Τράπεζες στα όρια της τρέλας…

Πέραν των ορίων της λογικής είναι η εμμονή του πιστωτικού συστήματος να χρησιμοποιεί πολιτική "σταγονόμετρου" στις χορηγήσεις δανείων. Μια πρακτική που μπορεί να στερήσει τις τράπεζες από τον κυριότερο πελάτη τους.

Δημοσιεύθηκε: 12 Ιανουαρίου 2009 - 07:55

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σύμφωνοι.

Για να λειτουργήσει η "κλειδαριά", πρέπει να μην είναι σκουριασμένη και να μη φοβάσαι ότι θα σου μείνει το κλειδί στο χέρι…

Όταν όμως την έχεις λαδώσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο και πάλι δεν λειτουργεί, τότε προφανώς πρέπει να αναζητήσεις αλλού τα αίτια του προβλήματος.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα -κλειδί για την οικονομία της χώρας- πέρασε, ως γνωστόν, λόγω της πρόσφατης κρίσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος δύσκολες ώρες.

Για τη στήριξή του ωστόσο αλλά και για την αποκατάσταση του επιπέδου εμπιστοσύνης που το ίδιο έτρεφε προς τον εαυτό του, η Πολιτεία έσπευσε να το συνδράμει και μάλιστα με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, προσφέροντάς του με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο "φρέσκο" χρήμα 28 δισ. ευρώ.

Στο πλευρό του βρέθηκε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (όπως και στη λοιπή ευρωζώνη) με συνεχείς μειώσεις του βασικού της επιτοκίου, που πλέον διαμορφώνεται στο 2,5% (και σύντομα σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα).

Επιπρόσθετα κεφάλαια όμως δόθηκαν προς τις ελληνικές τράπεζες και από τις προβλέψεις του περίφημου ΤΕΜΠΜΕ, με στόχο τη στήριξη και τη λειτουργία των ιδίων αλλά κυριότερα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας…

Η "κλειδαριά" λαδώθηκε γερά…

Αποτέλεσμα: παραμένει σκουριασμένη και δυσλειτουργική όσο ποτέ…

Οι τράπεζες -και γι' αυτό τα "άκουσαν" πρόσφατα οι επικεφαλής τους από τον κ. Γ. Προβόπουλο- επιμένουν να κρατούν τα χρήματα που έχουν λάβει στα ταμεία τους και έχουν οδηγήσει την ελληνική αγορά σε χρηματοδοτική ασφυξία.

Ο δραματικός περιορισμός της πιστωτικής επέκτασης πλήττει καίρια σειρά κλάδους της ελληνικής οικονομίας και τείνει να αναχτεί η κυριότερη αιτία μετεξέλιξης της παρούσας επιβράδυνσής της σε πραγματική ύφεση. Με άλλα λόγια, τείνει να γίνει "αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία"…

Όταν οι τράπεζες μπορούν ευχερώς να αντλήσουν ρευστότητα από την ΕΚΤ, δίνοντας ως εγγύηση τα ΕΓΕΔ και τις λοιπές εκδόσεις του ελληνικού δημοσίου (και από αυτά το Δημόσιο φροντίζει να κυκλοφορούν άφθονα…), και μάλιστα με σημαντική επιτοκιακή διαφορά, και ταυτόχρονα διατηρούν τα επιτόκια χορηγήσεων σε δυσθεώρητα ύψη (ακόμη και αυτά που αφορούν σε ενυπόθηκες χορηγήσεις), επικαλούμενες τα υψηλά επιτόκια προθεσμιακών καταθέσεων που οι ίδιες προσφέρουν, τότε μόνο ως θέατρο του παραλόγου μπορεί να περιγραφεί όλο αυτό…

Και όλα αυτά προς τι και διά τι; Όταν οδηγήσουν την ελληνική οικονομία σε κατάρρευση από τι ελπίζουν να ζήσουν; Από τις επενδύσεις τους στη Βαλκανική που ήδη κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε εμείς τα "σπασμένα";

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.