Ο λάκκος με τα φίδια

Οι πιο ”αρρωστημένες” κινηματογραφικές σκηνές είναι εκείνες που ο Ιντιάνα Τζόουνς πέφτει σε λάκκους με φίδια, αράχνες και άλλα συμπαθή όντα του πλανήτη. Μιλάμε για μεγάλη ανατριχίλα! Κάπως έτσι αισθανόμαστε. Ότι μας έχουν σπρώξει κι εμάς σε ένα λάκκο με οχιές, πύθωνες και άλλα ”συναρπαστικά” πλάσματα.

Δημοσιεύθηκε: 22 Ιουνίου 2004 - 09:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Οι πιο ”αρρωστημένες” κινηματογραφικές σκηνές είναι εκείνες που ο Ιντιάνα Τζόουνς πέφτει σε λάκκους με φίδια, αράχνες και άλλα συμπαθή όντα του πλανήτη.

Μιλάμε για μεγάλη ανατριχίλα! Κάπως έτσι αισθανόμαστε. Ότι μας έχουν σπρώξει κι εμάς σε ένα λάκκο με οχιές, πύθωνες και άλλα ”συναρπαστικά” πλάσματα.

Υπομονή! Ο ήρωας της ταινίας κατάφερνε πάντοτε να ξεπερνά τους φόβους του και το μόνο που συνέβαινε τελικά ήταν ότι στο τέλος της ταινίας είχαμε φάει όλα μας τα νύχια!

Η διαφορά της ζωής και του κινηματογράφου είναι ότι στη ζωή δεν υπάρχει πάντοτε happy end. Ούτε το καλό θριαμβεύει πάντοτε έναντι του κακού. Ότι έχουμε πέσει στον λάκκο με τα φίδια είναι γνωστό.

Κοιτάξτε γύρω σας. Απόλυτο σκοτάδι και πλήθος ερπετών. Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία και δεν διαθέτουμε τις υπεράνθρωπες ιδιότητες του Ιντιάνα Τζόουνς... Ποιος θα μας βγάλει, λοιπόν, από το αδιέξοδο;

Οι αγορές είναι κύρια και πάνω απ’ όλα μία υπόθεση που στηρίζεται περισσότερο στην ψυχολογία των μαζών και λιγότερο σε αυστηρά οικονομικά και μαθηματικά μοντέλα.

Όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο, οι οικονομολόγοι έρχονται πάντα εκ των υστέρων για να σου πουν ότι ο καλύτερος χρόνος για να επενδύσεις ήταν αυτός που πέρασε.

Η πρωτοβουλία των κινήσεων σε αυτό το επίπεδο ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην κυβέρνηση. Η ψυχολογία της αγοράς (στο χρηματιστήριο και στην πραγματική οικονομία) μπορεί να ανατραπεί μόνο με γενναίες και εντυπωσιακές κυβερνητικές αποφάσεις.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε (προς το παρόν μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε) πώς θα αντιδρούσε η αγορά αν μάθαινε ότι η ελληνική κυβέρνηση δημιουργούσε ένα σύγχρονο ναυτιλιακό κέντρο στον Πειραιά και καλούσε τους Έλληνες εφοπλιστές να βοηθήσουν τη χώρα τους.

Ασφαλώς θετικά. Πέρα από το οικονομικό όφελος που όλοι αντιλαμβανόμαστε, αυτό θα σήμαινε ότι έχουμε ξεπεράσει ως λαός και πολλά από τα κόμπλεξ του παρελθόντος.

Όταν αντιμετωπίζαμε το εφοπλιστικό κεφάλαιο ως εγκληματικό, ανάλογο του καρτέλ της κοκαΐνης!

Ας φανταστούμε ποια θα ήταν η υποδοχή της αγοράς σε μία συνεπή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων. Διότι οι μόνοι που υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσης τον δημόσιο χαρακτήρα της... ελληνικής οικονομίας είναι οι εργατοπατέρες και τα κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη κάθε αποχρώσεως.

Ας φανταστούμε πώς θα αντιδρούσαν οι νομοταγείς Έλληνες πολίτες αν η κυβέρνηση έστελνε κάθε μέρα στη φυλακή και από έναν επίορκο δημόσιο υπάλληλο. Θα ανακήρυσσαν ”Άγιο” τον Καραμανλή και θα του άναβαν κάθε ημέρα και από ένα κεράκι!

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν μικρά δείγματα γραφής, τα οποία και μας δείχνουν ότι υπάρχει η καλή πρόθεση. Όπως είναι και αλήθεια ότι οι κινήσεις αυτές δεν αρκούν. Χρειάζεται να γίνουν περισσότερα πράγματα και γρηγορότερα.

Ο κ. Σιούφας, για παράδειγμα, αποφάσισε να καταργήσει την υποχρέωση μιας βιομηχανικής ή παραγωγικής μονάδας να διεκδικεί εκ νέου άδεια λειτουργίας κάθε φορά που αυτή αλλάζει χέρια!

Για όσους δεν έχετε καταλάβει τι συνέβαινε, ο βιοτέχνης ή ο βιομήχανος, όταν ήθελε να πουλήσει την εταιρεία του ή να τη μεταβιβάσει στα παιδιά του, ήταν υποχρεωμένος να παλέψει με το τέρας της γραφειοκρατίας για να αποκτήσει από την αρχή νέα άδεια λειτουργίας της μονάδας του.

Το παράλογο του πράγματος είναι ηλίου φαεινότερο. Πώς είναι δυνατόν μία μονάδα να λειτουργεί σήμερα νόμιμα και αύριο να χάνει την άδειά της επειδή ο πατέρας αποφάσισε να τη μεταβιβάσει στο παιδί του;

Μία τόσο παράλογη διαδικασία εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμη, επειδή εξυπηρετούσε τη ”συναλλαγή” μεταξύ των πολιτών και των δημοσίων υπαλλήλων. Κι ας μην το προχωρήσουμε περισσότερο το θέμα. Οι παθόντες γνωρίζουν καλύτερα...

Ένα παράδειγμα σας δώσαμε, θα μπορούσαμε να σας δώσουμε άλλα εκατό για να σας αποδείξουμε ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται υπό διωγμό.

Ότι για να αναπτύξει κανείς στην Ελλάδα παραγωγική δραστηριότητα θα πρέπει να είναι ή ηλίθιος ή τρελός πατριώτης.

Μπράβο στον κ. Σιούφα για την πρωτοβουλία του. Αλλά δεν αρκεί. Όχι γιατί αυτά τα μικρά βήματα δεν τα χρειαζόμαστε. Κάθε άλλο. Αλλά είμαστε τόσο βαθιά στον λάκκο, που το οξυγόνο κοντεύει να τελειώσει. Κι η υπομονή έχει εξαντληθεί...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.