Πριν από χρόνια, όταν ο χρηματιστής Αλέξανδρος Μωραϊτάκης μιλούσε ως πρόεδρος του ΣΜΕΧΑ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χρηματοοικονομικό κέντρο και σε «Φλόριντα της Ευρώπης», πολλοί ισχυροί... παράγοντες μειδιούσαν και τον χαρακτήριζαν ρομαντικό, ιδιόρρυθμο, έως και αφελή.

Ήταν η εποχή της (επίπλαστης) ευμάρειας, του εύκολου χρήματος, χωρίς καμία ανησυχία για το μέλλον. Καλώς ή κακώς, η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά.

Ο Μωραϊτάκης, βέβαια, ποτέ δεν σταμάτησε να επιμένει στις προτάσεις του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη για αξιοποίηση της ακτογραμμής Φαλήρου-Σουνίου, με κομβικό σημείο την παροχή κινήτρων σε ευκατάστατους αλλοδαπούς, για μόνιμη εγκατάσταση (δες το Ακτογραμμή Φάληρο-Σούνιο: Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό).

Mόνο που αυτήν την περίοδο κάποιες από αυτές τις προτάσεις φαίνεται να υλοποιούνται, όπως προκύπτει και από συναφή σχόλια της στήλης μας, για τον ιατρικό τουρισμό αλλά και τη μετατροπή της χώρας μας σε «Φλόριντα της Ευρώπης», με όσες δυσκολίες μπορεί να έχουν τέτοιου είδους φιλόδοξα εγχειρήματα σε ανοργάνωτες χώρες όπως -δυστυχώς- παραμένει η πατρίδα μας.

Ποιος θα είχε σήμερα αντίρρηση αν η Ελλάδα γινόταν περιφερειακό κέντρο για μεγάλες ξένες εταιρείες, στα χρηματοοικονομικά και σε άλλους τομείς, κι αν μπορούσαμε να προσελκύσουμε πλούσιους ξένους υπηκόους όπως το κατάφερε η Κύπρος;

Κάποτε λέγαμε στην Ελλάδα απαξιωτικά ότι δεν θέλουμε να γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης».

Κι εν τέλει καταντήσαμε, με δική μας ευθύνη, παρίες της Ευρώπης.

Καιρός ίσως να ξανασκεφτούμε ορισμένα θέματα και να αξιοποιήσουμε τον μεγαλύτερο φυσικό πόρο της χώρας.

Το κλίμα και την ομορφιά της.

ΥΓ.: Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος θα προτιμούσε να μένει στο Λονδίνο αντί στην Αθήνα, αν υπήρχαν οι απαραίτητες υποδομές για να δουλεύει και να ζει σε αντίστοιχα ικανοποιητικές συνθήκες.