Πριν από 10 και πλέον χρόνια, επιχειρηματίας -της πρώτης γραμμής τότε- παρήγγειλε στις ΗΠΑ μια γερή παρτίδα δολώματα για ψάρεμα.

Ψαράς ων, και μάλιστα επίμονος, η παραγγελία δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν τα έξοδά της δεν είχαν χρεωθεί στην εισηγμένη εταιρία. Οι υπάλληλοι γέλασαν με τα κινούμενα ψαράκια - δολώματα, κάποιοι -ελάχιστοι- αντέδρασαν γιατί η παραγγελία χρεώθηκε στην εισηγμένη, αλλά γρήγορα όλοι το ξέχασαν.

Ήταν άλλωστε οι εποχές που το άστρο του επιχειρηματία μεσουρανούσε. Η εισηγμένη του «κατάπινε» τον έναν μετά τον άλλον τους μικρούς ευρωπαίους ανταγωνιστές της, διεύρυνε την γκάμα των προϊόντων της και μετασχηματιζόταν σε ισχυρό παίκτη παγκοσμίως.

Ούτε οι μέτοχοι πολυασχολούνταν μια και η πορεία της μετοχής ήταν έντονα ανοδική. Και όταν βγαίνουν κέρδη κανείς δεν ασχολείται με το ψάρεμα, πόσο μάλλον με τις χρεώσεις των δολωμάτων.

Τα χρόνια πέρασαν και ο άλλοτε κραταιός όμιλος διέρχεται, τα τελευταία χρόνια, δύσκολες στιγμές.

Που ουδόλως, όμως, έχουν αγγίξει τον βασικό του μέτοχο, ώστε να αλλάξει τη συνήθεια να χρεώνει στην εισηγμένη τα προσωπικά του έξοδα.

Έτσι, πέραν των συχνών μετακινήσεών του με ελικόπτερο από Αθήνα προς τα ελληνικά νησιά και κυρίως αυτά της Παροναξίας, ο πρόεδρος χρέωσε στην εισηγμένη, όπως ακούμε, και τα έξοδα ανακατασκευής του νέου σκάφους του.

Την ίδια στιγμή, η εταιρία αναζητούσε αγωνιωδώς όρια υπερανάληψης από τις τράπεζες για να παραλάβει αναγκαία πρώτη ύλη προκειμένου να δουλέψει.

Μικρή λεπτομέρεια όταν έχεις να πας για… ψάρεμα. Και κυρίως πρέπει να το κάνεις με status ανάλογο του κραταιού ομίλου που νομίζεις ακόμη ότι διοικείς…

Εκτός κι αν οι μέτοχοι μειοψηφίας που είπαν «αμάν» να τον στείλουν για… ψάρεμα είναι διατεθειμένοι να του πληρώνουν και τα έξοδα του (πολυτελούς) προσωπικού χόμπι του…