Σε μια εποχή όπου η άντληση κεφαλαίων από τις χρηματιστηριακές αγορές αποδεικνύεται ολοένα και πιο ”δύσκολη”, η δίοδος των εταιρικών ομολόγων αξιοποιείται σε εντεινόμενο βαθμό από τις πολυεθνικές εταιρίες διεθνώς.

Και αυτό γιατί υπάρχουν αυτή τη στιγμή εταιρίες που αντιλαμβάνονται ότι ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός επενδυτών θέλει να τοποθετηθεί σε αυτές, αλλά δεν επιθυμεί να αναλάβει το επενδυτικό ρίσκο που συνεπάγεται η τοποθέτηση στον υπό διαπραγμάτευση τίτλο της εκάστοτε εταιρίας.

Για αυτό το λόγο, ως ένα επιπρόσθετο ”έρεισμα”, αν θέλετε, οι διοικήσεις προχωρούν στην παροχή μετατροπής σε μετοχές ενός μεριδίου σε ομόλογο, θέτοντας ένα πλαφόν.

Σε μια τέτοια περίπτωση, και ο επενδυτής διασφαλίζει τη δυνατότητα άμεσης εισόδου σε μια μετοχή χωρίς να καταφεύγει στην ”ανοιχτή” αγορά, εάν πιστεύει σε ανάκαμψη της τιμής μιας μετοχής, και η εταιρία-εκδότης διασφαλίζεται, καθότι τα κεφάλαια ενός επενδυτή μπορούν να αξιοποιηθούν σε διάφορα επενδυτικά προγράμματα.

Πως όμως λειτουργούν τα πλεονεκτήματα για τους επενδυτές;

Σύμφωνα με ανάλυση της I/B/E/S που δημοσιεύτηκε το τελευταίο μήνα, τα εταιρικά ομόλογα προσφέρουν ιστορικά τις υψηλότερες αποδώσεις σε αντιστοιχία με όλα ανεξαιρέτως τα επενδυτικά προϊόντα που θεωρούνται ”μη-μετοχικά” (non-equity).

Ειδικότερα, κατά τη δεκαετία 1990-2000, η μέση ετησιοποιημένη απόδοση ενός μη-μετατρέψιμου ομολόγου πενταετούς διάρκειας ανέρχονταν στο 5,9%, ήτοι προσέφερε επιτόκιο 1,2% υψηλότερο – σε ετήσια βάση – από ένα αντίστοιχο κρατικό, ενώ μόλις το 0,002% όλων των εκδοτών δεν μπόρεσε να τηρήσει τους όρους της ομολογίας και να καταβάλει το επιτόκιο κατά τις ημερομηνίες λήξης (ωρίμανσης) του ομολόγου.

Η ικανοποιητική σχέση κέρδους-ρίσκου αποτυπώνεται εξάλλου στην ραγδαία αύξηση της εισροής κεφαλαίων στα εταιρικά ομόλογα, καθότι το 1995 το συνολικό ύψος που ήταν επενδεδυμένα σε αυτά ανέρχονταν στα 5,2 δισ. δολάρια, ενώ το 2000 ανέρχονταν στα 709 δισ. δολάρια(!).