Η κρίση, η ύφεση και ο πανικός...

Ας μη βιαστούμε να αποχαιρετήσουμε τη μεταβλητότητα στις αγορές... Μερικές αποφάσεις ακόμη εκκρεμούν... πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου, στις ΗΠΑ. Στο επίκεντρο δεν είναι μόνον η εμπιστοσύνη των αγορών προς το «σύστημα»...

Δημοσιεύθηκε: 26 Μαρτίου 2008 - 07:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Ρίγη συγκινήσεως, αντίστοιχα μόνον εκείνων της χθεσινής επετείου, προκάλεσε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί τερματισμού (περιορισμού, μήπως είναι καλύτερα;) του όγκου πωλήσεων εκ μέρους των φίλων μας στα hedge funds και λοιπών αλλοδαπών ενασχολούμενων με το «Ελλάντα».

Μία ανάσα φρέσκου «αέρα», στην ασφυκτιούσα υπό το βάρος των πωλήσεων (πάλαι ποτέ) Σοφοκλέους; Ίσως.

Θα μπορούμε να ατενίζουμε πλέον το «ταμπλό» με αισιοδοξία; Θα αναζωπυρωθεί το επενδυτικό ενδιαφέρον; Θα γίνουν τα φθηνά χαρτιά ολίγον (ή και περισσότερο) ακριβότερα; Γιατί και προς τι;

Τι άλλαξε δηλαδή; Αν και στη Wall «πρασίνισε» μεγάλο κομμάτι του «ταμπλό» χθες (τον είδατε τον ΟΤΕ;), κατά τα φαινόμενα η μεταβλητότητα -δυστυχώς για όλους- αναμένεται να μας συντροφεύει για αρκετό καιρό ακόμη...

Όπως έλεγε και ο «Μέγας Άλαν» (δεν ήταν δικό του, αλλά του άρεσε να το λέει...) «η διαφορά ανάμεσα σε μία κρίση και στην ύφεση είναι ο πανικός».

Τι ακριβώς παρατηρούμε εσχάτως; Μία εναγώνια προσπάθεια της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας να αποκαταστήσει την πληγείσα εμπιστοσύνη των αγορών προς το «σύστημα».

Από τη μία προχωρά σε απίθανους ακροβατισμούς, όπως στην περίπτωση της Bear Stearns, για να διευκολύνει την εξαγορά της από την JP Morgan (μία υπόθεση που κανονικά θα απαιτούσε από ένα εξάμηνο έως ένα έτος για να διεκπεραιωθεί, διήρκεσε... λίγα 24ωρα και τελικώς δεν έγινε στην τιμή των 2 δολ. αλλά των 10 δολ., επειδή οι δικηγόροι ενός... Εγγλέζου τυπάκου που είχε χώσει πάνω από ένα δισ. δολ... βρήκαν το «λάθος» στα συμβόλαια... -Fed είναι αυτή, ό,τι θέλει κάνει- ...) και από την άλλη τρομπάρει την αμερικανική οικονομία και βεβαίως τις επενδυτικές τράπεζες με περισσή ρευστότητα για να αντιμετωπίσουν αφενός τα άμεσα προβλήματά τους και αφετέρου να «ξαναζεσταθούν», και μαζί τους η αμερικανική οικονομία...

Αυτό που δεν έχει κάνει, όμως, έως τώρα (και που στο παρελθόν το είχε κάνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις) είναι να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Δηλαδή να βοηθήσει τους ίδιους τους δανειολήπτες.

Αν και το πρόβλημα είναι πολλαπλό τώρα και δεν αφορά μόνον σε στεγαστικά δάνεια, αλλά στη βουτιά του δολαρίου, στην εκτόξευση του πετρελαίου κ.ά., η σαφής πίεση της βρετανικής κυβέρνησης για το ξεκαθάρισμα των χαρτοφυλακίων των εκεί πιστωτικών ιδρυμάτων καθιστά σαφές ότι η επόμενη... που πρόκειται να «πέσει» είναι η Γηραιά Αλβιώνα...

Η προσπάθεια, μέχρι στιγμής, επικεντρώνεται στα «institutions» (επενδυτικές τράπεζες, mortgage banks κ.λπ.) και ο δανειολήπτης μένει στο μαράζι του... (θα μου πείτε ότι σώζονται οι απανταχού μέτοχοι... κάτι είναι κι αυτό...).

Αν όμως δεν μπει δίκην «Lone Ranger» η αμερικανική κυβέρνηση να σώσει τους εκεί δανειολήπτες, δεν γίνεται τίποτε. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο (κρισάρα του 1987;) υπήρξε ευρύτατο refinancing, με την αποπληρωμή μόνον τόκων στην αρχή... και μάλιστα με κρατική υποστήριξη.

Η μόνη ένδειξη ότι κάτι αντίστοιχο είναι πιθανό να συμβεί και στις ημέρες μας είναι ότι το «χαρτοφυλάκιο» της εξαγορασθείσας Bear Stearns είναι «συμπληρωματικό» ως προς εκείνο της JP Morgan και σαφώς πιο κοντά σε δάνεια που ενδεχομένως να στηρίξει η κυβέρνηση. Πρόκειται βέβαια για μία κίνηση τεράστιου ρίσκου, με άγνωστη μέχρι στιγμής έκβαση...

Άρα, ας μη βιαστούμε να αποχαιρετήσουμε τη μεταβλητότητα στις αγορές... Ορισμένες αποφάσεις ακόμη εκκρεμούν... πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου, στις ΗΠΑ.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.