Euro 2016: «Οδηγός επιβίωσης» για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου

Περίπου 1,5 εκατ. λάτρεις του ποδοσφαίρου θα επισκεφθούν τη Γαλλία από το εξωτερικό για να παρακολουθήσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που ξεκίνησε την Παρασκευή. Η πρώτη πρόκληση θα είναι να φτάσουν εδώ: απεργίες απειλούν να «παγώσουν» το εθνικό σύστημα μεταφορών. Μόλις φτάσουν στη χώρα, οι επισκέπτες θα έρθουν αντιμέτωποι με μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση: να βγάλουν άκρη με τους Γάλλους. Η κουλτούρα της χώρας είναι τόσο εξελιγμένη, που χρειάζεται κανείς manual για να τους διαχειριστεί. Προσπαθώ να συντάξω ένα τέτοιο από τότε που έφτασα εδώ, το 2002.

Οτιδήποτε ακολουθεί αποτελεί γενίκευση, αλλά ισχύουν όλα, ακόμη κι εκτός Παρισιού.

- Η Γαλλία δεν κάνει ποτέ λάθος. Οι περισσότεροι Γάλλοι θα αρνηθούν οποιαδήποτε υπόνοια ότι έχουν κάνει λάθος σε κάτι. Όπως συμβαίνει σε πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά ενός έθνους, αυτό πιθανότατα ξεκινά από τα σχολεία, τους φύλακες της Δημοκρατίας. Παραδοσιακά, οι δάσκαλοι τιμωρούσαν τα λάθη χωρίς έλεος. Αν ένα 7χρονο παιδί δεν έκανε καλή δουλειά στα μαθήματά του, ο δάσκαλος θα έσκιζε τη σελίδα χωρίς να πει ούτε λέξη (ή, τον παλιό καιρό, θα έπεφτε ξύλο). Κάποιες φορές θα δεχθείτε επιπλήξεις όπως αυτά τα παιδιά.

- Η Γαλλία είναι αυτό που οι σοσιαλιστές ονομάζουν «κοινωνία χαμηλής εμπιστοσύνης». Οι Γάλλοι έχουν τη λιγότερη «εμπιστοσύνη στους άλλους» σε σχέση με όλους τους δυτικοευρωπαίους, σύμφωνα με έρευνες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη εδώ μπορεί να πάρει δεκαετίες. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως η φιλία, το επιχειρείν και, φυσικά, η πολιτική, διεξάγονται στους κόλπους κλειστών ομάδων, τα μέλη των οποίων γνωρίζονται μεταξύ τους από την νεαρή ηλικία. Οι νεοφερμένοι θα κρατούνται σε απόσταση για χρόνια, όσο οι Γάλλοι θα προσπαθούν να τους εντάξουν σε μια κατηγορία βάσει κοινωνικών, ταξικών και γεωγραφικών όρων.

- Οι περισσότεροι Γάλλοι εκπαιδεύονται περίπου από την ηλικία των τριών στην αισθητική κριτική. Η ομορφιά δε φυλάσσεται για ειδικές περιστάσεις ή μέρη (ένα Σάββατο βράδυ, ένα μουσείο τέχνης), αλλά την αναζητούν σε φαινομενικά συνηθισμένες πλευρές της καθημερινής ζωής: στο στήσιμο του φαγητού σε ένα πιάτο, στο φωτισμό του δρόμου, στο μακιγιάζ μιας γυναίκας. Η εκτίμηση των Γάλλων για τη φυσική ομορφιά έχει τροφοδοτήσει μεταξύ άλλων τη λανθασμένη αντίληψη ότι είναι όλοι μοιχοί. Όπως προειδοποίησε το 1944 ένα βρετανικό κυβερνητικό εγχειρίδιο, το Οδηγίες για Βρετανούς Άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων στη Γαλλία (Instructions for British Servicemen in France): «Θα ήταν καλό να μη σας μπαίνουν ιδέες για τις Γαλλίδες βάσει ιστοριών για τη Μονμάρτρη και για γυμνά σόου σε καμπαρέ». Το «μάτι» της γαλλικής αισθητικής δεν ξεκουράζεται ποτέ. Η θετική πλευρά είναι ότι αυτό κάνει τη ζωή εδώ όμορφη. Από την άλλη, ένας Γάλλος μπορεί να μείνει εμβρόντητος με το ντύσιμό σας. Ένας λάτρης του ποδοσφαίρου που μπαίνει σε ένα φούρνο με αθλητική φόρμα, θα πρέπει να αναμένει ότι θα τον ντροπιάσουν.

- Μάλλον θα ήταν χρήσιμο να μάθετε κάποιες τεχνικές συζήτησης. Για να σταματήσετε μια κουβέντα όταν βαριέστε ή δεν ξέρετε άλλα γαλλικά, πείτε «Voilà» (ή λίγο πιο κατηγορηματικά, «Voilà, voilà, quoi»). Για να πατρονάρετε έναν συνομιλητή, απαντήστε σε όλα με ένα «Bien sûr». Ο ευγενικός τρόπος για να ξεκινήσετε μια συνάντηση είναι με το «Bonjour», οπότε για να εκφράσετε αγένεια, ανοίξτε τη συζήτηση με ένα «Oui?» Και για να παραπονεθείτε, πείτε, «Mais c'est n'importe quoi!» (κάτι σαν «Μα, αυτά είναι ανοησίες!»)

- Τέλος, ορίστε ένας οδηγός γαλλικής πολιτικής για σαστισμένους. Η Γαλλίας έχει τον καλύτερο τρόπο ζωής, φαγητού και αισθητικής στον κόσμο. Ωστόσο, ίχνος αυτής της οξυδέρκειας δεν απαντάται στην πολιτική, όπου το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα που ακόμη ζει στη δική του πραγματικότητα των προλεταριακών αγώνων του 19ου αιώνα, συγκρούεται με τους ηγέτες των σωματείων που ζουν στο δικό τους κόσμο της Βρετανίας του 1970. Και οι δύο πλευρές το βλέπουν αυτό ως «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος» αλλά στην πραγματικότητα αυτός που ωφελείται είναι η ακροδεξιά, η οποία ζει στη δική της πραγματικότητα της προσπάθειας της Γαλλίας του 1950 να κρατήσει υποταγμένους τους Άραβες της Αλγερίας.

Σε περίπτωση που αναφέρετε κάτι από όλα αυτά, ωστόσο, θα κατηγορηθείτε για «French-bashing!» (Επίθεση στους Γάλλους). Στην πραγματικότητα, όμως, οι αληθινοί μαιτρ του French-bashing είναι οι πιο εκλεπτυσμένοι επικριτές του κόσμου: οι Γάλλοι.

© The Financial Times Limited 2016. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation