Συνήθως, όταν μια μετοχή κάνει όγκο στα ιστορικά χαμηλά της τιμής της, κανείς δεν προβληματίζεται ως προς την ταυτότητα των αγοραστών (οι πληροφορίες του euro2day.gr έλεγαν ότι αυτός είναι ο γνωστός παλαίμαχος «επενδυτής» στις εταιρίες Κόκκαλη κ. Γιώργος Σαλονίκης, ωστόσο σε επικοινωνία του με τη στήλη ο ίδιος το διέψευσε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ, κι οφείλουμε να το συμπληρώσουμε), μια που η ανθρώπινη φύση είναι επιρρεπής στο να πιστεύει ότι το ρίσκο μειώνεται στα ιστορικά χαμηλά. (Το ρίσκο παραμένει, εξ ου και «το φθηνό γίνεται φθηνότερο»).

Στην περίπτωση της Intralot, ο προβληματισμός επικεντρώθηκε στην ταυτότητα του πωλητή που, όπως αποκάλυψε η εταιρία, δεν ήταν άλλος από τον συνεταίρο του κ. Κόκκαλη, έναν από τους αρχικούς ιδρυτικούς επενδυτές της Intralot, τον αξιοσέβαστο και σοβαρό κ. Κ. Δημητριάδη.

Λογικός ο προβληματισμός (δικαίως!) στο ευρύ επενδυτικό κοινό που συνοψίζεται στο «καλά, βρε αδερφέ, γιατί δεν πούλησε ο άνθρωπος στα 20 (ευρώ) και πούλησε στα 3;».

Διάχυτη ήταν εδώ και καιρό η φημολογία ότι η υπό τον (εικονιζόμενο στο σκίτσο) κ. Αντωνόπουλο διοίκηση της Intralot δεν απολαμβάνει πλέον της πλήρους εμπιστοσύνης και ευαρέσκειας των μεγαλομετόχων της (Κόκκαλης - Δημητριάδης), αλλά αυτό, ελλείψει απτών αποδείξεων, αντιμετωπίζεται ως μια -ενδεχομένως κακόβουλη- φημολογία.

Η κίνηση όμως του κ. Δημητριάδη να πουλήσει σε ιστορικά χαμηλά το 4% της εταιρίας δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον της. Πάντως, κάθε εξήγηση που θα φώτιζε τη θολούρα γύρω από την Intralot και θα δικαιολογούσε την κίνηση Δημητριάδη, ασμένως δεκτή...

(Υ.Γ.: Το -5,75% στη μετοχή χθες, με όγκο, δεν πέρασε στα ψιλά. Και δεν βλέπουμε ΤΙ θα αναστρέψει το «κλίμα» για να αισιοδοξούμε...).