του Δημήτρη Γλύστρα

Λίγες είναι οι ώρες που πέρασαν από τη βραδιά της απονομής των περιβόητων βραβείων Οσκαρ και οι υποψήφιοι για βράβευση συντελεστές των ταινιών είναι λογικό -λίγο πριν- να είχαν άγχος. Ολοι; Οχι.

Οι παραγωγοί των κινηματογραφικών ταινιών ή, για να το πούμε απλούστερα, ”αυτοί που βάζουν τα λεφτά” δεν ανησύχησαν, καθώς ξέρουν ότι πιθανή βράβευση του ”παιδιού τους” με το χρυσό αγαλματάκι δεν πρόκειται να προσθέσει παρά ελάχιστα κέρδη στον προϋπολογισμό τους.

Το κόστος από την προώθηση της ταινίας στο κοινό, το οποίο η ακαδημία φροντίζει να κρατά ευχαριστημένο, αλλά και στην ίδια την ακαδημία, ανέρχεται περίπου στο +10-20%, που εκτιμούν οι αναλυτές ότι είναι τα επιπλέον έσοδα από την αναγνώριση που χαρίζει το αγαλματάκι.

”Μακροπρόθεσμα”, επισημαίνει γνωστός παραγωγός, ”υπάρχουν περαιτέρω έσοδα από τη διάθεση μιας βραβευμένης ταινίας σε DVD και video” αλλά και αυτά εξανεμίζονται, καθώς οι ενδιάμεσοι είναι πολλοί (video clubs, εταιρίες διανομής, μεταφραστές κ.λπ.) και το μερίδιό τους από την ”πίτα” υπολογίσιμο.

Η θεώρηση των πραγμάτων λοιπόν, όπως άλλωστε θα ανέμενε κανείς, είναι τελείως διαφορετική για τους χρηματοδότες του Hollywood απ’ ό,τι για το σινεφίλ κοινό.

Τα Οσκαρ, εκτιμούν αναλυτές, προσφέρουν απλώς το μύθο σε μια βιομηχανία που ο ρεαλισμός της και όχι η επιβράβευσή του, της εξασφαλίζει τη συνεχή επέκταση.