ΕΕ: Το παζάρι για Γιούνκερ και οι τακτικισμοί της Μέρκελ

Η παρτίδα σκάκι που ξεκίνησε την επομένη των ευρωεκλογών, με την Α. Μέρκελ να βρίσκεται στη μία πλευρά του τραπεζιού και τους Κάμερον, Ρέντσι και Ολάντ στην άλλη, φαίνεται ότι οδεύει προς το τέλος της, καθώς η τακτική των συμβιβασμών και των παραχωρήσεων εξακολουθεί να αποδίδει.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, κατάφερε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός άξονα Λονδίνου, Παρισίων και Ρώμης. Όπως όλα δείχνουν, εφαρμόζοντας τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» και κυρίως εκμεταλλευόμενη τις διαφορετικές προτεραιότητες που έχουν οι τρεις ηγέτες, ξεπερνά και αυτό το πρόβλημα, χωρίς να κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις.

Σίγουρα ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος ήταν ο Ντέιβιντ Κάμερον. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, τον οποίο εδώ και μερικούς μήνες προσπαθεί να προσεταιριστεί η Γερμανίδα καγκελάριος, είχε επικεντρωθεί στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ήδη το Μάρτιο, ο Βρετανός είχε ζητήσει για τα εθνικά κοινοβούλια το δικαίωμα άσκησης βέτο σε θέματα ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Η αντίθεσή του στην επιλογή Γιούνκερ, στην πραγματικότητα ήταν η κορυφή του παγόβουνου, αφού έτσι είχε βρει έναν τρόπο να πιέσει τη Γερμανίδα καγκελάριο.

Μάλιστα, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει και το θέμα της επιτάχυνσης των διαδικασιών του δημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας του στην Ε.Ε. Μπορεί από την πλευρά τους οι Γερμανοί και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών να υποστηρίζουν ότι κανείς δεν θέλει την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ε.Ε., παρ' όλα αυτά δηλώνουν: «Η Ε.Ε. θα άντεχε την έξοδο καλύτερα απ' ό,τι οι Βρετανοί». Σίγουρα ήξεραν πολύ καλά ότι με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, το θέμα θα μπορούσε να... αντιμετωπιστεί.

Αυτό φάνηκε στη μίνι σύνοδο κορυφής της Σουηδίας, όπου στη συνέντευξη τύπου ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του Γιούνκερ ούτε απάντησε σε ερωτήσεις για το αν εξακολουθεί να τον απορρίπτει. Φαίνεται ότι τελικά κατάφερε να αποσπάσει τα ανταλλάγματα που τον εξυπηρετούν. Σημειώνεται ότι φλέγοντα θέματα για τη Βρετανία είναι: το βάθεμα της κοινής αγοράς, η καταπολέμηση της κατάχρησης των κοινωνικών συστημάτων από εσωτερικούς μετανάστες της Ε.Ε., η μείωση της γραφειοκρατίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η υπογραφή της συνθήκης ελεύθερης ζώνης εμπορικών συναλλαγών με τις ΗΠΑ.

Ο δεύτερος «αντάρτης», ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, έχει εντελώς διαφορετική στόχευση. Επιδιώκει χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων που έχει επιβάλει η Γερμανία και -κυρίως- να μην υπολογίζονται οι επενδύσεις στην εκπαίδευση και στις υποδομές στα κριτήρια του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Για να πάρει αυτό που θέλει ο Ρέντσι, θα πρέπει κάτι να δώσει και ακόμα δεν έχει γίνει φανερό τι θα είναι αυτό.

Πάντως η Γερμανία έκανε σαφές ότι η πολιτική των μεταρρυθμίσεων είναι αδιαπραγμάτευτη. Σε κάθε περίπτωση, το παζάρι θα ξεκινήσει σε λίγο καιρό και όλα δείχνουν ότι η ιταλική πρόταση θα βασίζεται στο περίφημο Μανιφέστο, το οποίο ο Ιταλός πρωθυπουργός συντάσσει για τη νέα Ευρώπη. Το σημείο αναφοράς - με διαφορετικό φυσικά περιεχόμενο -είναι το «μανιφέστο» των Μπλερ και Σρέντερ, του 1999, για το λεγόμενο «Τρίτο Δρόμο».

Η κεντρική ιδέα του θα είναι, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ότι η πολιτική οικονομικής λιτότητας έχει αγγίξει τα όριά της και ότι πρέπει πλέον να αντικατασταθεί από νέα προσέγγιση. Η προσπάθεια του Ιταλού πρωθυπουργού να εξασφαλίσει ανταλλάγματα από τη Γερμανία θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που η Γερμανίδα καγκελάριος εξασφαλίσει την αποδοχή του Βρετανού πρωθυπουργού. Τότε ο Μ. Ρέντσι θα βρεθεί μόνος, αφού πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βρεί στο πρόσωπο του Γάλλου προέδρου έναν αποφασισμένο... συμπαίκτη.

Μετά τις ρητορικές κορόνες του Ολάντ για την ανάγκη η Ε.Ε. να χαλαρώσει τα δημοσιονομικά της κριτήρια, τις οποίες ο Γάλλος πρόεδρος χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο Λεπέν, η Γαλλία αντιμετωπίζει το πρόβλημα με μεγαλύτερο ρεαλισμό. Αυτό φάνηκε και από τις δηλώσεις που έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς, ο οποίος είπε ότι δεν αποτελεί επιλογή της Γαλλίας ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αλλά «εάν θέλουμε να πηγαίνει να ψηφίζει ο κόσμος λέγοντάς του ότι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα προκύψει από το κόμμα που θα πάρει την πλειοψηφία, δεν μπορούμε να του λέμε όταν βγουν τα αποτελέσματα, ότι αυτό δεν ισχύει. Μπορούμε να λυπόμαστε γιατί ο Γιούνκερ δεν είναι ο δικός μας υποψήφιος, αλλά θα πρέπει να υπακούμε σε μια δημοκρατική λογική».

Το σίγουρο είναι ότι πλέον η γαλλική στάση απέχει πολύ από τις «επαναστατικές» διακηρύξεις που χρησιμοποίησε ο σοσιαλιστής πρόεδρός της για να απομακρύνει τον Νικολά Σαρκοζί από το προεδρικό μέγαρο.

Πηγή: Premium.paratiritis.gr