Προφανώς ο κ. Βγενόπουλος είναι οπαδός της ρήσης: «Σε κάθε κατάσταση, όσο άσχημη κι αν φαίνεται, ψάξε να βρεις πού βρίσκεται η ευκαιρία». Κι ετοιμάζεται να την αδράξει.

Να το εξηγήσουμε λίγο. Στην περίοδο που διανύουμε «τα λεφτά πάνε στα λεφτά», που λέει κι ο λαός μας, αρκεί ο κάτοχος των… λεφτών να έχει: α) καλή φήμη και β) μπόλικα… ΚΟΤΣΙΑ.

Έτσι, λοιπόν, παρότι η MIG είναι ένας μεγάλος παίκτης που έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ασφαλής και «να κάτσει στα αβγά του» σε αυτή τη συγκυρία (αφού και μετρητά 1,35 δισ. ευρώ έχει και σημαντικές αμυντικές επενδύσεις σε υγεία και τρόφιμα), αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα.

Να φέρει «λεφτά στα λεφτά» και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που δημιουργεί η κρίση, προς όφελος των μετόχων του.

Οι όροι όμως τώρα είναι διαφορετικοί.

Προ καιρού, όταν ο… αντάρτης του χρηματοοικονομικού συστήματος θέλησε να ξεκινήσει έναν γύρο συγκέντρωσης στον ελληνικό τραπεζικό χώρο, έπεσαν σχεδόν όλοι να τον φάνε.

Ήταν η περίοδος που οι τραπεζίτες ένιωθαν «Κυρίαρχοι του Σύμπαντος», που ακόμη και το λαμπιόνι έξω από την πόρτα ενός τραπεζικού υποκαταστήματος είχε… υπεραξία. Τώρα, τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά.

Με όπλο τα 6 δισ. ευρώ cash (μετά την αύξηση) έχει τη δυνατότητα να κάνει πολύ περισσότερα από όσα ήθελε ίσως να κάνει στον χώρο αυτόν, όταν ακόμη... σκεφτόταν την πρώτη μεγάλη αύξηση (που σόκαρε τους πάντες με την επιτυχία της).

Η διαφορά ήταν ότι τότε έπαιζε τον ρόλο του κυνηγού, που έπρεπε να κοπιάσει για το θήραμα, ενώ τώρα το πιθανότερο είναι ότι θα κάνει τον… ψαρά που κάθεται ήσυχος, ήρεμος και περιμένει.

Με αντιλαμβάνεστε υποθέτω…


Υ.Γ.: Δεν θα ήταν σκόπιμο να μην αναφερθούμε στην ψυχολογική στήριξη που φέρνει στην αγορά αυτή η κίνηση, ιδίως όταν μεγάλο μέρος της φαινόταν σιγά-σιγά να παραδίδει τα όπλα.