«Καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις παρά αυτός που δεν ξέρεις», λέει το αγγλοσαξονικό ρητό, που σε πολλές περιπτώσεις βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική. Το γεγονός ότι στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη λειτούργησε αντίστροφα, χαρίζοντας του δύο μεγάλες νίκες με προεργασία λιγότερο από ένα μήνα, ένα πράγμα δείχνει ξεκάθαρα:
Ότι ο κόσμος που ψήφισε ήθελε να απορρίψει τον «διάβολο που ήξερε». Την κομματική νομενκλατούρα, τις σέχτες και τους μηχανισμούς «του 3%», τους υποστηρικτές της δήθεν «αριστερής ορθοδοξίας», με τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις που έκαναν το κόμμα να χάσει το -υποτίθεται- μεγαλύτερο προσόν ενός αριστερού σχήματος: την άμεση επαφή με την κοινωνία, την οποία εξασφάλισε η κινηματική λογική της υποψηφιότητας του αντιπάλου, σε συνδυασμό με τα επικοινωνιακά του χαρίσματα.
Σύμμαχοι του Κασσελάκη ήταν βεβαίως, μάλλον άθελά τους, γνωστά στελέχη και αρθρογράφοι ταυτισμένοι με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που έσπευσαν όχι μόνο να του επιτεθούν συστηματικά, αλλά και να δηλώσουν είτε την προτίμησή τους στην Έφη Αχτσιόγλου είτε την υποστήριξή τους προς τον… Νίκο Φίλη (που επιτέθηκε ανοιχτά στον νεαρό πρόεδρο πλέον του ΣΥΡΙΖΑ), όπως έπραξε μέσα στη Βουλή ο Άδωνις Γεωργιάδης! Ομολογώντας ποιον δεν θέλουν στην ηγεσία του αντιπάλου τους.
Μεγάλος σύμμαχος ήταν επίσης η «ευμενής ουδετερότητα» που επισήμως τήρησε ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και η υποστήριξη της υποψηφιότητάς του από πρόσωπα που λιγότερο ή περισσότερο ταυτίζονται με τον προηγούμενο ηγέτη, δημιουργώντας τους κατάλληλους συνειρμούς.
Σε κάθε περίπτωση. όμως, για τους «ψημένους» αριστερούς του κόμματος, με τα κομματικά ένσημα, τα εύκολα ιστορικά τσιτάτα κι όλα τα ελαττώματα μιας απολιθωμένης πολιτικής «ελίτ», που θεωρεί τα παραπάνω ως «γαλόνια» στην κομματική επετηρίδα, η περίπτωση Κασσελάκη αποτελεί ένα μεγάλο μάθημα.
Η Αριστερά (όπως και κάθε πολιτικός σχηματισμός με τον τρόπο του) οφείλει να προσαρμόζεται στις κοινωνικές απαιτήσεις και ανάγκες, στα νέα ρεύματα της εποχής. Να αφουγκράζεται τις νέες τάσεις, τις δομικές μεταβολές που φέρνει στην κοινωνία η τεχνολογία, η παγκοσμιοποίηση και η διαφοροποίηση στο τι εστί «παραγωγή» την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Διότι να συμβεί το αντίθετο, αποκλείεται.
Υπό αυτή την έννοια, ο ανοικτός σνομπισμός από την πλευρά Τσακαλώτου, Φίλη, Σκουρλέτη και άλλων της ίδιας ομάδας, τόσο προς τον συνυποψήφιο της Έφης Αχτσιόγλου όσο και προς εκείνους που τον υποστήριξαν την πρώτη Κυριακή, αποτέλεσαν μάλλον βαρίδι παρά πλεονέκτημα για την ίδια, ως νέα γυναίκα πολιτικό που είχε επιτυχίες χωρίς να κάνει σοβαρά λάθη στη μέχρι τώρα πολιτική της πορεία.
Το αν οι παραπάνω πήραν το μάθημα, μένει να απαντηθεί. Αν κρίνουμε από την πρώτη ανάρτηση Τσακαλώτου, μάλλον δεν το πήραν. Για αρκετούς άλλωστε από αυτούς, η παραμονή στις παρυφές της πολιτικής, με ένα κόμμα μονοψήφιας απήχησης, αποτελεί όχι μόνο… παράδοση του παρελθόντος αλλά και απολύτως αποδεκτή πολιτική φιλοσοφία. Ταιριάζει στην αντίληψή τους περί πεφωτισμένης Αριστεράς, που ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει.
Ορισμένοι είναι πολύ πιθανό ότι θα αποχωρήσουν, είτε άμεσα είτε ευκαιρίας δοθείσης. Για την απήχηση του κόμματος, μικρό θα είναι το κακό. Μεγαλύτερο ίσως είναι αν μείνουν.
Ο ίδιος ο Κασσελάκης μπαίνει σε μια περίοδο που θα έχει πολλά να αποδείξει και μεγάλα εμπόδια να υπερπηδήσει. Το τι ακριβώς θα επιδιώξει να φτιάξει με την ολίγον «άμορφη μάζα» των ψηφοφόρων του κόμματος και το ετερόκλητο στελεχιακό δυναμικό θα το δούμε στο μέλλον. Το στίγμα πάντως σαφώς θα είναι προς το κέντρο μέσα από μια «πατριωτική κυβερνώσα Αριστερά», όπως ο ίδιος λέει και θα πρέπει να δείξει πώς το εννοεί.
Αυτό σημαίνει ότι έχει μάχες να κερδίσει μέσα στους μηχανισμούς του κόμματος (με το συνέδριο ενόψει), κάτι που είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί χωρίς τη στήριξη του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Υπάρχει άλλωστε και η Νέα Δημοκρατία κι ακόμη περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, που πλέον έχουν κάθε λόγο να ανησυχήσουν σοβαρά, ακόμη και ενόψει των ευρωεκλογών, σε περίπου 9 μήνες.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στελέχη και αρθρογράφοι της παράταξης που κυβερνά, επώνυμοι και ανώνυμοι, τις τρεις τελευταίες ημέρες, υπόσχονται να αποκαλύψουν προσεχώς «τα ψέματα» στο βιογραφικό του.
Κατόρθωμα μεν η επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά τώρα αρχίζουν τα πιο δύσκολα.
ΥΓ: Αρκετά… προφητική αποδείχτηκε η ειρωνική ανάρτηση του Νίκου Ξυδάκη (που καθόλου δεν υποστηρίζει το νέο πρόεδρο) στο Facebook στις 12 Σεπτεμβρίου, πριν δηλαδή τον πρώτο γύρο των εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ:
«Η περίπτωση Kasselakis 2023 θα διδάσκεται από το τρέχον ακαδημαϊκό έτος στα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης. Ως περίπτωση Hijacking με βοήθειες εντός και εκτός παιδιάς.
Στις Business Schools θα διδάσκεται ως υπόδειγμα blitzkrieg εξαγοράς σε προβληματική με άφθονα assets και ναρκωμένο μάνατζμεντ».
Επί της ουσίας, απολύτως μέσα έπεσε!