Πελάτης μεγάλης ιδιωτικής τράπεζας έχει όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για να πάρει δάνειο του ΤΕΜΠΜΕ, καταθέτει τα δικαιολογητικά του και ενημερώνει τους αρμοδίους ότι είναι πρόθυμος να καταθέσει το 20% του δανείου σε προθεσμιακό λογαριασμό, προκειμένου να αισθάνεται η τράπεζα απόλυτα εξασφαλισμένη σε ό,τι αφορά το μέρος του δανείου που δεν καλύπτεται από εγγύηση.

Τι απάντηση εισέπραξε; Ότι "πολιτική της τράπεζας είναι να χορηγεί δάνεια του ΤΕΜΠΜΕ μόνο σε πελάτες που έχουν ήδη υφιστάμενους μεγάλους καταθετικούς λογαριασμούς".

Με λίγα λόγια, δηλαδή, για να πάρει κάποιος από τη συγκεκριμένη τράπεζα δάνειο με εγγύηση του Δημοσίου, προνομιακό επιτόκιο κ.λπ. (πράγματα δηλαδή που ξεκάθαρα απευθύνονται σε "μικρούς" επιχειρηματίες οι οποίοι έχουν ανάγκη την αρωγή του Δημοσίου) πρέπει να είναι μεγαλοπελάτης σε… καταθέσεις.

Που σημαίνει ότι μπορεί να αφήσει τα χρήματά του να "τοκίζονται" με τα ωραία και ψηλά επιτόκια της περιόδου και να κάνει χρήση του δανείου του ΤΕΜΠΜΕ για να κάνει τη…δουλειά του χαμηλότοκα!

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν την ίδια τακτική ακολουθούν και άλλες τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση, μήπως κινδυνεύει αυτή η υπόθεση ΤΕΜΠΜΕ να εξελιχθεί σε παρωδία;

Η στήλη ξεκαθάρισε έγκαιρα ότι θεωρεί εντελώς λανθασμένο από την πλευρά της κυβέρνησης ότι επιχείρησε να βάλει τους τραπεζίτες να έχουν εκείνοι τον κίνδυνο αν ο πελάτης είναι κακοπληρωτής (με το περίφημο 12%).

Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε να εκφυλιστεί ένα μέτρο ενίσχυσης εκείνων που το έχουν ανάγκη σε "παράθυρο" εύκολου κέρδους για όσους... δεν το έχουν ανάγκη!