Δεν κατάλαβες καλά, Άγκελα…

Ο διακαής πόθος της Α. Μέρκελ για τη θέσπιση αυστηρότερων κανόνων δημοσιονομικού ελέγχου των μελών της ευρωζώνης δεν είναι δίχως έρεισμα. Τον ασπάζονται πολλοί, οι οποίοι όμως ζητούν περισσότερα…

Δημοσιεύθηκε: 5 Δεκεμβρίου 2011 - 08:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο διακαής πόθος της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ, για τη θέσπιση αυστηρότερων κανόνων δημοσιονομικού ελέγχου των κρατών-μελών της ευρωζώνης, δεν είναι δίχως έρεισμα.

Το αντίθετο, μάλιστα. Οι περισσότεροι σήμερα στην Ευρώπη παραδέχονται αυτό που μόνον σε ορισμένους ήταν σαφές από την αρχή: δίχως ενιαίο δημοσιονομικό έλεγχο και εν τέλει διακυβέρνηση το ευρώ είναι ένα νόμισμα με σαθρά ποδάρια…

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και οι προβλέψεις του για το όριο του χρέους στο 60% του ΑΕΠ και του ελλείμματος στο 3% δεν τηρήθηκαν ούτε από τις οικονομικά ισχυρότερες χώρες, ενώ σχεδόν σύσσωμη η λεγόμενη περιφέρεια αποκλείστηκε από τις αγορές και βρίσκεται ήδη υπό επιτροπεία, όπως όλοι γνωρίζουμε.

Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, αναφωνεί ακόμη και ο φίλτατος Ζακ Ντελόρ, ενώ ο βετεράνος Γερμανός πολιτικός και πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ, μία φωνή λογικής σε αυτήν τη χώρα, χαρακτηρίζει αναποτελεσματικούς τους υφιστάμενους θεσμούς των Βρυξελλών, καθώς απέτυχαν να θέσουν φρένο σε κρατικά ελλείμματα και χρέη, συμβάλλοντας έτσι στην εκδήλωση της κρίσης στην ευρωζώνη.

Μόνο ανάχωμα στην κρίση, ορθά εντοπίζει ο κ. Σμιτ, η ΕΚΤ.

Η απουσία «πεφωτισμένης» ηγεσίας στην κραταιά Γερμανία δυσχέρανε περαιτέρω την κατάσταση και έκανε την ευρωζώνη να κυνηγά την ουρά της, λαμβάνοντας αποφάσεις «πυροσβεστικού» χαρακτήρα, με σημαντική καθυστέρηση και μικρή αποτελεσματικότητα, έναντι των εξελίξεων στις αγορές, οι οποίες πλέον απειλούν τον πυρήνα της.

Έως τώρα η φίλτατη Άγκελα αντιστάθηκε λυσσαλέα στη λύση του ευρωομολόγου, στην παροχή ρευστότητας και στην ανάληψη του ρόλου του «δανειστή ύστατης προσφυγής» από την ΕΚΤ, αλλά και στην επέκταση των αρμοδιοτήτων του EFSF, ώστε να αποτραπεί η μετάδοση της κρίσης.

Σήμερα, επιθυμεί ενδυνάμωση του εκτελεστικού βραχίονα της Ε.Ε., της Κομισιόν, και την παροχή του δικαιώματος αναπομπής των κρατικών προϋπολογισμών που υπερβαίνουν τα επιτρεπόμενα δημοσιονομικά όρια πριν αυτοί φθάσουν προς ψήφιση στα εθνικά κοινοβούλια.

Επιθυμεί, επίσης, τη θέσπιση αυτόματων κυρώσεων για τους δημοσιονομικούς παραβάτες και παραπομπή τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για «τιμωρία».

Με λίγα λόγια, ενώ η κρίση έχει φθάσει στην κορύφωσή της, εξαιτίας και της στάσης που έχει η ίδια τηρήσει, επιθυμεί περαιτέρω παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών και εκχώρηση εξουσιών που έως τώρα ήταν στα χέρια των αιρετών εθνικών αντιπροσώπων, στις Βρυξέλλες.

Και μάλιστα, επιθυμεί αυτές οι θεμελιώδεις αλλαγές στον τρόπο διακυβέρνησης των κρατών-μελών της ευρωζώνης να μην ακολουθήσουν τη μακρά και βασανιστική διαδικασία των τροποποιήσεων στις Συνθήκες της Ε.Ε., που απαιτούν έως και δημοψηφίσματα από ορισμένα κράτη-μέλη, αλλά την ταχύτερη διαδικασία που ακολουθήθηκε για τη Συνθήκη Σένγκεν, επικαλούμενη την κρισιμότητα των περιστάσεων.

Ως «αντάλλαγμα», εμμέσως πλην σαφώς, υπόσχεται ενεργότερο ρόλο στην ΕΚΤ και πιθανώς στο EFSF για την αντιμετώπιση της κρίσης και ένα «πακέτο» της τάξης του 1 τρισ. ευρώ.

Η «απάντηση» της κ. Μέρκελ στην τρέχουσα κρίση, όμως, την οποία συζητά σήμερα στο Παρίσι με τον φίλτατο Νικολά Σαρκοζί, «ξεχνά» ορισμένα πράγματα:

Πρώτον, ξεχνά ότι πέραν της ενιαίας δημοσιονομικής διακυβέρνησης το ευρώ «πάσχει» σήμερα και από την απουσία ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης, γεγονός που αποτυπώνεται γλαφυρά στις διαφορές ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών-μελών της ευρωζώνης.

Δεύτερον, ξεχνά ότι τυχόν παραχώρηση περαιτέρω εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών, μέσω του δικαιώματος βέτο της «Κομισιόν» στη διαμόρφωση των εθνικών προϋπολογισμών, «ακουμπά» πλέον στην καρδιά των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών της ευρωζώνης.

Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν βάσει των αλλαγών που προτείνει η κ. Μέρκελ το Ευρωδικαστήριο θα μπορεί να καθορίζει τη δημοσιονομική και άρα την κοινωνική πολιτική των κρατών-μελών της ευρωζώνης;

Ο κ. Σμιτ, καγκελάριος της Γερμανίας από το 1974 έως το 1982 και άνθρωπος που βίωσε τη γιγάντωση της Ευρώπης, υπογράφοντας την εισδοχή σειράς χωρών σε αυτήν, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, είχε την τύχη να καθίσει στο ίδιο τραπέζι το 1956 με τον Ζαν Μονέ, εκ των ιδρυτών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Μιλώντας χθες ενώπιον των συνέδρων του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αναφέρθηκε στις αρχές και αξίες επί των οποίων στηρίχθηκε αυτό το οικοδόμημα, υπενθυμίζοντας τον ρόλο της Γερμανίας στη μεταπολεμική Ευρώπη και έφθασε στην εκτίμηση ότι η Ε.Ε. δεν θα καταστεί ομόσπονδο κράτος (Bundesstaat) αλλά και ότι δεν θα έπρεπε να παραμείνει μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών (Staatenbund), όπως είναι σήμερα.

Αν, όμως, παραχωρηθούν τα πολιτικά δικαιώματα που ζητά σήμερα η κ. Μέρκελ, ώστε να στηριχτεί το ενιαίο νόμισμα, δεν θα παραμείνει το οικοδόμημα και πάλι ημιτελές;

Εάν, δε, είναι έτσι τα πράγματα, γιατί να μην ανοίξουν εντελώς τα σύνορα και γιατί να μην υπάρξει επιτέλους και ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική για τις χώρες-μέλη, ήτοι ομοσπονδιοποίηση;

Είναι έτοιμη γι' αυτό η Άγκελα και φυσικά η Γερμανία;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.