O νέος Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει κερδίσει τις εντυπώσεις μέχρι στιγμής, με τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες που έχει πάρει σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Οι Γάλλοι φρόντισαν επίσης να τον ανταμείψουν ξανά, δίνοντας στο κόμμα του την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.

Φυσικά, ο ίδιος θα κριθεί από το αποτέλεσμα και τη στάση που θα κρατήσει όταν αρχίσει να ξεδιπλώνει τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα και συναντήσει αντιδράσεις.

Από ελληνικής σκοπιάς, όπως είχαμε αναφέρει παλαιότερα, ο Μακρόν μπορεί να αποδειχθεί πιο χρήσιμος και αποτελεσματικός για τη χώρα σε σύγκριση με τον προκάτοχό του Ολάντ, παρά κάποιες αναλύσεις-εκτιμήσεις περί του αντιθέτου που έγιναν στο παρελθόν στη χώρα μας, λόγω της πιο στενής ιδεολογικής σχέσης του κ. Μακρόν με τον αρχηγό της ΝΔ κ. Μητσοτάκη.

Τι το κοινό έχουν η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες πέρα από την ελληνοαμερικανική κοινότητα και τους παραδοσιακούς συμμαχικούς δεσμούς;

Η απάντηση ίσως εκπλήξει: Την ιδιωτική κατανάλωση.

Το μέγεθος της καταναλωτικής δαπάνης ως προς το ΑΕΠ στις ΗΠΑ είναι κοντά στο αντίστοιχο της Ελλάδας. Για την ακρίβεια, το μερίδιο της κατανάλωσης στην ελληνική οικονομία είναι  λίγο μεγαλύτερο σε σύγκριση με εκείνο στις ΗΠΑ.

Με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η κατανάλωση των αμερικανικών νοικοκυριών ανήλθε στο 68,1% το 2015 και σκαρφάλωσε υψηλότερα πέρυσι από 68,9% το 2011. Στην Ελλάδα, η κατανάλωση έφθασε το 70% περίπου του ΑΕΠ το 2015 και 70,5% το 2016 από 70% το 2011.

Καλό θα είναι κάποια πράγματα να είναι ξεκάθαρα από την αρχή, για να μην υπάρχουν αιφνιδιασμοί και εκπλήξεις όταν έλθει η ώρα της κρίσης.

Αναφερόμαστε στον «γαλλικό» μηχανισμό χρέους που συνδέει τον ρυθμό ανάπτυξης με τη δυνατότητα αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων από τη χώρα μετά το 2018.

Κατ’ αρχάς κανένας δεν ξέρει αυτή τη στιγμή πώς θα δομηθεί ο ανωτέρω μηχανισμός.

Π.χ. πώς θα αποφασίζεται το επίπεδο αναφοράς (benchmark) του ΑΕΠ, που θα κρίνει αν η ελληνική οικονομία υστέρησε ή τα πήγε καλύτερα, ενεργοποιώντας τα όποια μέτρα ελάφρυνσης.

Η ανάλυση της φερεγγυότητας του ελληνικού χρέους (DSA) από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό (ESM) διαφέρει από εκείνον του ΔΝΤ υπό την έννοια ότι ο ESM βγάζει το χρέος διαχειρίσιμο υπό κάποιες προϋποθέσεις σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο.

Πρόσφατα έγινε μεγάλη συζήτηση για τις διαφορές εκτιμήσεων μεταξύ των δυο οργανισμών, της Κομισιόν και του Βερολίνου αναφορικά με τον μελλοντικό ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας σε βάθος δεκαετιών και τις προσπάθειες που έγιναν για την γεφύρωση τους.

Θυμίζουμε ότι η ευρωπαϊκή πλευρά θεωρεί εφικτό ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 1,3% τις επόμενες δεκαετίες έναντι 1% του ΔΝΤ. 

H επίκληση της επιλογής για προσφυγή στη Σύνοδο Κορυφής από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, ώστε να βρεθεί  λύση που να ικανοποιεί την Αθήνα, επιδέχεται δύο εξηγήσεις.

Πρώτον, η κυβέρνηση πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να πετύχει κάτι περισσότερο στο θέμα του χρέους στη Σύνοδο Κορυφής. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να έχει λάβει κάποιες διαβεβαιώσεις από ηγέτες της ΕΕ και να έχει εξασφαλίσει ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Τουσκ θα συμφωνήσει να συζητηθεί. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.