Η Ελλάδα θα πρέπει να δαπανά τουλάχιστον 4%-4,5% του ΑΕΠ από το 2016 και μετά στην εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, σύμφωνα με το υφιστάμενο πρόγραμμα προσαρμογής.
Πολλοί θεωρούν ότι αυτό το επίπεδο πρωτογενούς πλεονάσματος δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν χωρίς πολιτικές και κοινωνικές παρενέργειες. Μερικοί ελπίζουν ότι ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε να μειωθεί στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους με την Ε.Ε.
Όμως, η επιμήκυνση και τα περιορισμένα περιθώρια μείωσης των επιτοκίων σε συνδυασμό με την αναβολή πληρωμής τοκοχρεολυσίων στα δάνεια του EFSF μέχρι το 2023 δεν επιτρέπουν αισιοδοξία.
Η επίπτωση στο πρωτογενές πλεόνασμα εκτιμάται ότι θα ήταν μικρή αν εφαρμοζόταν η εξίσωση που συνδέει το απαιτούμενο πρωτογενές πλεόνασμα για να επιτευχθεί ο στόχος για το χρέος ως προς το ΑΕΠ με τις υποθέσεις για τα επιτόκια και τον ρυθμό ανάπτυξη μελλοντικά.
Όμως, ένας οικονομολόγος της JP Morgan, ο David Mackie, προσέγγισε πρόσφατα το ίδιο θέμα από μια ακόμη οπτική γωνία.
Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωζώνης και υπόκειται στον «κανόνα του χρέους» που θέλει το χρέος να υποχωρεί στο 60% του ΑΕΠ εντός 20ετίας. Ωστόσο, η χώρα έχει δημόσιο χρέος με μέση φυσική διάρκεια κάπου 16 χρόνια, που είναι σχεδόν τριπλάσια από τον μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης.
Το χάσμα θα διευρυνθεί περαιτέρω αν, όπως αναμένεται, η Ελλάδα λάβει βοήθεια μέσω ακόμη μεγαλύτερης επιμήκυνσης της χρονικής διάρκειας των δανείων από την Ε.Ε.
Ο Mackie θεωρεί ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να επανεξετάσει τον «κανόνα του χρέους» για να λάβει υπόψη τις επιπτώσεις στην εξυπηρέτηση του χρέους από το άπλωμα των τοκοχρεολυτικών δόσεων στο απώτερο μέλλον.
Με βάση τους υπολογισμούς του, το πρωτογενές πλεόνασμα που απαιτείται από το 2020 και μετά για να ικανοποιήσει η Ελλάδα τον «κανόνα του χρέους» είναι 2% του ΑΕΠ έναντι 4,2% που είναι στο πρόγραμμα.
Το αντίθετο συμβαίνει το 2015.
Η Ελλάδα έχει επωφεληθεί δημοσιονομικά από τη δραστική μείωση των τόκων μέσω των επίσημων δανείων.
Όμως, δεν έχει επωφεληθεί ανάλογα στο δημοσιονομικό σκέλος από την επιμήκυνση των λήξεων του χρέους.