Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει άλλη περίπτωση στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, όπου ένα νεοεμφανιζόμενο πρόσωπο έχει ταράξει τόσο πολύ τα νερά, όχι μόνο μέσα στο κόμμα του αλλά στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, όπως αυτή του Στέφανου Κασσελάκη.
Το «γιατί» έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά τον ίδιο. Νέος, πολύ ευπαρουσίαστος, ευκατάστατος, τεχνοκράτης με βαρύ βιογραφικό και αμερικανο-σπουδαγμένος. “Woke” τόσο όσο αντέχει η ελληνική πολιτική πραγματικότητα -και εξαιρετικά επικοινωνιακός.
Αν ανήκε στη Νέα Δημοκρατία και απηχούσε τις πολιτικές ιδέες της, θα είχε όλες τις προδιαγραφές για πολύ σοβαρός «δελφίνος». Αλλά δεν εκπροσωπεί τη Νέα Δημοκρατία. Ούτε καν το ΠΑΣΟΚ. Κι εκεί βρίσκεται το δεύτερο σκέλος της μεγάλης έκπληξης και ανατροπής, που έχει προκαλέσει η εμφάνισή του.
Ο κ. Κασσελάκης διεκδικεί την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και σύμφωνα με κάποιες στοιχηματικές εταιρείες, μέσα σε διάστημα ημερών έχει καταφέρει να είναι ήδη δεύτερος στα προγνωστικά, πίσω από την Έφη Αχτσιόγλου.
Ίσως το αδύναμο σημείο του, τουλάχιστον για τους πιο κυνικούς, να είναι ότι φαίνεται «πολύ καλός για να είναι αληθινός», καθώς μοιάζει με ιδανικό προϊόν κάποιου εργαστηρίου πολιτικού μάρκετινγκ.
Το πόσο αληθινός είναι θα φανεί σίγουρα στο μέλλον. Ήδη, όμως, η παρουσία του έχει δώσει το φιλί της ζωής στην έως πρότινος σχεδόν αδιάφορη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κι ακόμη περισσότερο, μοιάζει να αλλάζει τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Πριν 2-3 μήνες, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη φαινόταν να είναι αποκλειστικός συνομιλητής σχεδόν όλων των ψηφοφόρων του Κέντρου, αλλά και να παίζει χωρίς αντίπαλο, υπαρκτό ή και δυνητικό, έχοντας απέναντί της τον ΣΥΡΙΖΑ σε αποδρομή και το ΠΑΣΟΚ αδύναμο να εκμεταλλευτεί αρκούντως το πολιτικό κενό.
Τώρα, αρκετά αποδυναμωμένη από τα καλοκαιρινά πεπραγμένα των πρώτων 70 ημερών της (φαινόμενο πολιτικά επικίνδυνο από μόνο του), η κυβέρνηση βρίσκει μπροστά της ένα «προσωποποιημένο» πολιτικό κίνδυνο, εντελώς άφθαρτο, με επικοινωνιακή λάμψη και γοητεία, που προέκυψε από το πουθενά και ίσως την απειλήσει πολύ σύντομα. Πιθανώς στις ευρωεκλογές που θα γίνουν σε περίπου εννιά μήνες.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, κι αυτό είναι προφανές από τα λεγόμενά του σε ορισμένα σποτ, θέλει να είναι ο αντι-Κυριάκος του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά, δε, μοιάζει ικανός να διεμβολίσει το Κέντρο, ακόμη και χωρίς να είναι αρχηγός του κόμματος, με έναν τρόπο που δεν κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Η άλλη πλευρά, ωστόσο, δεν έχει άγνοια κινδύνου. Η μιντιακή ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης έχει ήδη αφιερώσει πολυάριθμα άρθρα στο πρόσωπό του. Οι επιθέσεις εναντίον του (άλλες ήπιες κι άλλες σκληρές) έχουν ξεκινήσει στα ΜΜΕ και στα σόσιαλ μίντια, σημάδι ότι «τον έχουν πάρει στα σοβαρά».
Ωστόσο πιο πολλά θα κριθούν από την περαιτέρω πορεία του ιδίου, αφού η πολιτική σίγουρα δεν εξαντλείται σε βιντεάκια στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και από τα όσα θα συμβούν μέσα στον ίδιο το κόμμα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος.
Εφόσον δεν αποδειχθεί διάττων αστέρας, φαίνεται καθαρά από τώρα ότι θα επιχειρήσει να συμπαρασύρει το κόμμα προς τον κεντρώο χώρο, μπολιάζοντας (για να συνοψίσουμε) τις αριστερές ιδέες με το «ελληνικό όνειρο», μια πετυχημένη παράφραση του αμερικανικού ονείρου, που λειτούργησε ως συγκολλητική ουσία ετερόκλητων πληθυσμών και ατόμων στη διαρκώς ανοδική πορεία των ΗΠΑ, της μητρόπολης του καπιταλισμού, ιδίως τον 20ό αιώνα.
Και αυτό, με την έννοια της αξιοκρατίας, της ισονομίας και των ευκαιριών για όλους, μπορεί να ακούγεται εύηχα σε μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι ικανοποιεί ιδεολογικά τους παραδοσιακούς αριστερούς συντρόφους που αποτελούν σημαντικό μέρος του σκληρού κομματικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποια πράγματα θα φανούν ήδη από την ερχόμενη Κυριακή, στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Προκειμένου όμως να αποκρυσταλλώσουμε άποψη για τη σημασία που θα έχει το «φαινόμενο Κασσελάκης» στους συσχετισμούς δυνάμεων της ελληνικής πολιτικής σκηνής, θα χρειαστεί να περάσει αρκετός καιρός ακόμη.