Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για το πώς θα σωθούν -αν μπορούν να σωθούν όλα- τα πέντε συγχρηματοδοτούμενα έργα οδοποιίας που έχουν σταματήσει από τα τέλη του προηγούμενου έτους.

Η κυβέρνηση υποτίθεται πως εξετάζει διάφορες λύσεις σε συνεργασία με τις ελληνικές τράπεζες (κύριοι χρηματοδότες των έργων) και τους εργολάβους (Έλληνες και ξένους) που έχουν υπογράψει τις πέντε συμβάσεις παραχώρησης. Βέβαια, είναι κοινό μυστικό πως μείωση των διοδίων δεν πρόκειται να γίνει, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης και τις συχνές ανακοινώσεις του υφυπουργού Υποδομών κ. Γ. Μαγκριώτη.

Ένα ζήτημα που έχει τεθεί εδώ και χρόνια, χωρίς να έχει απαντηθεί επαρκώς, είναι το σύστημα με το οποίο το υπουργείο Υποδομών παρακολουθεί τα έσοδα από τα διόδια στις υφιστάμενες συμβάσεις παραχώρησης (π.χ. Αττική Οδός) ή στις νέες (π.χ. Ολυμπία Οδός ή άξονας Μαλιακός - Κλειδί).

Με ποιον τρόπο, τέλος πάντων, ελέγχει αν τηρούνται οι προβλέψεις των συμβάσεων όσον αφορά στα έσοδα, ώστε π.χ. να επιστραφεί η Αττική Οδός στο Δημόσιο (αν η απόδοση των κεφαλαίων φτάσει το ύψος που προβλέπει η σύμβαση); Υπάρχει σύστημα ή πάνε και μετρούν ένα-ένα τα αποκόμματα των διοδίων;

Δεν γνωρίζουμε αν γίνεται καταμέτρηση αποκομμάτων, αλλά τεχνολογικό σύστημα δεν υπάρχει. Ούτε στις παλαιές συμβάσεις ούτε και στις νέες. "Μα το Δημόσιο γνωρίζει την κερδοφορία από τους ισολογισμούς", θα πει κάποιος. Η απάντηση είναι απλή: οι ισολογισμοί δεν λένε την αλήθεια, γιατί μέσω συγγενών και άλλων εταιριών οι εργολάβοι κερδίζουν σημαντικά χρήματα.

Μήπως στο υπουργείο Υποδομών πρέπει να μελετήσουν, στο πλαίσιο της γενικότερης συζήτησης για τις συμβάσεις παραχώρησης, και το σύστημα παρακολούθησης των εσόδων;

Για να μη δημιουργούνται εντυπώσεις, βρε αδερφέ!