Υπάρχουν δύο βασικά είδη εταιρικών ομολόγων. Τα μετατρέψιμα και τα μη-μετατρέψιμα, ενώ και οι δύο κατηγορίες μπορούν – υπό προϋποθέσεις – να είναι και διαπραγματεύσιμα σε κάποια αγορά ομολόγων.

Στη περίπτωση των μετατρέψιμων ομολογιών, η εταιρία έρχεται σε επαφή με την ανάδοχο ή τις ανάδοχες τράπεζες. Αυτές, απευθύνονται με τη σειρά τους σε έναν φορέα αξιολόγησης (Moody’s, Fitch, S&P), ο οποίος με τη σειρά του εκτιμά το βαθμό φερεγγυότητας ενός ομολόγου, με βάση τη κεφαλαιοποίηση της εταιρίας, το ύψος της έκδοσης (ήτοι του δανεισμού) καθώς και τη λογιστική κατάσταση της εταιρίας, αποτιμώντας τις επιπτώσεις του υφιστάμενου δανεισμού κ.ο.κ.

Στη συνέχεια, η εταιρία, μέσω των αναδόχων τραπεζών, προχωρεί στην έκδοση της ομολογίας, καθορίζοντας ένα ετήσιο επιτόκιο. Επί του πρακτέου, έχουμε να κάνουμε με ένα είδος δημόσιας εγγραφής, όπου οι ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές δεσμεύονται ως προς το ύψος των κεφαλαίων που είναι προετοιμασμένοι να ”προσφέρουν” σε μια εταιρία, με αντίτιμο τη συμμετοχή στην ομολογία.

H εταιρία διανέμει ομόλογα των οποίων είναι ταυτόχρονα εκδότης και εγγυητής, όπως εγγυητές μπορεί να είναι και οι ανάδοχες τράπεζες. Η ομολογία έχει προκαθορισμένη διάρκεια (τα εταιρικά προσφέρονται ως επί το πλείστον με λήξη τριετίας, πενταετίας και δεκαετίας).

Για κάθε χρήση (έτος) όπου ένας επενδυτής έχει στη κατοχή του ένα εταιρικό ομόλογο, λαμβάνει ένα ”κουπόνι”, το οποίο ουσιαστικά περιλαμβάνει το μέρισμα της εταιρίας και το επιτόκιο.

Ανά πάσα στιγμή όμως, με βάση τους όρους της έκδοσης, ο κάτοχος του μετατρέψιμου ομολόγου δικαιούται να μετατρέψει το ομόλογο σε μετοχές (όσες αντιστοιχούν στο μερίδιο που κατέχει), στη τρέχουσα τιμή. Προς αποφυγή όμως ”παρενεργειών” στη μετοχική αγορά (όπως το stock overhang), η εκδότρια εταιρία καθορίζει ένα πλαφόν μετατροπής.