Όλοι αναγνωρίζουν ότι ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης είναι ένας πολύ καλός οικονομολόγος και έντιμος άνθρωπος.
Όμως, μερικοί στην κυβέρνηση και αλλού θεωρούν ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικός ως υπουργός. Αυτό συμπεραίνει κανείς από διάφορα δημοσιεύματα που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.
Μάλιστα συνέδεαν την παραμονή του με ενδεχόμενο μίνι ανασχηματισμό λόγω μετάβασης του κ. Αβραμόπουλου στην Κομισιόν.
Σε αυτό το πλαίσιο του χρεώθηκε η επιλογή του καθηγητή οικονομικών κ. Στεφανάδη στη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ). Ο τελευταίος δεν ικανοποίησε με τις επιδόσεις του, προκαλώντας την αρνητική αντίδραση κοινοτικών αξιωματούχων.
Όμως, ο κ. Στεφανάδης, παρότι είναι συνάδελφος του κ. Χαρδούβελη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, δεν ήταν επιλογή του, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Όπως δεν ήταν δική του επιλογή ούτε ο προηγούμενος υποψήφιος για πρόεδρος του ΣΟΕ, για τον οποίο προέβαλε βέτο.
Προφανώς, αισθάνθηκε ότι δεν θα μπορούσε να προβάλει δεύτερο βέτο, και μάλιστα για συνάδελφό του.Όμως, ο υπουργός Οικονομικών είναι υποχρεωμένος να κάνει επιλογές σε πολλά ζητήματα και πρόσωπα.
Επειδή ο φόρτος εργασίας είναι τεράστιος καθώς πρέπει να πληροφορεί, να συντονίζει, να κατευθύνει στο εσωτερικό και να διαπραγματεύεται με τους δανειστές στο εξωτερικό, μόνο ένας σούπερμαν θα μπορούσε να τα κάνει όλα μόνος του.
Όμως, σούπερμαν δεν υπάρχει.
Από την άλλη πλευρά, όλοι, π.χ. ο πρωθυπουργός κ.ά., θέλουν ο υπουργός Οικονομικών να είναι αποδοτικός και αποτελεσματικός.
Γι΄ αυτόν τον λόγο κι εκείνος θα πρέπει να μοιράζει έργο σε στενούς συνεργάτες του που θεωρεί ικανούς και εμπιστεύεται ώστε να έχει περισσότερο χρόνο για τα σημαντικότερα θέματα.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο συγκεντρωτισμός οδηγεί σε καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων, που προκαλούν εκνευρισμό εντός κι εκτός συνόρων.
Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Χαρδούβελης κρατά το κλειδί στα χέρια του.