Μοιάζει να είναι ένα κοινό μυστικό, του οποίου μαθαίνουμε αποσπασματικά τις διαστάσεις. Οι νέοι παραπονιούνται για υψηλή ανεργία, οι επιχειρηματίες ζητούν μαζική εισαγωγή μεταναστών σε διάφορους κλάδους, τονίζοντας και ελλείψεις σε στελέχη, κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενθάρρυνε πρόσφατα τους συνταξιούχους να δουλεύουν φανερά, υποσχόμενος μείωση των αντικινήτρων.

Εντούτοις, η ανεργία στη χώρα μας κινείται στην περιοχή του 11%, μειούμενη μεν, αλλά σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από την Ισπανία.

Σε τούτη την προεκλογική περίοδο αναδεικνύονται, έστω και με εντελώς λανθασμένο τρόπο, ορισμένες από τις μεγάλες πληγές στη λειτουργία του ελληνικού κράτους.

Με λάθος τρόπο, διότι ούτε στο θέμα του φορολογικού συστήματος, ούτε στο θέμα της Υγείας, ή της Παιδείας, ούτε στο θέμα της Θράκης, η ανάδειξη των θεμάτων προέκυψε από κάποιο διάλογο ή την εις βάθος «προγραμματική» παρουσίαση απόψεων.

Τουναντίον, η συζήτηση (η σωστή έκφραση είναι διαξιφισμοί για τη δημιουργία εντυπώσεων) ήρθε είτε ως αποτέλεσμα δυσάρεστης επικαιρότητας, είτε από «γλωσσικό» ολίσθημα» κάποιου πολιτικού στελέχους, είτε από καταγγελίες ενός κόμματος έναντι άλλου.

Η περί φορολογίας πολιτική διελκυστίνδα που διεξάγεται προεκλογικά θα ήταν περισσότερο ωφέλιμη αν γινόταν σε βάθος και όχι για λόγους εντυπώσεων. Αν δεν αφορούσε κυρίως θέματα σημαντικά μεν, αλλά περιφερειακά ως προς την ουσία του προβλήματος. Από το ποσοστό φορολόγησης των υψηλών μερισμάτων (που όντως είναι από τα χαμηλότερα διεθνώς) έως τις μεγάλες αφορολόγητες γονικές παροχές (που προφανώς ευνοούν δυσανάλογα τις μεγάλες περιουσίες).

Οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, εμφανίζονται προεκλογικά να «χτυπάνε το σαμάρι», αποφεύγοντας τον τεράστιο «γάιδαρο». Τα διεθνώς αναγνωρισμένα και εντελώς άδικα χαρακτηριστικά ενός φορολογικού συστήματος που αποφεύγει συστηματικά να πατάξει αποτελεσματικά την ενδημική φοροδιαφυγή, ανεχόμενο την εκρηκτική παραοικονομία, που συνεχίζει να αναπτύσσεται πλάι στο «πλαστικό χρήμα» και τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Προς όφελος ορισμένων επαγγελματικών κατηγοριών (τις οποίες ουδείς θέλει να θίξει προεκλογικά) και εις βάρος άλλων.

Εάν εξετάσει κάποιος τις θέσεις που έχουν εκφράσει όλα ανεξαιρέτως τα σημαντικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων πολιτών, θα διαπιστώσει ότι οι τεκτονικές μεταβολές που συντελούνται στο διεθνές γεωπολιτικό, οικονομικό και τεχνολογικό στερέωμα δείχνουν να έχουν περάσει απαρατήρητες.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η επέλαση της τεχνητής νοημοσύνης (που θα αγγίξει προσεχώς σχεδόν όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής), η απο-παγκοσμιοποίηση, η αλλαγή παραδείγματος από ένα «μονοπολικό» κόσμο, αυτόν της μοναδικής υπερδύναμης, σε έναν «πολυπολικό» πολύ πιο ασταθή, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, θίγονται από ελάχιστα έως καθόλου. Παρότι θα έχουν βαθύτατες επιδράσεις στο περιβάλλον στο οποίο καλείται να κινηθεί η χώρα μας τα επόμενα χρόνια.

Το αποτέλεσμα των εκλογών εξέπληξε και τους πιο αισιόδοξους στο επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, προσφέροντας ήδη από χθες ασφαλή οδό για διεκδίκηση μιας άνετα αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Έχει όμως σημασία να δούμε πώς προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα, που συνιστά θρίαμβο των επιλογών του Κυριάκου Μητσοτάκη και των στενών συνεργατών του όχι μόνο στην κυβερνητική θητεία αλλά και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, καθώς και τα λάθη των αντιπάλων του, με κορυφαία την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του.