Η μεγάλη απειλή για τον ΟΤΕ

Τι είναι κανείς, όταν του δίνουν ακριβώς αυτό που ζητά και το αρνείται; Γιατί κινδυνεύει η μεγαλύτερη επιχείρηση των Βαλκανίων να γίνει ένας τεράστιος «άσπρος ελέφαντας»; Η απάντηση είναι μάλλον απλή...

Δημοσιεύθηκε: 7 Απριλίου 2008 - 07:51

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλημέρα σας και καλή εβδομάδα.

Τι είναι κανείς, όταν του δίνουν ακριβώς αυτό που ζητά και το αρνείται; Γιατί κινδυνεύει η μεγαλύτερη επιχείρηση των Βαλκανίων να γίνει ένας τεράστιος «άσπρος ελέφαντας»;

Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας εξελέγη και εξουσιοδοτήθηκε από τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει, με δύο κυρίαρχες εντολές: Την πάταξη της διαφθοράς και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Αυτά ήσαν τα δύο βασικά μηνύματα του προεκλογικού της προγράμματος και επ’ αυτών αποφάνθηκε ο ελληνικός λαός.

Ανεξαρτήτως της ορθότητας των εντολών αυτών, κατά πόσον δηλαδή αυτές τεκμηριώνονταν επί της ουσίας (ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση διεφθαρμένη ή ανεχόταν το κλίμα διαφθοράς; Είναι η παρούσα διεφθαρμένη ή ανέχεται το κλίμα διαφθοράς;) γεγονός παραμένει ότι εδόθησαν.

Παρά την ισχνή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία των δύο (διάβαζε πλέον μία) εδρών, η Νέα Δημοκρατία εξελέγη με ποσοστό που είχε επιτρέψει κατά το παρελθόν στο ΠΑΣΟΚ να έχει σημαντικά μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών (ελέω εκλογικού νόμου).

Κατά συνέπεια (σημαντική λέξη η «συνέπεια») αναμένει κανείς τα «υπεσχημένα», που στην περίπτωση αυτή αφορούν στη διαφθορά (αλήθεια, τι γίνεται σε αυτόν τον τομέα;) και στις μεταρρυθμίσεις. («Όμορφα», θα αναφωνήσει -όλως αιφνιδίως- ο αμέριμνος παρατηρητής...).

Πόσες μεταρρυθμίσεις ακριβώς έχουμε δει κατά το τελευταίο διάστημα, πέραν του Ασφαλιστικού; (Τώρα, πώς ακριβώς εξυγιαίνεις κάτι όταν αρχίζεις με τα περίφημα 3 «δεν», είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, αλλά ας την αφήσουμε την κουβέντα αυτή...).

Η απάντηση είναι «καμία». Κάτι εμφανίζεται η κυβέρνηση να σιγοψιθυρίζει με τα λιμάνια, αλλά από τον καιρό που άρχισε τον σκοπό αυτόν και που οι (πόσοι; 300;;;) συνδικαλιστές άρχισαν να αντιδρούν, με τις διαβόητες «λευκές απεργίες» και την άρνηση πραγματοποίησης υπερωριών, δεν είδαμε και πολλά πράγματα. (Αναμένουμε όμως...).

Σε μία και μόνον περίπτωση, αυτήν του ΟΤΕ, ήρθε (θεόσταλτος;) ένας καλός κύριος (αχ, Αντρέα...) και αφού η ίδια η κυβέρνηση είχε φροντίσει με ειδική νομοθετική ρύθμιση (άλλο κι αυτό, αλλά άστο επειδή είναι πλέον πασέ...) να του μπλοκάρει τον δρόμο στην απόκτηση ποσοστού άνω του 20%.

Οπότε, είπε κι αυτός, ωραία, δεν θέλετε το δικό μου μαγαζί; Ορίστε, ένα άλλο, ακριβώς όπως το θέλετε. Ευρωπαϊκό, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, μεγάλο στις τηλεπικοινωνίες (έξι φορές σαν το δικό σας), που λέει «και το ποσοστό της Marfin θα πάρω και θέλω και παραπάνω, έως το 33% και μάλιστα με premium».

Δηλαδή, τα 26 ευρουλίνια, τα οποία υπερτερούν σημαντικά της τιμής που γράφει το δικό μας το μαγαζί, στο ταμπλό της πάλαι ποτέ Σοφοκλέους (18,24 ευρώ την τελευταία φορά που το κοίταξα...).

Έρχεται δηλαδή, περίπου στο... πιάτο, αυτό που είχε ζητήσει ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών και βεβαίως, επειδή ο ίδιος και καλός και συνετός είναι (ακούς, George;) λέει «ναι, θα πάρω» διότι είναι αυτό που ζητώ.

Έλα όμως που ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του στο γκουβέρνο. Έλα που το γκουβέρνο έχει και άλλες απόψεις υπό τη σκέπη του, στις οποίες το περίφημο «πολιτικό κόστος» εμφανίζεται να βαραίνει ολίγον περισσότερο.

Λένε δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι: «Εδώ, με το Ασφαλιστικό και δεν τις έχουμε μαζέψει τις αντιδράσεις ακόμη... Στα λιμάνια γίνεται μπάχαλο, στην Τράπεζα της Ελλάδος άστα να πάνε, στη ΔΕΗ το έχουνε χωνέψει; Άγνωστον... Με τον ΟΤΕ θα πάμε να μπλέξουμε τώρα; Γιατί να ανοίξουμε ένα μέτωπο ακόμη;».

Η απάντηση είναι απλή: Για να είστε συνεπείς.

Διότι το τάξατε στον ελληνικό λαό και πρέπει κάποτε να το παραδώσετε.

Διότι, εάν δεν προτιμήσετε τον μεγάλο, τον καλό, τον ευρωπαϊκό τηλεπικοινωνιακό οργανισμό που λέγεται Deutsche Telekom, έτσι όπως εσείς τον ζητούσατε διά στόματος George, φοβούμενοι αντιδράσεις, οιαδήποτε άλλη λύση δεν μπορεί παρά να είναι υποδεέστερη (αυτού που εσείς είχατε προδιαγράψει και ζητήσει)...

Διότι, εάν υποθέσει κανείς ότι όντως επιθυμείτε να «αποκρατικοποιήσετε» τον ΟΤΕ και για άλλους λόγους (φερ’ ειπείν αναπτυξιακούς...) αντί μόνον των ταμειακών, ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος σύμμαχος και «στρατηγικός επενδυτής», παρά η λύση που έχετε ενώπιόν σας;

Και εν τέλει, μήπως εάν επικρατήσουν οι φόβοι και οι ενδοιασμοί, θα καταλήξει και αυτή η υπόθεση περίπου ως μία «νέα Ολυμπιακή»; Ο άνθρωπος που κρατά αυτή τη στιγμή τα ηνία του μαγαζιού, ο Παναγής ο Βουρλούμης, δεν σταματά να θυμίζει τη διαφορά. Το μαγαζί δουλεύει, όπως συχνά - πυκνά, φέρεται να λέει.

Κρατήστε την αυτή τη διαφορά.

Αυτή η ιστορία, λίγο - πολύ φέρνει στο μυαλό και την περίφημη υπόθεση των Σκοπίων.

Ανεξαρτήτως, εάν καλά κάνουμε να ζητάμε από μία τρίτη χώρα να αλλάξει το όνομά της, επειδή πιστεύουμε ότι δεν της ανήκει, ας μην ξεχνάμε ότι πριν από 16 χρόνια μας προσέφεραν αυτό που εμείς ζητούμε σήμερα και δεν το δεχόμασταν. Κοινώς, κάθε νέα διαπραγμάτευση εμφανίζεται να είναι υποδεέστερη της προηγούμενης...

Τόσα χρόνια, με το Κυπριακό δεν πήραμε κανένα μάθημα;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.