Η Κτηματαγορά, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα έργα πράσινου και περιβάλλοντος και κυρίως το real estate αποτελούν τους βασικούς νέους χώρους δραστηριοποίησης, μετά το 2004, επισημαίνει ο κ. Ν. Μάλλιος, υπεύθυνος τμήματος Ανάλυσης της ΟΛΥΜΠΙΑ ΑΧΕΠΕΥ. Για τους μεγάλους του χώρου, συνεχίζει, κρίνεται απαραίτητη η επέκταση των δραστηριοτήτων τους εκτός Ελλάδος.

Το έτος 2002 ο κατασκευαστικός δείκτης παρουσίασε τις μικρότερες απώλειες, της τάξης του 17,37%, έναντι απωλειών 32,53% του Γενικού Δείκτη τιμών. Οι αποδόσεις αυτών των δεικτών διατηρούνται μέχρι σήμερα αρνητικές (από τις 28/12/2001 έως σήμερα) με μικρές αποκλίσεις προς όφελος του Γενικού Δείκτη τιμών.

Σε σχέση με τις μετοχές, λόγω της διορθωτικής πορείας που ακολουθήθηκε από το 1999, τις συγκαταλέγει στις υποτιμημένες και αρκετές από αυτές πρέπει να αποτελούν μέρος του χαρτοφυλακίου μας, τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, καταλήγει ο κ. Μάλλιος.

Από τη μεριά του, ο κ. Ιω. Αράπογλου της Κύκλος Χρηματιστηριακής, εντοπίζει τα νέα συγχρηματοδοτούμενα έργα οδοποιίας και τις αγορές του εξωτερικού, με πρώτο στόχο τις γειτονικές χώρες, ως άξονες στους οποίους πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον των τεχνικών ομίλων, μετά το 2004.

Τα δύο αυτά μέτωπα εντείνουν την ανάγκη για δημιουργία εύρωστων οικονομικά και άρτια εξοπλισμένων, τόσο από πλευράς εξοπλισμού όσο και έμπειρων στελεχών (know-how) ομίλων.

”Σε αντίθεση με ό,τι γενικά επικρατεί ως άποψη, οι προοπτικές του κατασκευαστικού κλάδου, παρότι θα συρρικνωθούν μετά τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, θα παραμείνουν καλές”, λέει ο Κ. Βέργος, Διευθυντής Τμήματος Αναλύσεων και Αναδοχών της Πεντεδέκας ΑΧΕΠΕΥ.

Αυτό, λέει ο ίδιος, οφείλεται, τόσο στην αναγκαιότητα συντήρησης των υπαρχόντων έργων, όσο και στις ανάγκες και τις προοπτικές που τα νέα έργα θα δημιουργήσουν. Η εμπειρία που υπάρχει από αντίστοιχες χώρες στις οποίες διεξήχθησαν Ολυμπιακοί Αγώνες συνηγορεί προς αυτή την εξέλιξη.

Η συνεισφορά του κατασκευαστικού κλάδου προς το σύνολο του ΑΕΠ, η οποία αυξήθηκε από 6% σε 10% κατά τα τελευταία έτη, αναμένεται να υποχωρήσει στο 8% του ΑΕΠ μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή σε επίπεδα σαφέστατα υψηλότερα από εκείνα στα οποία βρισκόταν πριν από την τέλεση των Αγώνων.

Σε ό,τι αφορά στον κίνδυνο εισόδου νέων εταιρειών από το εξωτερικό, αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό, αλλά υπό τη μορφή κοινοπραξιών, όπως ακριβώς συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις και τώρα.

Πλήρης επικράτηση ξένων εταιρειών είναι δύσκολο να συμβεί, δεδομένου ότι ήδη πολλές ελληνικές έχουν γνώση του ανταγωνισμού εδώ και πολλές δεκαετίες, ενώ επίσης το κόστος ”στησίματος” εργοταξίων από ξένες εταιρείες είναι, πλην ειδικών έργων, όπως αυτό της κατασκευής του αεροδρομίου των Σπάτων, ένας τομέας όπου δεν διαφαίνεται σαφές συγκριτικό πλεονέκτημα για ξένες εταιρίες.

Από την άλλη πλευρά, τα περιθώρια κέρδους των ελληνικών κατασκευαστικών έργων αναμένεται να περιοριστούν. Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, του κλάδου δεν είναι άλλο από τη διαφθορά του συστήματος επίβλεψης των δημοσίων έργων από μηχανικούς του Δημοσίου.

Αυτός ο παράγοντας θα περιοριστεί μέσα από την επαγγελματική αναβάθμιση που επιχειρείται τα τελευταία έτη με την ισότιμη είσοδο στον χώρο όλων των πτυχιούχων μηχανικών (μηχανικών ΤΕΙ και ξένων μηχανικών), εξελίξεις που ”δυναμιτίζονται”, για εύλογους λόγους, από τη συντεχνιακή αντίληψη των υπαρχόντων μηχανικών του δημοσίου.