριν λήξει η τετραετία, παρότι ο ίδιος το διέψευσε κατηγορηματικά, παραμένει «ζεστό» στις εσωκομματικές συζητήσεις, επηρεάζοντας συμπεριφορές, προσδοκίες και προσωπικές φιλοδοξίες.
Η παρτίδα βεβαίως δεν έχει κλείσει. Υπάρχει χρόνος για αλλαγές στο νομοσχέδιο, αλλά και για «μασάζ» σε βουλευτές και υπουργούς. Πολιτικά όμως είναι μάλλον δύσκολο να αλλάξει η ουσία των νέων ρυθμίσεων, ή να μεταβληθούν δραματικά οι καταγεγραμμένες ισορροπίες στην κοινή γνώμη (που επηρεάζει σφόδρα τους βουλευτές επαρχίας της ΝΔ). Ιδίως εάν επαληθευτεί η πληροφορία περί κατάθεσης του νομοσχεδίου πριν το τέλος Φεβρουαρίου.
Από το πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί το τοπίο όταν έρθει εκείνη η ώρα, ίσως κριθούν πολλά. Το ίδιο άλλωστε ισχύει και για το σκηνικό που θα διαμορφώσουν μερικούς μήνες αργότερα οι ευρωεκλογές.