Νικητής ελλείψει αντιπάλου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για την έκβαση των αμερικανικών εκλογών πολύ μελάνι χύθηκε και θα συνεχίσει να χύνεται, κατά πάσα βεβαιότητα, ώστε να καταστούν καλύτερα κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους μία τόσο ακραία και αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία, όπως αυτή του Ντ. Τραμπ, επικράτησε και μάλιστα για δεύτερη φορά των αντιπάλων του.

Είναι πολλοί, δε, εκείνοι που εκτιμούν ότι αξία δεν έχει μόνον ότι κέρδισε ο Τραμπ, όσο ότι έχασαν, κατά τρόπο τόσο συντριπτικό, οι αντίπαλοί του.

Με άλλα λόγια ότι αυτό που «πουλούσε» ο Τραμπ, η ελπίδα και η προσδοκία καλύτερων ημερών, μέσα από συνθήματα όπως «να γίνει ξανά μεγάλη η Αμερική» και μέσα από αυτήν ο μέσος Αμερικανός πολίτης, βρήκαν περισσότερο πρόσφορο έδαφος στο εκλογικό σώμα των ΗΠΑ, έναντι όσων πρέσβευε η ηττηθείσα Κάμαλα Χάρις και ιδίως το Δημοκρατικό κόμμα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, δε, το οποίο βρίσκει αντιστοιχία, προφανώς για συναφείς λόγους, και στην πατρίδα μας, όπου κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής παραμένει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Αν και το πλαίσιο είναι διαφορετικό, διότι πώς να το κάνουμε, όσο κι αν «ανήκουμε στη Δύση», όπως έλεγε κάποτε μία «ψυχή», ακόμη μεγάλη απόσταση μας χωρίζει από αυτήν, οι λόγοι για τους οποίους σήμερα επικρατεί το κυβερνών κόμμα και ειδικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, των πολιτικών του αντιπάλων, είναι το πειστικό του αφηγήματος.

Η πεποίθηση, δηλαδή, ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα έναντι όλων των υπόλοιπων εναλλακτικών επιλογών που προσφέρει σήμερα η ελληνική πολιτική σκηνή. Ακόμη κι αν ορισμένα τμήματά της έχουν αυξήσει το έρεισμά τους στο κέντρο ή στην κεντροαριστερά. Ακόμη κι αν εμφανίζονται ως «βασιλικότεροι του βασιλέως», από τα δεξιά της ΝΔ.

Έτσι, λοιπόν, αν και στην πράξη αυτό το αφήγημα είναι ιδιαίτερα αμφίβολο ότι θα ευοδωθεί, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα, στη χώρα μας το εκλογικό σώμα παραμένει πιστό, στην πλειονότητά του, στις προ έτους επιλογές του, στη βάση της πεποίθησης ότι η παρούσα κυβέρνηση μπορεί, τουλάχιστον, να τα καταφέρει καλύτερα.

Πρόκειται, δε, για ένα παράδοξο το οποίο εξηγείται μόνο με όρους «πολιτικής ανοχής», ελλείψει αντιπάλου.

Στη μάχη της ακρίβειας, παρά τις προσπάθειες του φίλτατου Τάκη Θεοδωρικάκου, τύποις αρμόδιου υπουργού, δεν τα πάμε τόσο καλά, καθώς ο πληθωρισμός ακολουθεί για ακόμη μία φορά ανοδική τροχιά, διαμορφούμενος σε 3,2% τον Οκτώβριο, έναντι 3,1% τον Σεπτέμβριο και 2% της Ευρωζώνης.

Στους κυριότερους τομείς της καθημερινότητας, όπως η Υγεία και η Παιδεία, ουδεμία βελτίωση έχει υπάρξει ενώ το ECDC έκρινε ως «μη ασφαλές μέρος» για τους ασθενείς τα ελληνικά νοσοκομεία και στην Παιδεία το μόνο «ανοδικό» στοιχείο εμφανίζεται να είναι η σχολική βία, με κρούσματά της να δημοσιοποιούνται σχεδόν καθημερινά.

Αντίστοιχα, στους ταλανιζόμενους ελληνικούς θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, μηδενική ή ελάχιστη πρόοδος καταγράφεται σε ό,τι αφορά στην επιτάχυνση της απονομής της, γεγονός που οδηγεί ακόμη και σε φαινόμενα αμφισβήτησης της διάκρισης των εξουσιών, όπως αυτά καταγράφηκαν πρόσφατα στην αντιπαράθεση του υπουργείου Δικαιοσύνης με κορυφαίους δικαστικούς λειτουργούς.

Ως κορυφαίο παράδειγμα, δε, όλου αυτού στέκει η περίφημη φιλολογία περί αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, η οποία, αν και πλούσια σε επίπεδο ρητορικής, ούτε έχει αποτυπωθεί ευκρινώς έως τώρα ούτε, πολύ περισσότερο, έχει καταστεί ορατή στην πράξη.

Παρ' όλα αυτά, ο φίλτατος Μητσοτάκης εξακολουθεί να παίζει μονότερμα και θα συνεχίσει να το πράττει, ενόσω ουδείς εκ των πολιτικών αντιπάλων του μπορεί όχι αφήγημα να προσφέρει αλλά ούτε μία ντρίμπλα να κάνει.