Σκληρό πόκερ στην τσόχα των επιχειρηματικών δανείων παίζεται το τελευταίο διάστημα μεταξύ μετόχων και τραπεζών, εντείνοντας και τις κόντρες μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων.

Πεδίον δόξης λαμπρό είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν παραβιάσει δείκτες δανειακών συμβάσεων, λόγω της επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών τους, και πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν υψηλό δανεισμό.

Οι τράπεζες θέτουν ως προϋπόθεση αναχρηματοδότησης είτε να μπει φρέσκο χρήμα στις εταιρίες είτε να εφαρμοστούν γενναία προγράμματα αναδιάρθρωσης.

Από την πλευρά τους, οι μέτοχοι, για να βάλουν το χέρι στην τσέπη, καλύπτοντας αυξήσεις κεφαλαίου, ζητούν από τις τράπεζες να συμφωνήσουν πρώτα επί ενός σχεδίου αναχρηματοδότησης δανείων.

Μαζί τους έχουν και ξένα funds, τα οποία συμμετέχουν στις εταιρίες τους και για να συμμετάσχουν σε αυξήσεις ζητούν τουλάχιστον παραιτήσεις των τραπεζών από το δικαίωμα να καταστήσουν αμέσως απαιτητά τα δάνεια.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά πρέπει να διενεργηθούν σε περιβάλλον μείωσης της πιστωτικής επέκτασης.

Προς το παρόν, μόνο η Εμπορική Τράπεζα, έχοντας τις πλάτες της χρηματοδότησης της Cr.A., ακολουθεί πολιτική επιλεκτικής διεύρυνσης του χαρτοφυλακίου δανείων της.

Και στα επιχειρηματικά δάνεια η Εμπορική είναι πολύ πιο σφιχτή από ό,τι στη λιανική τραπεζική. Συζητά μόνο περιπτώσεις εταιριών με ισχυρή εξωστρέφεια και αποδεδειγμένα αμυντικά χαρακτηριστικά απέναντι στην ύφεση της ελληνικής οικονομίας.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις επιχειρήσεων παίζει... άμυνα, διαθέτοντας, μάλιστα, το σημαντικό στη συγκυρία πλεονέκτημα να έχει σχηματίσει υψηλές προβλέψεις.

Οι άλλες τράπεζες πρέπει να βρουν χρήματα και να αναχρηματοδοτήσουν προβληματικές επιχειρήσεις, καλύπτοντας πιθανώς και απαιτήσεις τραπεζών που αποχωρούν, και να δώσουν νέα δάνεια σε υγιείς εταιρίες που αναπτύσσονται.

Κατάσταση που λόγω της έλλειψης ρευστότητας φθάνει να μοιάζει με δίλημμα…