Πριν από δύο τρία χρόνια η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλει φόρο υπεραξίας στις μετοχές.

Καλή ώρα όπως ο Αλογοσκούφης.

Ωσάν να φτιάχναν μπακλαβαδάκια οι συμπαθείς γείτονες, κουμπάροι, και συνζειμπέκηδες έφτιαξαν ένα νομοθετικό πλαίσιο χωρίς ουσιαστική διαβούλευση και επέβαλαν το φόρο.

Ανέθεσαν δε στις τουρκικές χρηματιστηριακές την παρακράτησή του. Προσέλαβαν οι Σαράφηδες (σ.σ. οι χρηματιστηριακές ) λογιστές, επένδυσαν σε λογισμικά συστήματα και ανθρώπους. Έριξαν χρήμα και επιδίωξαν να το πάρουν πίσω αυξάνοντας τις χρεώσεις από τους πελάτες τους.

Μόνο που το σύστημα δεν δούλευε. Οι ξένοι έπρεπε να ανοίξουν φορολογικό μητρώο για να αποδίδουν φόρο, η ανάλυση των εξόδων του τούρκου broker, του ξένου broker και το καθαρό κέρδος του τελικού επενδυτή το οποίο έπρεπε να φορολογηθεί έγινε άλγεβρα και τα λογισμικά συστήματα δεν βοηθούσαν και πολύ.

Οι συναλλαγές των ξένων έπεσαν κατακόρυφα, οι τζίροι μειώθηκαν, οι τουρκικές ΑΧΕ βαρέθηκαν να κάνουν το φοροεισπράκτορα και άρχισαν να κρατάνε τα βιβλία σαν τον... Ζήκο στον Μπακαλόγατο.

Τα έσοδα έπεσαν κατακόρυφα, οι τιμές των μετοχών ακολούθησαν και ο φόρος καταργήθηκε πριν καν κλείσει χρόνο.

Και όλα αυτά γιατί δεν υπήρξε η κατάλληλη προεργασία.

Δεν λέμε ότι θα γίνει το ίδιο αν και πολλοί στην αγορά είναι ήδη βέβαιοι για αυτό.

Λέμε απλά ότι οι αγορές είναι κυρίως κλίμα. Και αν το κλίμα διαταραχθεί από αστοχίες στην εφαρμογή και όχι στην ουσία των μέτρων τότε χαμένοι βγαίνουν όλοι.

Ακόμη και αυτοί που επιδιώκουν να εισπράξουν για να καλύψουν βραχυπρόθεσμες τρύπες.