Το νέο ”new deal” του George Bush

Δημοσιεύθηκε: 17 Δεκεμβρίου 2004 - 11:03

Η δεύτερη θητεία του George W. Bush στην προεδρία των ΗΠΑ μπορεί να αποδειχθεί τόσο αμφιλεγόμενη για το εσωτερικό της χώρας, όσο ήταν η πρώτη για το εξωτερικό. Η κυβέρνηση προωθεί μια βαθιά μεταρρύθμιση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, τον θεμέλιο λίθο της ”νέας συμφωνίας” του Roosevelt.

Καθώς δεν υπάρχουν ακόμη συγκεκριμένες προτάσεις από τον Λευκό Οίκο, θα ήταν πρώιμο να βγάλουμε συμπεράσματα. Ωστόσο υπάρχουν ήδη αρκετά ζητήματα που αμφισβητούν την προοπτική να αποτελέσει αυτή η μερική ιδιωτικοποίηση την απάντηση στη συνταξιοδοτική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Αμερική.

Οι άνθρωποι του προέδρου αρέσκονται να δηλώνουν ότι η κοινωνική ασφάλιση βρίσκεται αντιμέτωπη με κρίση κεφαλαίων.

Θεωρούμε την εκτίμηση υπερβολική. Το σύστημα λαμβάνει περισσότερα απ’ όσα διαθέτει, δημιουργώντας ένα θεωρητικό κοινοπρακτικό κεφάλαιο που δεν θα φτάσει στην αιχμή του αν δεν περάσει μια δεκαετία.

Από εκεί και πέρα το συσσωρευμένο πλεόνασμα θα μειώνεται, αλλά δεν θα εξανεμιστεί πριν το 2042 και, ακόμη και τότε, με τα τρέχοντα επίπεδα εισφορών θα καλύπτεται το 70% και πλέον των υποχρεώσεων. Είναι γεγονός ότι υπάρχει κενό χρηματοδότησης, που διογκώνεται όσο προχωράει ο χρόνος. Αλλά είναι ένα κενό που μπορούν εύκολα οι ΗΠΑ να γεφυρώσουν.

Με μια αύξηση 2 ποσοστιαίων μονάδων στις εισφορές, το κόστος του συστήματος καλύπτεται για τα επόμενα 75 χρόνια. Υπάρχουν προτάσεις που συνδυάζουν αυξημένες εισφορές με ελαφρές περικοπές των επιδομάτων, που εξασφαλίζουν σταθερότητα μέχρι τον 22ο αιώνα.

Όπως και να ’χει, αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι η βιωσιμότητα ενός μεμονωμένου κοινωνικού προγράμματος, αλλά η συνολική οικονομική κατάσταση. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι οι ΗΠΑ δεν αντέχουν να χρηματοδοτούν το κενό της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά αντέχουν τις μόνιμες φορολογικές περικοπές που επιβλήθηκαν πέρσι και κοστίζουν περισσότερο σε σημερινές αξίες.

Οι ιδιωτικοί συνταξιοδοτικοί λογαριασμοί θα μπορούσαν να είναι ένας εύσχημος πολιτικά τρόπος για να πειστούν οι Αμερικανοί να εισφέρουν περισσότερα στο σύστημα. Θα μπορούσαν επίσης να προσφέρουν οικονομικά οφέλη, αν δεν αντιμετώπιζαν επιπλέον έμμεση φορολογία.

Αλλά η κυβέρνηση δεν ζητεί περισσότερα κεφάλαια, ζητεί να μειωθούν οι υπάρχουσες εισφορές. Για να πληρωθεί η μεταβατική περίοδος, προτείνεται να συγκεντρωθούν τρισεκατομμύρια δολάρια σε επιπλέον χρέος, τόσα ώστε στο ζενίθ του 2036 το εθνικό χρέος των ΗΠΑ να κινείται 24% υψηλότερα σε σχέση με εκείνο που υπήρχε ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Κι αυτό είναι άκρως ανεύθυνο.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι απορρίπτεται η ιδέα να συμμετέχουν οι ιδιωτικοί λογαριασμοί στο πλαίσιο της ευρύτερης μεταρρύθμισης της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά ότι αυτή από μόνη της δεν είναι η λύση. Μια ορθή μεταρρύθμιση θα προϋπέθετε να αναγνωριστεί πως πρέπει να υπάρξουν νέες πηγές εσόδων, καθώς και μειωμένα επιδόματα.

© The Financial Times Limited 2004. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation