Το στοίχημα του Henry Paulson

Ο H. Paulson έχει μία λαμπρή ευκαιρία. Μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στο χρηματοοικονομικό σύστημα των ΗΠΑ και να θριαμβεύσει. Όμως η αξία των προτάσεών του θα κριθεί μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της κρίσης.

Δημοσιεύθηκε: 1 Απριλίου 2008 - 12:32

από την στήλη Editorial Comment

Θα πρέπει να είναι δελεαστικό να προσπαθείς να επιτύχεις έναν γρήγορο και ευχάριστο για το πλήθος στόχο, όπως μία πρόταση για να «κρεμαστούν» όσοι πωλούν η τιτλοποιούν στεγαστικά δάνεια subprime.

Όμως ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Hank Paulson, σαφώς δεν έχει στόχο απλά να συμμετάσχει στην τελευταία του μάχη. Οι πολυαναμενόμενες προτάσεις του για την αναμόρφωση του αμερικανικού συστήματος επόπτευσης των αγορών δεν ήταν τελικά μία αντανακλαστική κίνηση στην πιστωτική κρίση.

Όντως προκάλεσε ανακούφιση, με δεδομένο τον συνεχιζόμενο θόρυβο του «Κάτι Θα Πρέπει Να Συμβεί». Ίσως, τελικά, να αποτελεί και μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο κ. Paulson προτείνει την διεύρυνση του δικτύου επόπτευσης και προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες σε μικρότερο αριθμό αρχών. Για παράδειγμα η SEC (Security and Exchange Commission) θα συγχωνευθεί με την CFTC (Commodity Futures Trading Commission). Οι ασφαλιστικές θα μπορούν να επιλέξουν επόπτευση από τις ομοσπονδιακές αρχές ελέγχου και όχι από τις πολιτειακές.

Η Fed θα έχει μεγαλύτερη δύναμη στον περιορισμό των διαθέσεων ανάληψης ρίσκου από τις επενδυτικές τράπεζες, αν και αυτή η δύναμη θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η σταθερότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος βρίσκεται, όντως, σε κίνδυνο.

Αρκετές από τις προτάσεις είναι καλοδεχούμενες. Οι χρηματοοικονομικοί όμιλοι είναι τόσο ισχυροί παίκτες στις αγορές παραγώγων εμπορευμάτων, ώστε η συγχώνευση των SEC και CFTC να έπρεπε να έχει συμβεί εδώ και αρκετό καιρό.

Η ιδέα ότι η Fed θα μπορεί να ελέγχει τα επίπεδα ρίσκου στο σύστημα είναι επίσης λογική. Άλλωστε η Fed είναι αυτή που αναγκάστηκε να στηρίξει το χρηματοοικονομικό σύστημα, προχωρώντας πρόσφατα στη διάσωση της Bear Stearns. Εάν υπάρχει ένας οργανισμός που έχει την απαιτούμενη πείρα γι’ αυτό το καθήκον είναι η Fed.

Η ιδέα της συγχώνευσης ρυθμιστικών αρχών είναι, επίσης, ορθή. Αν μη τι άλλο το «νοικοκύρεμα» αποτελεί αρετή. Όμως υπάρχουν πολύ περισσότερα στοιχεία που «καλύπτουν» τον όρο επόπτευση και δεν είναι μόνο οι αρχές που την φέρουν σε πέρας.

Αυτό μπορεί εύκολα να αποδειχθεί εάν παρατηρήσει κάποιος το πραγματικό χάος που έχει δημιουργηθεί, σήμερα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, παρά την ύπαρξη διαφορετικών τύπων ρυθμιστικού ελέγχου. Το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσο κάποια ρυθμιστική αρχή έχει τη δύναμη, την ικανότητα και το θάρρος να λάβει τις αναγκαίες αποφάσεις σε μία περίοδο κρίσης.

Η στιγμή που επιλέχθηκε για την κατάθεση των προτάσεων αποτελεί μία γενναία κίνηση αλλά εμπεριέχει και κινδύνους. Η κρίση προσφέρει στον κ. Paulson τη δυνατότητα να «παλέψει» ενάντια σε ισχυρά συμφέροντα τα οποία εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα εμπόδιζαν τις μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο ρυθμιστικού ελέγχου.

Όμως ο κίνδυνος αδέξιων κινήσεων είναι, επίσης, ισχυρός. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο σε ποιο βαθμό ο συνδυασμός επενδυτικής βλακείας, αδιαφάνειας στους χειρισμούς, ηθικών παρεκτροπών αλλά και συστημικού προβλήματος του χρηματοοικονομικού συστήματος, είναι αυτός που οδήγησε στην κρίση.

Η αξία κάποιων από τις προτάσεις θα είναι ξεκάθαρη μόλις «καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός» της κρίσης.

Ένα ζήτημα, όμως, είναι απόλυτα ξεκάθαρο. Ο εκσυγχρονισμός είναι θετικός, αλλά εάν οι μεταρρυθμίσεις δεν θεραπεύσουν την αιτία του κακού στο χρηματοοικονομικό σύστημα, δεν πρόκειται να θεραπεύσουν απολύτως τίποτα.

© The Financial Times Limited 2008. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation