Πρόσφατα διαπιστώθηκε πως η διοίκηση της ΔΕΗ θεωρεί υπεύθυνους για την οικονομική δυσπραγία της τους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές υψηλής τάσης και τους ανταγωνιστές της ιδιώτες παραγωγούς. Αυτοί και μόνο ευθύνονται για την εξαφάνιση του κοινωνικού πλεονάσματος της επιχείρησης - όπως βαφτίζει η ΔΕΗ τα κέρδη.

Αναρωτιέται κανείς πού οδηγήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια, πέρα από τη μισθοδοσία των στελεχών της ΔΕΗ, το περίφημο πλεόνασμα. Οι επενδύσεις της κοστίζουν πολύ περισσότερο από ό,τι στους ανταγωνιστές της και υλοποιούνται σε διπλάσιο χρόνο (βλέπε Αλιβέρι, γραμμές υψηλής τάσης κ.λπ.). Οι πελάτες της είναι δυσαρεστημένοι, οι προμηθευτές της απλήρωτοι και τα έσοδά της προστατευμένα από τον ανταγωνισμό (βλέπε Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας, τέλη χρήσης συστήματος κ.λπ.).

Άχρηστες, υπερκοστολογημένες και ανορθολογικές επενδύσεις σε περίοδο υπερεπάρκειας ενέργειας (Μεγαλόπολη - Αλιβέρι) επιβάρυναν την ελληνική οικονομία με τεράστια κόστη για την υλοποίηση των φαραωνικών έργων σύνδεσης των σταθμών αυτών (200 εκατομμύρια για τους αγωγούς φυσικού αερίου, δεκάδες εκατομμύρια για τη διασύνδεση με το σύστημα ηλεκτρισμού).

Στη συνέχεια, βέβαια, για να προστατέψει τη βιωσιμότητα των επιχειρηματικά αποτυχημένων επιλογών, η εύκολη και προφανής λύση για τη διοίκηση της ΔΕΗ είναι:

* Να εξοντώσει τους ανταγωνιστές παραγωγούς, πιέζοντας για την κατάργηση ρυθμίσεων που έχουν ως στόχο την εξισορρόπηση των δομικών στρεβλώσεων της αγοράς ηλεκτρισμού (αποκλειστική και επιδοτούμενη από τον Έλληνα φορολογούμενο πρόσβαση σε ενεργειακές πηγές χαμηλού κόστους) και των αθέμιτων πρακτικών, που αποδεδειγμένα εφάρμοζε για το στρίμωγμα του ανταγωνισμού.

* Να υιοθετήσει τις πρακτικές των ανεξάρτητων προμηθευτών που είχε καταγγείλει στο παρελθόν (cherry-picking πελατών), "ξεφορτώνοντας" τους πελάτες που δεν τις εξασφαλίζουν υψηλά περιθώρια κέρδους (βλ. βιομηχανικούς), αδιαφορώντας για την επίπτωση που θα μπορούσε να έχει αυτή η πρακτική στην ελληνική οικονομία, στην ανάπτυξη και στην απασχόληση.

* Να υπερκοστολογήσει τις μονοπωλιακές δραστηριότητές της, όπως Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας, τέλη χρήσης δικτύου, συστήματος κ.λπ., προκειμένου μέσω αυτών να επιδοτεί την παραγωγή της.

Ποιες είναι λοιπόν οι προτεραιότητες της διοίκησης μιας εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρείας που την οδηγούν στο να αναζητάει συνεχώς την κρατική προστασία ακόμα και ως απευθείας επιδότηση μέσω του κρατικού προϋπολογισμού (όπως με τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων στη ΔΕΗ), αντί να κινείται με εξωστρέφεια, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα;

Η απάντηση έχει ένα όνομα με πέντε γράμματα, που συνδιοικεί τα τελευταία 30 χρόνια τη ΔΕΗ και πρόσφατα περνάει συχνά την πόρτα του ανακριτή και του οικονομικού εισαγγελέα.

Ο νοών νοείτω…