Μπορεί τράπεζες, τηλεπικοινωνιακές και εμπορικές εταιρίες να έκαναν επιτυχημένες επιχειρηματικές κινήσεις στις βαλκανικές χώρες.

Στην ενέργεια, όμως, παρά τις προσπάθειες, κυρίως της ΔΕΗ, το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Μάλιστα, σε μία περίπτωση, της Βουλγαρίας, η υπηρεσία αποκρατικοποιήσεων ζητά και τα ρέστα από τη συμμετοχή της ελληνικής εταιρίας σε διαγωνισμό, που συμποσούνται σε 3 εκατομμύρια ευρώ! Μόνο που τα ρέστα θα τα πληρώσει (ευχόμαστε να το αποφύγει) η Εθνική Τράπεζα, που είχε εκδώσει την εγγυητική επιστολή.

Αν δούμε ιστορικά το θέμα σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Η ΔΕΗ κατέθεσε την καλύτερη προσφορά για την αγορά μονάδων ηλεκτροπαραγωγής στη Βουλγαρία (Μπόμποφ Ντολ) και στην πΓΔΜ (Νεγκότινο).

Ωστόσο, οι κυβερνήσεις των δύο χωρών βρήκαν του κόσμου τις δικαιολογίες είτε για να κατακυρώσουν τον διαγωνισμό στον δεύτερο πλειοδότη (πΓΔΜ), είτε για να τον ακυρώσουν (Βουλγαρία). Τα ίδια περίπου συνέβησαν και σε διαγωνισμό της κυβέρνησης του Μαυροβουνίου, όπου η ΔΕΗ είχε απέναντί της όχι απλώς μία ιταλική εταιρία, αλλά και τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι, που επισκέφθηκε τη βαλκανική χώρα και της υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια αν επέλεγε την ιταλική εταιρία.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τον διαγωνισμό του Κοσσόβου, του οποίου η τύχη αγνοείται, μαζί και η προσφορά της ΔΕΗ, για να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία:

Αναμένεται τις επόμενες μέρες η κατάθεση προσφυγής της κρατικής υπηρεσίας αποκρατικοποιήσεων στη διαιτησία του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Παρισιού. Με αυτήν απαιτεί από την Εθνική Τράπεζα τα 3 εκατομμύρια της εγγυητικής επιστολής που είχε εκδώσει υπέρ της ΔΕΗ, προκειμένου η τελευταία να λάβει μέρος στον διαγωνισμό για την πώληση του λιγνιτικού σταθμού του Μπόμποφ Ντολ, υπόθεση που ξεκίνησε το 2007.

Παρότι δύο φορές η ΔΕΗ ανακηρύχθηκε επίσημα πλειοδότης στη Βουλγαρία, τελικά σύμβαση δεν κατάφερε να υπογράψει, καθώς η αρμόδια υπηρεσία προέβαλλε συνεχώς και νέες απαιτήσεις. Η κυβέρνηση είχε σύμμαχο και το τοπικό σωματείο λιγνιτωρύχων, που δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για ΔΕΗ, ενώ από πίσω κρυβόταν ο Βούλγαρος μεγαλοεπιχειρηματίας Χρίστο Κοβάτσκι, στον οποίο περιήλθε ύστερα από λίγο ο λιγνιτικός σταθμός. Άσχετο φαινομενικά, αλλά αξίζει να αναφερθεί ότι ο Κοβάτσκι καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή (έστω και με αναστολή).

Συμπερασματικά, για τις ενεργειακές δουλειές στα Βαλκάνια άλλα είναι αυτά που μετράνε και όχι οι καλές προσφορές και οι προθέσεις.

Έτσι, μέχρι να αλλάξει το πολιτικό περιβάλλον, που στις περισσότερες χώρες είναι φανερά ή κρυφά ανθελληνικό, καλύτερα από μακριά κι αγαπημένοι.