Ακούγοντας όσα λένε οι πολιτικοί και γράφουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, διαβάζοντας και τα σχετικά γκάλοπ, θα περίμενε κάποιος ότι η τραγωδία στα Τέμπη θα δημιουργούσε ένα σοκ στο πολιτικό σύστημα, μια πραγματική διάθεση αλλαγής προς το καλύτερο.
Μπορεί αυτό να συμβαίνει μερικώς στα επίσημα λόγια, πλην όμως, τα έργα δείχνουν ότι η συνεχής σύγκλιση προς έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή αξιοπιστίας, που ακολουθεί δυστυχώς φθίνουσα πορεία, ουδόλως ανακόπτεται.
Τα Τέμπη συγκρίνονται με το Μάτι, οι υποκλοπές του παρόντος επιχειρείται να συμψηφιστούν με υποκλοπές του παρελθόντος. Η υποψηφιότητα του Νίκου Τόσκα, ως «προηγούμενο» για να είναι υποψήφιος ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, ενώ μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, ο Παύλος Πολάκης, αίφνης, θα είναι ξανά υποψήφιος. Και γιατί να μην είναι, λένε κάποιοι, αν είναι ο… Καραμανλής.
Εξαιρετική λογική, ένθεν και ένθεν!
Αντίστοιχα απογοητευτική είναι η κατάσταση γύρω από τα αίτια που προκάλεσαν την τραγωδία των Τεμπών και τις ευθύνες. Τηρώντας ελαφρώς χαμηλότερους τόνους σε σχέση με το παρελθόν (κάτι που δεν αποκλείεται να πάψει κι αυτό να ισχύει από τούτη την εβδομάδα), η κυβέρνηση προσπαθεί να εκτρέψει τις ευθύνες της προς το παρελθόν και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι στο θέμα αυτό ήταν άμωμος.
Οι πολίτες ωστόσο, τουλάχιστον όσοι δεν είναι οπαδοί, αντιλαμβάνονται πλήρως και τις διαχρονικές παθογένειες στο δημόσιο (τις ζουν άλλωστε, Έλληνες πολίτες είναι), αλλά και το ξέφραγο αμπέλι που άφησε η κυβέρνηση, το δήθεν «επιτελικό κράτος», στον χώρο των σιδηροδρόμων. Καταλαβαίνουν πού αποσκοπούν οι αντεγκλήσεις και πώς, μέσα από αυτές, χάνεται η ουσία, οι λύσεις και οι ευθύνες.
Εν κατακλείδι, οι έννοιες της πολιτικής ευθύνης και της ευθύνης γενικότερα αντιμετωπίζονται από τους μεγάλους του πολιτικού συστήματος (συχνά όχι μόνο από αυτούς) με επικίνδυνη ελαφρότητα. Καταντούν λαστιχένιο μπαλάκι που αναπηδά από τον έναν στον άλλο, χωρίς άλλα ορατά αποτελέσματα. Ακόμη, ως φαίνεται, και όταν αφορούν θέματα ζωής και θανάτου, πράξεις, παραλείψεις και αμέλειες σε πολιτικό και διοικητικό επίπεδο, που είχαν εξαιρετικά οδυνηρά αποτελέσματα.
Όλα αυτά απογοητεύουν και θυμώνουν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ολοένα και περισσότερο, την ίδια ώρα που οι πολιτικοί του «συστήματος» διαμαρτύρονται και δήθεν προειδοποιούν για τις συνέπειες που θα έχει η οργή. Η οργή και η απογοήτευση που οι ίδιοι προκαλούν!
Μεγάλο ρόλο σε αυτές τις συμπεριφορές ίσως να παίζει και το γεγονός ότι σημαντικό μέρος των απογοητευμένων, ακόμη και αρκετών οργισμένων, εκείνων που δεν θα ψηφίσουν «ό,τι να 'ναι» απλώς για να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους, κατευθύνεται στο άκυρο, στο λευκό, στην αποχή, χωρίς ιδιαίτερη επίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Πρόκειται όμως για τακτική που παίζει με τη φωτιά.
Τέτοιου είδους φαινόμενα απαξίας στο σύστημα, συνδυασμένα με την πίεση της χρεοκοπίας, οδήγησαν παλαιότερα στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, χωρίς καν να υπάρχει η δικαιολογία ενός «χαρισματικού ηγέτη» στους κόλπους της.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος κινείτο στα σκοτεινά υπόγεια της ακροδεξιάς παραπολιτικής επί δεκαετίες, χωρίς να καταφέρει ποτέ να συσπειρώσει οποιεσδήποτε ουσιαστικές δυνάμεις. Ήταν πολιτικά αυτό που λέμε «αμελητέα ποσότητα». Ώσπου οι συνθήκες, μαζί όμως με τις πράξεις και τις παραλείψεις του πολιτικού συστήματος, κατάφεραν να τον αναδείξουν σε «παράγοντα» και να τον βάλουν στη Βουλή.
Όσοι αμφιβάλλουν για το αν οι συνθήκες που έφεραν το έκτρωμα της Χρυσής Αυγής στην εξουσία μπορεί να επαναληφθούν με κάποιο άλλο, πιο κεκαλυμμένο- και άρα πιο επικίνδυνο πολιτικά- μόρφωμα, μάλλον κάνουν λάθος. Ας ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, στην Ευρώπη και αλλού, σε κράτη με μακροχρόνια εδραιωμένους θεσμούς και σαφώς υψηλότερο επίπεδο λειτουργίας. Ίσως να διαπιστώσουν ότι μέχρι τώρα τη γλιτώσαμε «φτηνά».
Τούτη την περίοδο, ακρίβεια και πληθωρισμός συνδυάζονται με σοβαρό αίσθημα ανασφάλειας, η μία κρίση διαδέχεται την άλλη (όπως φαίνεται και από την τρέχουσα αναταραχή στον διεθνή τραπεζικό τομέα), ενώ οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, από την εποχή της πανδημίας ακόμη, συντηρούνται με έναν καταιγισμό επιδομάτων, που μάλλον δεν μπορούν να συνεχιστούν επ' αόριστον.
Ακόμη και το «καλάθι του νοικοκυριού», μια καλή ομολογουμένως ιδέα, πάει να ξεχειλώσει σε σημείο τραγελαφικό. Περίμενε κάποιος ότι το 2023 θα υπήρχε στη χώρα μας… «καλάθι του νονού» για το Πάσχα;
Είναι άραγε κάτι τέτοιο ένδειξη κυβερνητικής ευελιξίας απέναντι στον πληθωρισμό ή περισσότερο της φτωχοποίησης μέρους της ελληνικής κοινωνίας;
Ακριβώς λοιπόν όπως οι μεγαλύτεροι της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ) πρέπει να προβληματιστούν για την τελμάτωση των ποσοστών τους στις δημοσκοπήσεις, μια και αποτελούν τις «συστημικές» εναλλακτικές, θα πρέπει και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να αντιληφθεί ότι ο «Κανένας», που σηκώνει πλέον κεφάλι, μπορεί να αποδειχθεί πολύ επικίνδυνος αντίπαλος.
Επικίνδυνος όχι μόνο στη μάχη για τη διακράτηση της εξουσίας, αλλά για την επόμενη μέρα του πολιτικού συστήματος συνολικά -και την εσωκομματική της συνοχή ειδικότερα.