Η παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη χθες Παρασκευή έδειξε ότι το θέμα των τραπεζών, σε σχέση με δάνεια, καταθέσεις και προμήθειες, τα βασικά δηλαδή σημεία της λειτουργίας τους, έχει μπει για τα καλά στην προεκλογική ατζέντα. Κι ότι οι προηγούμενες φιλικές… «σφαλιάρες», εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα, ήταν τελικά εντός, κι όχι εκτός της γραμμής Μαξίμου.
Πέραν της σημασίας που ούτως ή άλλως έχει μια παρέμβαση ανώτατου επιπέδου, ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός, ακριβώς επειδή είναι γνωστή η έμφαση που δίνει στην οικονομία και στις επενδύσεις, αλλά και η προθυμία του να μιλήσει σε μεγάλους επενδυτές, όπως πρόσφατα έπραξε και στο roadshow του Χρηματιστηρίου, δύσκολα μπορεί να κατηγορηθεί για άγνοια ή λαϊκισμό.
Ως εκ τούτου είναι αυτό που λέμε… δύσκολος αντίπαλος.
Για την κυβέρνηση, η κόντρα δεν έχει κανένα πολιτικό κόστος. Οι τραπεζίτες είναι με την πλάτη στον τοίχο, λόγω και του πρόσφατου παρελθόντος. Είναι δεκάδες τα δισεκατομμύρια που μπήκαν στις ανακεφαλαιοποιήσεις, κι αυτό η «κοινή γνώμη» δεν το ξεχνά (κι αν τυχόν κινδύνευε να το ξεχάσει, το θυμίζουν οι πολιτικοί μας, όποτε το χρειάζονται).
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν τα πρακτικά ζητήματα. Η εικόνα των τραπεζών παραμένει εύθραυστη, κι ο ευρωπαϊκός επόπτης, δεν χωρατεύει. Τα κέρδη του τελευταίου διαστήματος, δεν είναι απαραίτητο ότι θα συνεχιστούν το 2023 αν εξακολουθήσουν να ανεβαίνουν τα επιτόκια ζορίζοντας όλο και περισσότερο κοινωνία και επιχειρήσεις. Ο κίνδυνος νέων «κόκκινων δανείων» ελλοχεύει.
Ζητήματα που η κυβέρνηση γνωρίζει.
Η πρόβλεψη της στήλης είναι ότι θα βρεθεί «χρυσή τομή», αλλά μάλλον δεν θα είναι ιδιαίτερα ευχάριστη στους τραπεζίτες. Όχι όμως και τόσο δυσάρεστη που να θέσει σε κίνδυνο την σταθερότητα και τις προοπτικές του τραπεζικού τομέα.
Οπότε ο «καυγάς σε κοινή θέα» έχει κι αυτός την προεκλογική του διάσταση.