Η επίσκεψη Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον επίσημο τρόπο όσα υποστηρίζουμε ξεκάθαρα εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο: Η στρατηγικής σημασίας σύμπραξη Κίνας με Ρωσία, απέναντι στη διεθνή επικυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης, δεν έχει επηρεαστεί αρνητικά από την κρίση στην Ουκρανία.

Τουναντίον, η επιθετική στάση των ΗΠΑ και στενών τους συμμάχων, στο θέμα της Ταϊβάν, μαζί με την επιβολή κυρώσεων και της προσπάθειας απομόνωσής της (από το κρίσιμο εμπάργκο στους μικροεπεξεργαστές μέχρι την προσπάθεια απαγόρευσης της δημοφιλούς εφαρμογής TikTok), σπρώχνουν την Κίνα ακόμη πιο κοντά στη Ρωσία, απειλώντας να ανοίξουν ενδεχομένως και δεύτερο μέτωπο, αυτή τη φορά στην Ασία.

Ακούγοντας όσα λένε οι πολιτικοί και γράφουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, διαβάζοντας και τα σχετικά γκάλοπ, θα περίμενε κάποιος ότι η τραγωδία στα Τέμπη θα δημιουργούσε ένα σοκ στο πολιτικό σύστημα, μια πραγματική διάθεση αλλαγής προς το καλύτερο.

Μπορεί αυτό να συμβαίνει μερικώς στα επίσημα λόγια, πλην όμως, τα έργα δείχνουν ότι η συνεχής σύγκλιση προς έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή αξιοπιστίας, που ακολουθεί δυστυχώς φθίνουσα πορεία, ουδόλως ανακόπτεται.

Τα Τέμπη συγκρίνονται με το Μάτι, οι υποκλοπές του παρόντος επιχειρείται να συμψηφιστούν με υποκλοπές του παρελθόντος. Η υποψηφιότητα του Νίκου Τόσκα, ως «προηγούμενο» για να είναι υποψήφιος ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, ενώ μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, ο Παύλος Πολάκης, αίφνης, θα είναι ξανά υποψήφιος. Και γιατί να μην είναι, λένε κάποιοι, αν είναι ο… Καραμανλής.

Η εικόνα των πρώτων δημοσκοπήσεων μετά τα Τέμπη δεν απέχει πολύ από τις εκτιμήσεις που προηγουμένως διατύπωναν (ιδιωτικώς) πολιτικοί παρατηρητές. Φθορά της κυβέρνησης, χωρίς ενίσχυση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ανοδική τάση στα μικρότερα κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει, στο πλαίσιο και της «αντισυστημικής» ψήφου διαμαρτυρίας, αύξηση των αναποφάσιστων.

Αναμενόμενο ήταν άλλωστε και ότι η κυβέρνηση θα κάψει το σενάριο των εκλογών του Απριλίου, ώστε να δημιουργήσει χρόνο, μεταθέτοντας, λένε οι πληροφορίες, την πρώτη αναμέτρηση προς τα τέλη Μαΐου και τη δεύτερη στις αρχές Ιουλίου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς η τραγωδία των Τεμπών δημιούργησε ζωτική ρωγμή στο αφήγημα περί ψηφιοποίησης και εκσυγχρονισμού του κράτους, αλλά και εξανέμισε (πολιτικά) το αποτέλεσμα των οικονομικών ενισχύσεων και επιδομάτων, που απλόχερα μοίραζε και μοιράζει, ανατρέποντας δύο από τα κύρια προεκλογικά της όπλα.

Το επόμενο διάστημα, ενόψει και των εκλογών, που μάλλον θα καθυστερήσουν αισθητά, αναμένονται έως και πρωτοφανείς πολιτικοί διαξιφισμοί γύρω από την τραγωδία στα Τέμπη, με προσπάθειες απόδοσης ευθυνών, ένθεν και ένθεν.

Το βέβαιο είναι ότι αυτή τη φορά η τραγωδία έγινε στη βάρδια της κυβέρνησης και ότι πέρα από τα ανθρώπινα λάθη, το τραγικό δυστύχημα αποκάλυψε τη «γύμνια» του ελληνικού κράτους, την αδιαφορία των αρμόδιων σε θέματα πρόληψης και ασφάλειας, τον βαθιά ελαττωματικό τρόπο με τον οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί ο δημόσιος τομέας.

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που υποστηρίξαμε ως σοβαρή πιθανότητα την εμπλοκή της Κίνας και της Ευρώπης, σε μια προσπάθεια επίλυσης του Ουκρανικού με διπλωματικό τρόπο. Στο διάστημα αυτό, η δεύτερη υπερδύναμη του κόσμου άρχισε να αναδύεται ως σοβαρός παράγοντας και στο συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ από ευρωπαϊκής πλευράς αποκαλύφθηκαν ενδιαφέρουσες παρασκηνιακές διεργασίες.

Η Κίνα παρουσίασε ένα σχέδιο (ατελές και μάλλον θεωρητικό) οδικού χάρτη ειρήνευσης με 10 σημεία, χαρακτηρίζοντάς το ως «θέσεις της Κίνας για την πολιτική επίλυση της ουκρανικής κρίσης». Το σχέδιο αυτό σχεδόν αμέσως έτυχε ψυχρής υποδοχής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία και τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ.