Καλό θα είναι κάποια πράγματα να είναι ξεκάθαρα από την αρχή, για να μην υπάρχουν αιφνιδιασμοί και εκπλήξεις όταν έλθει η ώρα της κρίσης.
Αναφερόμαστε στον «γαλλικό» μηχανισμό χρέους που συνδέει τον ρυθμό ανάπτυξης με τη δυνατότητα αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων από τη χώρα μετά το 2018.
Κατ’ αρχάς κανένας δεν ξέρει αυτή τη στιγμή πώς θα δομηθεί ο ανωτέρω μηχανισμός.
Π.χ. πώς θα αποφασίζεται το επίπεδο αναφοράς (benchmark) του ΑΕΠ, που θα κρίνει αν η ελληνική οικονομία υστέρησε ή τα πήγε καλύτερα, ενεργοποιώντας τα όποια μέτρα ελάφρυνσης.
Όμως, υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι μπορούν να συμφωνήσουν.
Ο μηχανισμός θα «παρακολουθεί» την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο θα προσαρμόζει το ύψος των ετήσιων τοκοχρεολυσίων αναλόγως, ώστε να συνεχίσει να ικανοποιεί τα κριτήρια φερεγγυότητας, π.χ. να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2040.
Δεν είναι μηχανισμός για την τόνωση του ρυθμού ανάπτυξης, αν και κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως θεωρητικά ενισχύει τις προοπτικές ανάκαμψης, μειώνοντας τα τοκοχρεολύσια σε περίοδο καχεξίας.
Eπιπλέον, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως πολύ πιθανόν ο μηχανισμός να αυξάνει τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων σε περιόδους έντονης ανάπτυξης.