Καθώς το πρώτο «σοκ» από τα προβλήματα της οικονομίας και των τραπεζών αρχίζει να «αφομοιώνεται» στην Κύπρο, εμφανίζονται με ένταση «δεύτερες σκέψεις» σε σχέση με την παρουσία των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Η λογική της φυγής, που φάνηκε να επικρατεί το προηγούμενο διάστημα, τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθόσον και ο κίνδυνος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δείχνει να απομακρύνεται.

Εύλογα στην αρχή, η αποκάλυψη του μεγέθους των προβλημάτων στην Κύπρο προκάλεσε πολιτικές αλλά και τραπεζικές αντιδράσεις, που κάλλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν σπασμωδικές.

Μερίδα του πολιτικού κόσμου προσπάθησε να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι το πρόβλημα προήλθε αποκλειστικά από την Ελλάδα, άποψη που σταδιακά ανατρέπεται στην πράξη, καθώς κατέστη εμφανές ότι και η κυπριακή οικονομία έχει δικά της μεγάλα προβλήματα.

Στο μεταξύ όμως, το επακόλουθο κύμα λαϊκισμού μετέτρεψε το έως πρότινος «καμάρι» της Κύπρου, το πολύ μεγάλο μέγεθος των τραπεζών της σε σχέση με τη συνολική οικονομία, σε «αμαρτία».

Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός ότι επικράτησαν -ακόμη και στον ίδιο τον τραπεζικό τομέα, ακόμη και μεταξύ «τεχνοκρατών» του χώρου- απόψεις περί αποχώρησης από τις αγορές του εξωτερικού, ιδίως δε από την Ελλάδα (σε συνάρτηση και με τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ), που θα είχαν ως άμεση συνέπεια τη δραστική συρρίκνωση του κυπριακού τραπεζικού τομέα σε μεγέθη στα οποία βρισκόταν πριν από δεκαετίες.

Η λογική του «πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι» δεν στερείται ίσως βραχυπρόθεσμη οικονομική λογική. Αγνοεί όμως πλήρως το θέμα των μελλοντικών προοπτικών όπως και τον πλούτο που προσέφερε τα προηγούμενα χρόνια στην κυπριακή οικονομία το μέγεθος και το σφρίγος των κυπριακών τραπεζών, ιδίως μέσα από τη διασύνδεσή τους με τμήματα της πρώην ΕΣΣΔ και την Ελλάδα.

Πέραν αυτού όμως, η αποχώρηση, ειδικά από την ελληνική αγορά, εμφανίζεται να παρουσιάζει μειονεκτήματα και στη βραχυπρόθεσμα οικονομική θεώρησή της.

Όπως φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της Εμπορικής, οι προϋποθέσεις εξόδου από τη χώρα δεν είναι ανέξοδες. Ουσιαστικά προϋποθέτουν πλήρη ανακεφαλαιοποίηση των εδώ δραστηριοτήτων, αλλά και διασφάλιση του «χρηματοδοτικού κενού» που προκαλεί η λειτουργία τους.

Ούτε όμως οι κυπριακές τράπεζες βρίσκονται στην ίδια θέση με την Credit Agricole, ή τη Societe Generale. Σε ό,τι αφορά τους Γάλλους, η ελληνική αγορά ήταν απλώς μία ακόμη περιφερειακή αγορά στην οποία ήθελαν παρουσία.

Έχουν πολύ μεγάλες εσωτερικές αγορές, ισχυρή παρουσία σε πλήθος άλλων χωρών, ενώ η πορεία τους στην Ελλάδα ήταν εξαρχής -και εξακολουθητικά- ζημιογόνος. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύει για τις κυπριακές τράπεζες, όπως επισημαίνουν και στελέχη τους.

Τα παραπάνω εξηγούν και τις πρόσφατες πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες, ιδίως στην Τράπεζα Κύπρου, υπάρχει ισχυρή διάθεση συνέχισης της παρουσίας στην Ελλάδα.

Προφανώς, σε μια περίοδο κατά την οποία σχεδόν όλες οι τράπεζες προχωρούν σε δραστικές περικοπές, η παρουσία αυτή δεν θα έχει την έκταση που είχε στο πρόσφατο παρελθόν.

Η εξάπλωση των τραπεζικών δικτύων κι ο όγκος των εργασιών τους ήταν αντίστοιχα της οικονομικής «άνθησης» που εμφάνιζε (για τους γνωστούς πλέον σε όλους λόγους) η χώρα μας, έως την έναρξη της κρίσης. Η παρούσα κατάσταση λοιπόν είναι δύσκολο να διατηρηθεί στην ολότητά της.

Άλλωστε, με δεδομένο ότι η κυπριακή οικονομία και οι τράπεζές της θα ενταχθούν σε κάποιου είδους «πρόγραμμα», με την τρόικα Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ να έχει σημαίνοντα ρόλο και λόγο, η απλή επίκληση του εθνικού συμφέροντος και των ιστορικά αδελφικών σχέσεων Ελλάδας - Κύπρου δεν θα μπορούσε αφ' εαυτής να αιτιολογήσει την περαιτέρω παραμονή, έστω και σε συνδυασμό με τις μακροπρόθεσμες ωφέλειες.

Όλα θα πρέπει να δικαιολογούνται από τους «αριθμούς», κάτι που «σε πρώτη φάση σχετίζεται άμεσα με το νοικοκύρεμα των δραστηριοτήτων, ώστε να αντανακλούν την τρέχουσα οικονομική πραγματικότητα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά παράγοντας του κυπριακού τραπεζικού συστήματος.

Κατά συνέπεια, για να διασφαλιστεί η συνέχεια της παρουσίας των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα θα απαιτηθεί το ενδιαφέρον και η αγαστή συνεργασία μεταξύ των ανώτερων διοικήσεων, των μεσαίων στελεχών αλλά και συνολικά του προσωπικού τους στη χώρα μας.

Ασφαλώς η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη, μεσομακροπρόθεσμα όμως θα είναι προς όφελος και των δύο οικονομιών. Γι' αυτό αξίζει να στηριχθεί κι από τις αρχές των δύο χωρών, όσο αυτό είναι δυνατόν, μέσα στο πλαίσιο των «μνημονίων».


***To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.