Ο Ανδρέας, οι πολιτικοί, τα σύκα και η σκάφη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Τη φράση που πάντοτε θεωρούσα άκρως διασκεδαστική, «η κυρία είναι ολίγον… έγκυος», έφερε στο μυαλό μου, για τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αλλά ειδικότερα της χρηματιστηριακής αγοράς, η χθεσινή κατάθεση του επιχειρηματία κ. Α. Βγενόπουλου, ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής.

Έχουμε πράγματι «ελεύθερη αγορά» στην Ελλάδα;

Είναι η Νέα Δημοκρατία το κόμμα που πρεσβεύει τις αξίες της «ελεύθερης αγοράς»;

Είναι αυτή η κυβέρνηση που εξελέγη για την αποκατάσταση συγκεκριμένων αρχών και αξιών και την επικράτηση της διαφάνειας και της ισονομίας στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου;

Τι μας είπε χθες ο κ. Βγενόπουλος σχετικά με την υπόθεση «MIG, Deutsche Telekom, OTE, ελληνικού δημοσίου»;

Ο άνθρωπος είπε πολλά και μάλιστα δίχως να «μασήσει τα λόγια του».

Θα σταθώ, όμως, σε δύο:

Μας είπε, εν πολλοίς, ότι στην ελληνική χρηματιστηριακή αγορά υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ότι υπάρχει αυτό που όλοι νομίζουμε ως «ελεύθερη αγορά» και υπάρχει και το «κράτος».

Αν και σε οιαδήποτε άλλη εξαγορά η εξαγοράζουσα εταιρία υποχρεούται να καταθέσει δημόσια προσφορά προς το σύνολο των μετόχων της εξαγοραζόμενης, στην περίπτωση εταιριών όπως ο ΟΤΕ (λέγε με ΔΕΚΟ για να «ακούω») ο νόμος ορίζει αλλιώς.

Δεν το είπε αυτό ο κ. Βγενόπουλος. Το υπονόησε όμως, όταν έλεγε ότι θεώρησε δεδομένο πως η Deutsche Telekom θα υποβάλει δημόσια προσφορά…

«Εγώ είπα, προφανώς θα κάνετε δημόσια πρόταση. Δεν μου το αρνήθηκαν και για τον λόγο αυτόν μπήκε όρος στη συμφωνία ότι για διάστημα 6 μηνών η Deutsche Telekom δεν θα προσφέρει σε κανέναν άλλον μέτοχο τιμή άνω των 26 ευρώ. Ετέθη επίσης όρος ότι η συμμετοχή της MIG θα πρέπει να εγκριθεί από τη διυπουργική επιτροπή αποκρατικοποιήσεων», είναι το χαρακτηριστικό του απόσπασμα.

Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο... στο οποίο, εξάλλου, η στήλη έχει ήδη αναφερθεί.

Την περίφημη -εκ των υστέρων- νομοθετική ρύθμιση του πλαφόν 20% στη συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων σε επιχειρήσεις «στρατηγικής σημασίας».

Μία ρύθμιση που προωθήθηκε με προφανή και δεδηλωμένο στόχο τον αποκλεισμό της MIG από την απόκτηση περαιτέρω μεριδίου του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΤΕ.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η υιοθέτηση δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι προφανής.

Από τη μία έχουμε τους κανόνες που ισχύουν για το «κράτος» και από την άλλη έχουμε τους κανόνες που ισχύουν για όλους τους άλλους.

Θα μου πείτε «μα, το κράτος είμαστε εμείς…» και θα αναρωτηθώ προς στιγμήν εάν έχετε δίκιο.

Θα μου έρθει όμως και πάλι η αποστροφή του ιδιώτη επιχειρηματία στο μυαλό, ότι «εγώ είμαι υπηρέτης των μετόχων της MIG και εάν έχετε μετοχές, είμαι υπηρέτης σας» και θα αναρωτηθώ εκ νέου: «Εάν το κράτος δεν είναι υπηρέτης των πολιτών του, ποίων είναι;».

Μάλλον το έχουμε ξεχάσει αυτό...

Ήθελε το κράτος να διατηρήσει τον έλεγχο του ΟΤΕ; Γιατί μείωσε τη συμμετοχή του κάτω του 33%;

Ήθελε το κράτος να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο του ΟΤΕ; Γιατί δεν προχώρησε σε «λειτουργικό» διαχωρισμό του (όπως εμφανίζεται να επιθυμεί τώρα για την περίπτωση της ΔΕΗ ) ξεχωρίζοντας το ιδιοκτησιακό καθεστώς του δικτύου από τις λοιπές υπηρεσίες του Οργανισμού;

Γιατί πρέπει πάντα απλώς να «αλωνίζει» κατά το δοκούν, απεμπολώντας ακόμη και τη ρητορική της «ισονομίας»;

Πότε επιτέλους θα υπάρξουν σταθεροί κανόνες -ίδιοι για όλους- στη λειτουργία της αγοράς;

Ουδέν άλλο παραμένει ζητούμενο.

[email protected]