Spreads ομολόγων: Γιατί, "George"; Γιατί;

Τι άλλαξε; Γιατί δεν εμπιστεύονται πλέον οι "ξένοι" τη χώρα μας; Γιατί πρέπει να πληρώσουμε ακριβότερα για ό,τι δανειζόμαστε; Τις πταίει και γιατί ο "George" απέτυχε να πείσει ότι τα καταφέρνουμε;

Δημοσιεύθηκε: 12 Δεκεμβρίου 2008 - 07:59

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα - και καλά ξεμπερδέματα...

Η νέα -και ιδιαίτερα σημαντική- διεύρυνση των spreads, ήτοι της διαφοράς περιθωρίων, μεταξύ των ελληνικών ομολόγων και των αντίστοιχων του γερμανικού δημοσίου, στο επίπεδο των περίπου 200 μονάδων βάσης για το δεκαετές ομόλογο, αντικατοπτρίζει με τον πλέον σαφή τρόπο την απουσία εμπιστοσύνης που δείχνει η διεθνής επενδυτική κοινότητα προς τη χώρα μας.

Απουσία εμπιστοσύνης η οποία κατά κύριο λόγο εδράζεται στην εκτίμηση ότι οι κρατούντες τα ηνία της οικονομίας δεν ανταποκρίνονται στα «συμπεφωνημένα» και στα «αναμενόμενα».

Νηφάλια, ωστόσο δίχως ενδοιασμούς, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μολονότι το κόστος το οποίο καταβάλλει το γερμανικό δημόσιο για να «πουλήσει» το χρέος του (ήτοι το επιτόκιο που αναγκάζεται να πληρώσει) καταγράφει πτωτικό ρυθμό, η αυξητική πορεία του ελληνικού spread είναι υπέρμετρη και αντικατοπτρίζει την αστοχία χειρισμών εκ μέρους της Ελλάδας να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι η χώρα διαθέτει τα εχέγγυα για να αποπληρώσει εγκαίρως και πλήρως τον δανεισμό της.

Η πάγια και δεδομένη επίκληση του ύψους του δημόσιου χρέους ως κύριας αιτίας «αναξιοπιστίας» εκ μέρους της Ελλάδας για τη διατήρηση των spreads σε υψηλά επίπεδα καταρρίπτεται από το γεγονός και μόνο ότι από τις αρχές Σεπτεμβρίου έως σήμερα -διάστημα κατά το οποίο παρατηρείται σημαντική αύξηση του περιθωρίου αυτού- ουδέν έχει αλλάξει ως προς το επίπεδό του.

Ταυτόχρονα, το ελληνικό δημόσιο εξυπηρετεί κατά τρόπο απολύτως ομαλό τις υποχρεώσεις του, η εξυπηρέτηση του «ιδιωτικού» χρέους βαδίζει κανονικά, η αξία των ελληνικών ακινήτων δεν έχει σημειώσει αξιόλογη υποχώρηση, η εξυπηρέτηση των ελληνικών ιδιωτικών ενυπόθηκων υποχρεώσεων βαίνει ομαλά και, τέλος, η χώρα ουδέποτε απώλεσε την «εμπειρία» της από τη διαχείριση καταστάσεων που προσομοιάζουν σε «αναδυόμενες αγορές»…

Ούτως ή άλλως, η «δραχμούλα» μας εγκατέλειψε ιδιαίτερα πρόσφατα, μόλις το 2001…

Τι έχει αλλάξει κατά το διάστημα αυτό; Μόνο ένα πράγμα. Ο ιδιαίτερα αγαπητός, φίλτατος θα έλεγα, «George» απέτυχε να πείσει την απανταχού επενδυτική κοινότητα ως προς τις δυνατότητες που έχει η ελληνική οικονομία.

Απέτυχε να δηλώσει δημόσια: «Κύριοι, εγώ βγήκα στην αγορά και δανείστηκα (από την Ιαπωνία, την Κίνα ή όπου αλλού…) και έχω να καλύψω τις υποχρεώσεις μου για το επόμενο εξάμηνο… Αυτοί με εμπιστεύτηκαν. Γιατί όχι εσείς…».

Αντίθετα, επέλεξε να κάνει τον «δάσκαλο» στην ελληνική τραπεζική κοινότητα, υπαγορεύοντάς της τη στάση που -σύμφωνα με τον ίδιο- οφείλει να τηρήσει…

Στάση που ίσως υπαγορεύεται από εσωκομματικές σκοπιμότητες ή αντιπολιτευτικές, αλλά όμως δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομίας.
Αυτής την οποία εκπροσωπεί…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.