Θετικά υποδέχτηκαν οι «αγορές» τα μέτρα, με τον εκτιμητικό οίκο Fitch να διατηρεί τη σύστασή του για την προοπτική της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια, αποτελεί κοινό μυστικό πως ο... κακός της παρέας των εκτιμητών είναι η Standard & Poor’s, η τιμολόγηση της οποίας θεωρείται καθοριστική για την αγορά ελληνικών ομολόγων.

Πάντως, παράγοντες της κεφαλαιαγοράς δεν θεωρούν καθόλου τυχαίο τον χρόνο που επέλεξαν τράπεζες και hedge funds να επιτεθούν στην αγορά ομολόγων, με τη συνδρομή «εχθρικών» δηλώσεων από τις ευρωπαϊκές αρχές και τρομοκρατικών δημοσιευμάτων του διεθνούς Τύπου.

Ο λόγος προφανής, εάν ρίξει κάποιος μια ματιά στις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους προς τους ξένους δανειστές τα επόμενα 2 - 3 χρόνια. Αρχής γενομένης από φέτος, όπου λήγουν ομόλογα ύψους 32 δισ. ευρώ (έναντι μόλις 6 δισ. ευρώ πέρυσι), και μέχρι το 2014 η χώρα είναι υποχρεωμένη να εκταμιεύσει πάνω από το μισό ΑΕΠ της για να αποπληρώσει τους πιστωτές της, καθώς μέσα σε αυτήν την πενταετία λήγει σχεδόν το 50% του συνολικού σημερινού ελληνικού χρέους σε ομόλογα (σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα λήξης του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης).

Το γεγονός ότι έχει φτάσει ο καιρός όπου το κράτος πρέπει σε μόλις πέντε χρόνια να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 δισ. ευρώ από τα 300 δισ. ευρώ που έφτασε να χρωστά σήμερα (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους) αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των κερδοσκόπων. Γι’ αυτό ακόμη και αισιόδοξοι αναλυτές παραδέχονται πως μπορεί να κερδήθηκε μία μάχη, ωστόσο ο πόλεμος καλά κρατεί.

Ο εκτροχιασμός της αγοράς ομολόγων επιβεβαιώθηκε με δραματικό τρόπο: με το spread στα δεκαετή ομόλογα πάνω από τις 400 μονάδες βάσης (ήταν μόλις 27 μονάδες το 2007) και την απόδοση να υπερβαίνει το 7,2%, οποιαδήποτε προσπάθεια αναχρηματοδότησης του χρέους με έκδοση νέων ομολόγων όχι μόνο κατέστη επαχθής για το Δημόσιο, που πρέπει να πληρώνει στους δανειστές του τόκους... πιστωτικής κάρτας, αλλά και χάρισε δισεκατομμύρια σε όσους βγήκαν «σορτ» στην ελληνική αγορά ομολόγων ή στα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου της χώρας.

Είναι τέτοιος ο παραλογισμός του οικονομικού συστήματος ώστε μια κυρίαρχη χώρα, όπως η Ελλάδα, αναγκάζεται πλέον να δανείζεται με επταπλάσιο κόστος απ’ ό,τι οι τράπεζες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίες, ενώ αντλούν «τσάμπα» χρήμα από την ΕΚΤ και τη Fed λόγω μηδενικών επιτοκίων και μέτρων στήριξης, το μεταπωλούν με τοκογλυφικούς όρους στα κράτη, χειραγωγώντας τις αγορές ομολόγων!

H τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας κάνει το έργο των hedge funds και των δανειστών πιο εύκολο, καθώς παρέχει «εγγυημένα κέρδη». Σύμφωνα με τα στοιχεία του Oργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) του υπουργείου Οικονομικών, φέτος λήγουν ομόλογα 31 δισ. ευρώ, το 2011 ακόμη 27 δισ. ευρώ, το 2012 επιπλέον 32 δισ. ευρώ, το 2013 επίσης 26 δισ. ευρώ και μέσα στο 2014 συνολικά 32 δισ. ευρώ.

Με συνολικά έσοδα της τάξης των 50 - 60 δισ. ευρώ ετησίως, το ελληνικό δημόσιο έχει φτάσει να πληρώνει κάθε χρόνο, μόνο σε τόκους, πάνω από 12 δισ. ευρώ (πέρυσι πληρώσαμε 12,1 δισ. ευρώ, ή σχεδόν το 25% - 30% των συνολικών εσόδων) και παράλληλα να δαπανά επιπλέον 20 δισ. ευρώ για την απόσβεση του χρέους (χρεολύσια).

Η διαρκής αναχρηματοδότηση του παλαιότερου δανεισμού με νέο, και μάλιστα όλο και πιο βραχυπρόθεσμο, αποτελεί εδώ και χρόνια ουσιαστικά έναν αδιέξοδο ολισθηρό μονόδρομο για τη χώρα, που έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή διόγκωση του χρέους.

Το 2009 η Ελλάδα χρειάστηκε να δανειστεί περίπου 65 δισ. ευρώ, ενώ για φέτος -παρότι στον προϋπολογισμό προβλέπεται δανεισμός 54 δισ. ευρώ- ο πήχης, σύμφωνα με εκτιμήσεις της αγοράς, θα ανέβει πολύ παραπάνω εξαιτίας της λήξης παλαιότερων δανείων αλλά και του νέου ελλείμματος κατά 20 δισ.

Με τις ανάγκες αναχρηματοδότησης να διευρύνονται το 2011, ο δανεισμός του χρόνου ίσως υπερβεί ξανά τα 60 δισ., ενώ η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, τουλάχιστον μέχρι το 2014.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις του προϋπολογισμού για το 2010, στο τέλος της χρονιάς το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αναμένεται να ξεπεράσει τα 326 εκατ., ενώ στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος του 2011 θα φτάνει τα 350 δισ. ευρώ.

Εύλογα, σε ένα τόσο ασφυκτικό περιβάλλον, ο κύκλος επιθέσεων τις οποίες δέχτηκε η χώρα μας -αναμφίβολα πρωτόγνωρος- εκτιμάται πως αποτελεί πρόκριμα και «δοκιμή» για τη δυσκολότερη συνέχεια.