Η πρόσφατη εκτίμηση του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Ray Dalio ότι κατόπιν των όσων συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, η πιθανότητα μιας διεθνούς σύρραξης, που θα μοιάζει με τους προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους έχει αυξηθεί στο 50%, θα έπρεπε να αφυπνίσει πολιτικούς και κοινή γνώμη.

Όχι μόνο διότι ο ίδιος είναι διάσημος επενδυτής που ασχολείται συστηματικά με τους εξωγενείς παράγοντες των αγορών (πέρα δηλαδή από αποτιμήσεις, επιτόκια κ.λπ.), αλλά επειδή την άποψή του συμμερίζονται και πολλοί νηφάλιοι αναλυτές των διεθνών σχέσεων, κυρίως δε εκείνοι που λόγω ηλικίας έζησαν από κοντά τι σημαίνει αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Εάν κοιτάξει κάποιος τον παγκόσμιο χάρτη, θα δει πως άθελά της η Ελλάδα βρίσκεται κοντά, ενοχλητικά κοντά, σε μερικά από τα πιο επικίνδυνα και απρόβλεπτα σημεία του. Κι αν ακολουθήσει προσεκτικά τις εξελίξεις, θα διαπιστώσει πως η ένταση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που κορυφώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια στην Ουκρανία, αγγίζει ολοένα και περισσότερες περιοχές.

Η εισβολή των Αζέρων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η ένταση στο Κόσοβο που δημιουργεί εστία ανάφλεξης στην καρδιά των Βαλκανίων, οι συνεχιζόμενες εμφύλιες συρράξεις στη Συρία και τη Λιβύη, ακόμη και τo ντόμινο από πραξικοπήματα στη Δυτική και Κεντρική Αφρική (από το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο έως τον Νίγηρα και την Γκαμπόν), συνθέτουν ένα τοπίο ολοένα αυξανόμενης αστάθειας, εις βάρος των συμφερόντων της Δύσης.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και οι σοβαροί στρατιωτικοί αναλυτές της Δύσης παραδέχονται πλέον ότι νίκη της Ουκρανίας δεν διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον, παρά το μέγεθος της υποστήριξης από τη Δύση.

Οι προσδοκίες για τη μεγάλη εαρινή επίθεση των Ουκρανών διαψεύστηκαν, όχι γιατί δεν πολέμησαν γενναία, αλλά διότι δεν είχαν ούτε τους αριθμούς ούτε των οπλισμό στο έδαφος και τον αέρα, για να επιτύχουν κάτι περισσότερο. Στην πράξη, έχουν περάσει τρεις μήνες με ασήμαντα αποτελέσματα και η αντεπίθεση έχει πλέον ξεθυμάνει.

«Καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις παρά αυτός που δεν ξέρεις», λέει το αγγλοσαξονικό ρητό, που σε πολλές περιπτώσεις βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική. Το γεγονός ότι στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη λειτούργησε αντίστροφα, χαρίζοντας του δύο μεγάλες νίκες με προεργασία λιγότερο από ένα μήνα, ένα πράγμα δείχνει ξεκάθαρα:

Ότι ο κόσμος που ψήφισε ήθελε να απορρίψει τον «διάβολο που ήξερε». Την κομματική νομενκλατούρα, τις σέχτες και τους μηχανισμούς «του 3%», τους υποστηρικτές της δήθεν «αριστερής ορθοδοξίας», με τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις που έκαναν το κόμμα να χάσει το -υποτίθεται- μεγαλύτερο προσόν ενός αριστερού σχήματος: την άμεση επαφή με την κοινωνία, την οποία εξασφάλισε η κινηματική λογική της υποψηφιότητας του αντιπάλου, σε συνδυασμό με τα επικοινωνιακά του χαρίσματα.

Παρότι εμφανίστηκε μάλλον αλλεργικός στην κριτική και κυρίως την αυτοκριτική, από όσα είπε το Σαββατοκύριακο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σαφές ότι πήρε τουλάχιστον, εν μέρει, το μήνυμα της δυσαρέσκειας που αποτυπώνεται σε κρυφές και φανερές δημοσκοπήσεις.

Για αυτό και επιχείρησε να φύγει προς τα μπροστά, κάνοντας μια σειρά από εξαγγελίες σε διάφορα μέτωπα, από τη φοροδιαφυγή και την αύξηση των κρατικών εσόδων μέχρι την αμοιβή της εργασίας, την Υγεία, τη Δικαιοσύνη και την αστυνόμευση.

Ωστόσο, όπως φάνηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την Κυριακή, δεν ήταν έτοιμος να μιλήσει για συγκεκριμένα μέτρα σε ό,τι αφορά το μεγάλο πρόβλημα της ακρίβειας, ενώ απέφυγε να απαντήσει σε μια σειρά από άλλα θέματα, από τα ελληνοτουρκικά ως την αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά και σε συγκεκριμένα «φάλτσα» που έγιναν στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών.