”Φταίει η ΔΕΗ, λένε κάποιοι, διότι, πιέζει ώστε να μην ανοίξει η αγορά”. Βεβαίως και η ΔΕΗ, αποτελεί ως αυτή τη στιγμή το μοναδικό ”παίκτη” (άλλωστε γι’ αυτό γίνεται η απελευθέρωση) της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, υπάρχει όμως αρκετός χώρος και για τους ιδιώτες επενδυτές.

Ο χώρος προκύπτει γρήγορα από την αύξηση της κατανάλωσης της ηλεκτρικής ενέργειας με ρυθμό περίπου 4,5% ετησίως και μάλιστα με περαιτέρω αυξητικές τάσεις.

Με δεδομένο ότι στο πενταετές επιχειρησιακό πρόγραμμα της ΔΕΗ δεν προβλέπεται η κατασκευή ούτε μίας νέας μονάδας, (δυστυχώς για την ασφάλεια σε ηλεκτρική ενέργεια) σημαίνει, ότι όποιος ιδιώτης παραγωγός κατασκευάσει μονάδα ηλεκτροπαραγωγής, αυτόματα θα έχει προς διάθεση την παραγωγή του.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι -με πολιτική απόφαση- στο πενταετές επιχειρησιακό σχέδιο, δεν εντάχθηκε η κατασκευή νέας μονάδας, προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητό κενό, το οποίο θα καλύψουν οι νέοι παίκτες της αγοράς.

Η απουσία ιδιωτών παραγωγών αυτή τη στιγμή, οδηγεί τη ΔΕΗ στην κατασκευή και νέας μονάδας στο Λαύριο, η οποία θα χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες που θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Τα στοιχεία για την επικείμενη έλλειψη ηλεκτρικής ενέργειας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κάποιοι, τα βλέπουν (και δικαιολογημένα), ως επενδυτική ευκαιρία.

Ετσι τα βλέπει ο Ομιλος των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛ.ΠΕ) και προχωρά μαζί με βελγική Tractebel και την ελληνική κατασκευαστική ΑΕΓΕΚ, στην κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής στη Θεσσαλονίκη. Με πρόσφατες δηλώσεις τους, στελέχη της διοίκησης των ΕΛ.ΠΕ, σχεδόν απηύθηναν πρόταση στους ιδιώτες που έχουν αδειοδοτηθεί, να τους μεταπωλήσουν τις άδειες.

Σχετικά με το τι θα κάνουν την παραγώμενη ηλεκτρική ενέργεια, δηλώνουν βέβαιοι ότι το 2004 θα πουλάνε ρεύμα και μάλιστα πολύ ακριβά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα διεκδικήσουν και άλλες άδειες ηλεκτροπαραγωγής.

Ποια όμως είναι η αιτία, που διαφοροποιεί τις επενδυτικές προσδοκίες των ΕΛ.ΠΕ, από αυτές των περισσοτέρων ή σχεδόν όλων των ιδιωτών υποψηφίων επενδυτών; Η διαφορά είναι τα επιχειρηματικά μεγέθη.

Οι επενδύσεις στην ηλεκτροπαραγωγή χαρακτηριζόνται και είναι εντάσεως κεφαλαίου. Τα κεφάλαια που απαιτούνται είναι πολύ υψηλά, με αποτέλεσμα, από τους ήδη αδειοδοτούμενους ιδιώτες ή τα άλλα κοινοπρακτικά σχήματα που έχουν συσταθεί, ως αυτή τη στιγμή να μην διαφαίνεται επενδυτική προθυμία.

Πόσο μάλλον, όταν οι επενδύσεις αυτές θα διοχετευθούν σε ένα τομέα, άκρως ανταγωνιστικό, σχεδόν πρωτόγνωρο. Με βεβαιότητα λοιπόν, ουδείς θα επιχειρούσε ένα μετέωρο βήμα, σε μια ανταγωνιστική αγορά, την οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τη βλέπουμε εντός των στενών ελληνικών ορίων και της μικρής εγχώριας αγοράς, αλλά σε επίπεδα Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μελλοντικά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι διαστάσεις αυτές, αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα και για τους χρηματοπιστωτικούς οίκους, που μέχρι στιγμής, δεν επιθυμούν να διοχετεύσουν κονδύλια σε ένα επισφαλές πεδίο, όπως αυτό των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής.

Η απροθυμία των χρηματοπιστωτικών οίκων, τα υψηλά ίδια κεφάλαια που πρέπει να δεσμεύουν οι ιδιώτες, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα των μελλοντικών εξελίξεων, δημιουργούν ένα μείγμα, επενδυτικής απραξίας.

Η επενδυτική ... εξαίρεση των ΕΛ.ΠΕ, δεν στηρίζεται στο σθένος των διοικούντων τους, αλλά στα μεγέθη τους και τις συνεργασίες τους. Πολύ δε περισσότερο, όταν τα επενδυτικά πλάνα του Ομίλου, (1,8 δισεκατομμύρια ευρώ για την επόμενη πενταετία) κατευθύνονται για την μετατροπή των ΕΛ.ΠΕ σε πλήρη καθετοποιημένο ενεργειακό Ομιλο.

Πέραν της συνεργασίας των προαναφερόμενων εταιριών στη μονάδα της Θεσσαλονίκης, τα ΕΛ.ΠΕ, προτείνουν και τη συμμετοχή της ΔΕΗ.

Στ.Ζ.