Όλοι φαίνεται να συμφωνούν πλέον ως προς την ύπαρξη «ρυπαρών δικτύων» στην ΕΥΠ, διαφωνώντας μόνο ως προς την προέλευση και την... πατρότητά τους. Εντούτοις, είναι απορίας άξιο το τι ακριβώς κάνει ο νέος διοικητής της ΕΥΠ Θεμιστοκλής Δεμίρης. Παρακολουθεί απλώς τα τεκταινόμενα, αναμένοντας και αυτός «τη δικαιοσύνη»; Σχεδόν έξι μήνες μετά την τοποθέτησή του στην ηγεσία της ελληνικής μυστικής υπηρεσίας κι ενώ οι δραστηριότητές της απασχολούν μόνιμα την πολιτική επικαιρότητα, εξακολουθεί να μην ξέρει τίποτα για τις «νομότυπες επισυνδέσεις» και για τα παράνομα λογισμικά;
Ισως να μας πει κάτι στο προσεχές μέλλον. 'Η τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε.
Στο μεταξύ, ως προς το ερώτημα αν με την υπόθεση αυτή διασπάστηκαν κόκκινες γραμμές του δημοκρατικού πολιτεύματος, προφανέστατα οι απόψεις διίστανται μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Όπως και για τις επιπτώσεις που θα έχει η υπόθεση στις επερχόμενες εκλογές.
Στη Βουλή, παρά τις απανωτές ερωτήσεις, απαντήσεις δεν δόθηκαν από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Η ατμόσφαιρα που επικράτησε μάλλον συνοψίζεται στη δήλωση Γιώργου Γεραπετρίτη «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Στο πιο λαϊκό, όπως άλλωστε ερμηνεύονται τέτοιες δηλώσεις από μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, «τι να μας πείτε εσείς, ίδιοι είσαστε», «τα ίδια κάνατε κι εσείς».
Αυτή άλλωστε η κόκκινη γραμμή, της αξιοπρέπειας του πολιτικού ανταγωνισμού, έχει ξεπεραστεί προ πολλού, προς όφελος της «πόλωσης». Του κάποτε λεγόμενου «σκληρού ροκ», που τώρα από ό,τι φαίνεται έγινε μόδα να το λέμε «τοξικότητα». Πράγματι υπάρχει τοξικότητα, αλλά είναι αμφίπλευρη. Όπως υπάρχουν και σοβαρές παράπλευρες απώλειες.
Φτάσαμε, εν έτει 2023, στο σημείο να εγκαλείται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από πολιτικά επώνυμους οπαδούς του «Μένουμε Ευρώπη» και πολλούς άλλους, διότι λέει τη γνώμη του, επιστημονική αλλά εν τέλει και βαθιά πολιτική, κι επειδή δέχτηκε να συμμετάσχει ομιλώντας σε επιστημονική εκδήλωση, με άλλους συν-επιστήμονές του, που κάποιοι από αυτούς έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις!
Ανησυχητικό αυτό, διότι δείχνει ότι ακόμη και πρόσωπα του κεντρώου, μετριοπαθούς «ευρωπαϊκού χώρου» τείνουν να μείνουν σε διλήμματα του τύπου «εμείς εναντίον των άλλων», όπως ορθά επισήμανε και ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Όποιος πιστεύει πολιτικά ότι πρέπει να σωπάσουμε ενώπιον των υποκλοπών για να μην επωφεληθούν οι "άλλοι", απλώς δεν βοηθά τους "άλλους" να είναι πράγματι "άλλοι"».
Βαριά κουβέντα, αλλά ορθή! Όταν αρνούμαστε τον ουσιαστικό διάλογο με τον πολιτικά διαφορετικό, όταν τον δαιμονοποιούμε, όταν καθιερώνουμε το «εμείς» και οι «άλλοι», τότε οδεύουμε επικίνδυνα προς την ακραία πόλωση και τον διχασμό, κι όχι προς τον «ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό». Αυτό συμβαίνει τα τελευταία αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ, οι οποίες σύμφωνα με διεθνή μελέτη του Ινστιτούτου Ελντερμαν βρίσκονται σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, μαζί με την Ισπανία και τη Σουηδία.
Φαίνεται ότι προς τα εκεί οδεύουμε κι εμείς, όταν σοβαροί -υποτίθεται- αρθρογράφοι κεντρικών ΜΜΕ εμφανίζονται υπέρμαχοι διαχωριστικών γραμμών εντός της ελληνικής κοινωνίας, που οικοδομούνται, λέει, με βάση «ιστορικές ταυτότητες» και «πολιτισμικές αξίες», με πεδίο εφαρμογής το… δημοψήφισμα του 2015!
Είναι αμφίβολο όμως αν από τέτοιου είδους «ταυτοτικούς διχασμούς» ωφελείται τελικά η φιλελεύθερη Δημοκρατία. Αντίθετα, είναι δεδομένο ότι τόσο οι απόψεις του τύπου «και ο Ερντογάν ακούει τους στρατηγούς του», «πρέπει να παρακολουθούνται προληπτικά πρόσωπα σε υπεύθυνες θέσεις για να μη χρηματίζονται» όσο και οι θέσεις ότι «δεν ενδιαφέρεται ο πολίτης για τις υποκλοπές, για την τσέπη του (η λέξη «μόνο» τεχνηέντως υπονοείται) ενδιαφέρεται», «να μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου» (προφανώς θεωρώντας ότι η ενδεχόμενη καταστρατήγηση του κράτους δικαίου και του δικαιώματος της ιδιωτικής επικοινωνίας δεν αποτελεί πραγματικό πρόβλημα, αλλά… θεωρητικό), καλλιεργούν την αίσθηση μιας κοινωνίας που απασχολείται μόνο με το μεροκάματο ή ενίοτε το… παντεσπάνι της, αδιαφορώντας για την κατάσταση της Δημοκρατίας.
Θείο δώρο για όσους θα ήθελαν να διαβρώσουν τις δημοκρατικές αξίες. Στρωμένη δουλειά. Όπως και η ολοένα μεγαλύτερη αποχή από το εκλογικό δικαίωμα (για το οποίο κάποτε χύθηκαν ποτάμια αίματος), που δεν είναι βέβαια άσχετη με όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν, αυξάνοντας την απογοήτευση.
Υπάρχουν όμως σοβαρές παράπλευρες απώλειες και στο εξωτερικό. Από τα δημοσιεύματα σε έγκριτα μέσα διεθνούς εμβέλειας, έως τη σχεδόν μόνιμη πλέον ενασχόληση της Επιτροπής PEGA του ευρωκοινοβουλίου για τις παρακολουθήσεις (συντόμως και της Επιτροπής LIBRE για τις πολιτικές ελευθερίες και το κράτος δικαίου), που «ομαδοποιεί» εν τοις πράγμασι τη χώρα μας με χώρες εγνωσμένων κενών στις δημοκρατικές λειτουργίες, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία!
Για διευρυνόμενο «λεκέ» στη διεθνή εικόνα της χώρας, που ίσως οδηγήσει και σε οικονομικές επιπτώσεις, έγραψε πρόσφατα ο Παύλος Τσίμας, χτυπώντας καμπανάκι. Και δυστυχώς έχει δίκιο!
Η υπόθεση αυτή, το ξαναλέμε, δεν πρόκειται να λήξει σύντομα, ενώ η αντιπαράθεση θα γίνει ακόμη πιο σκληρή όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, επηρεάζοντας ίσως πολύ περισσότερο τα αποτελέσματα, απ' ό,τι έως πρότινος ανέμεναν οι περισσότεροι.