Το ευρωομόλογο έρχεται, εμείς όμως…

Η στάση της Γερμανίας έναντι των προβλημάτων χρέους που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη δείχνει είτε ότι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της είναι να την εγκαταλείψει, είτε ότι δεν έχει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Δημοσιεύθηκε: 9 Νοεμβρίου 2011 - 07:43

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είναι η χώρα που έχει ωφεληθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από το ευρώ.

Η στάση της, όμως, έναντι των προβλημάτων χρέους που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη δείχνει είτε ότι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της είναι να την εγκαταλείψει, είτε ότι δεν έχει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Αμφότερα, όμως, τα ενδεχόμενα αυτά, για μια χώρα του μεγέθους της Γερμανίας, σημαίνουν προβλήματα για όλους τους εταίρους της.

Για παράδειγμα, την Ιταλία.

Οι περισσότεροι το περίμεναν γύρω στον Φεβρουάριο. Αλλά ήρθε νωρίτερα και πρέπει, πλέον, όλοι να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Η αναρρίχηση της απόδοσης του ιταλικού δεκαετούς ομολόγου στο επίπεδο του 6,77%, ήτοι μια ανάσα από το επίπεδο του 7%, που οδήγησε την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία στα προγράμματα διάσωσης, σημαίνει ότι ο χρόνος τελειώνει.

Για την τρίτη από πλευράς μεγέθους οικονομία της ευρωζώνης, ωστόσο, τα πράγματα προφανώς δεν θα είναι το ίδιο «απλά».

Με δημόσιο χρέος της τάξης των 2 τρισ. ευρώ, το κόστος διάσωσής της, όπως επανέλαβε χθες και η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών, Μαρία Φέκτερ, είναι υπερβολικά μεγάλο για τα σημερινά δεδομένα της ευρωζώνης.

Ακόμη και σε περίπτωση μόχλευσης των ύψους 440 δισ. ευρώ κεφαλαίων του ΕΤΧΣ στο ποσό του 1 τρισ. ευρώ, όπως προβλέπεται, και πάλι «τα λεφτά δεν φτάνουν».

Θεωρητικά, η παραίτηση Μπερλουσκόνι, μετά την υιοθέτηση του πακέτου μέτρων λιτότητας που προτείνει η κυβέρνησή του, αναμένεται να αποκλιμακώσει τις πιέσεις στα ιταλικά ομόλογα.

Για πόσο όμως; Με σχέση χρέους προς ΑΕΠ της τάξης του 120%, αυξανόμενο κόστος δανεισμού και φθίνουσα οικονομική ανάπτυξη, η κατάρρευση της Ιταλίας θεωρείται ζήτημα χρόνου.

Η μέχρι τώρα απάντηση της Γερμανίας στο ενδεχόμενο υιοθέτησης των δύο «εργαλείων», που θεωρητικώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν την άμεση απάντηση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, είναι «όχι».

«Όχι» στο ευρωομόλογο και «όχι» στην περαιτέρω εμπλοκή της ΕΚΤ για την αντιμετώπιση της κρίσης, μέσω της παροχής αφειδούς ρευστότητας στα κράτη-μέλη με προβλήματα χρέους.

Όμως, «όχι» για την περίπτωση της Ιταλίας, το ΑΕΠ της οποίας αντιστοιχεί σε περίπου 25% του συνόλου της ευρωζώνης, σημαίνει επί της ουσίας διάλυση της ίδιας της νομισματικής ένωσης.

Εξέλιξη που, αν και δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε μακροπρόθεσμα, είναι αδιανόητη υπό τις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Ίσως, όμως, η εμπλοκή και της Ιταλίας στην κρίση χρέους να αποτελεί «ευτυχή» εξέλιξη.

Η Γερμανία θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της μια ώρα αρχύτερα και τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης ίσως μπορούν, πλέον, να ελπίζουν και στο «ευρωομόλογο».

Συμμετοχή, όμως, σε ένα club κρατών, που δανείζεται με ενιαίο τρόπο και έχει κατά συνέπεια εξαλείψει τις επιτοκιακές διαφορές μεταξύ των κρατών-μελών του, σηματοδοτεί και αυξημένη εμπιστοσύνη, σε δημοσιονομικό αλλά και ευρύτερο επίπεδο, μεταξύ αυτών.

Έννοια που σε ό,τι αφορά τη χώρα μας πρέπει μάλλον να θεωρείται «παρελθόν», τουλάχιστον όσο επιμένουμε σε τακτικές του τύπου «ο λόγος μου είναι συμβόλαιο»…

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.