Κατευνασμού συνέχεια στο Αιγαίο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών έθεσε θέμα κυριαρχίας, καταμεσής του Αιγαίου, επιβεβαιώνοντας την επιθετική και αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας κατά της χώρας μας, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών υποβάθμιζε το ζήτημα και καλούσε την Τουρκία να μην «πολιτικοποιεί» ένα αμιγώς περιβαλλοντικό θέμα» που αφορούσε στη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων.

Τώρα που το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας θέτει εκ νέου ζήτημα κυριαρχίας και μάλιστα στην καρδιά του Αιγαίου, το ΥΠΕΞ όχι μόνον σιωπά αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει ότι «του προκαλεί εντύπωση» η αντίδραση της Άγκυρας, «για μια πρωτοβουλία που έχει περιβαλλοντικό χαρακτήρα» και μολονότι δηλώνει πως «η Ελλάδα θα προχωρήσει στη δημιουργία των πάρκων», ανακοινώνει και την ημερομηνία της επίσκεψής του στην Τουρκία, στις 13 Μαΐου, για να συναντηθεί με τον πρόεδρο Ρ.Τ. Ερντογάν.

Αυτό που όντως προκαλεί απορία, όμως, είναι τι προσδοκά ο Έλληνας πρωθυπουργός από τη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο; Σε τι στοχεύει και πώς μπορεί να πιστεύει ότι θα το πετύχει, εν μέσω μίας σταθερά αναθεωρητικής και διεκδικητικής πολιτικής εκ μέρους της Άγκυρας;

Όταν οι γείτονες δεν χάνουν ευκαιρία να γκριζάρουν τον χάρτη, προσθέτοντας συνεχώς και νέες αμφισβητήσεις στα όρια της ελληνικής επικράτειας, πώς είναι δυνατόν η ελληνική κυβέρνηση να τους ενθαρρύνει, επιδεικνύοντας μία πρωτοφανή στάση κατευνασμού έναντι της Άγκυρας; Δεν είναι σαφές ότι όσο περισσότερο «έδαφος» παραχωρούμε τόσο περισσότερο θα διεκδικούν οι γείτονες;

Υπό το φως αυτών των διεκδικήσεων, δε, πώς είναι δυνατόν να καθόμαστε αμέριμνοι στο τραπέζι του διαλόγου, δίχως καν να εκφράζουμε τη διαμαρτυρία μας για την τουρκική συμπεριφορά;

Ήσαν όλοι κουρασμένοι χθες στο Υπουργείο Εξωτερικών της Αθήνας και δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν μία λέξη διαμαρτυρίας για τις νέες τουρκικές προκλήσεις ή αρκέστηκαν στις πρόσφατες τοποθετήσεις του Έλληνα υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια, στο πνεύμα «σιγά και μη ζητάμε την άδεια της Τουρκίας για να ψαρεύουμε στο Αιγαίο;»…

Όσο νηφάλια κι αν προσεγγίσει η Ελλάδα τις σχέσεις της με τη γείτονα, όσο κι αν επικαλείται το διεθνές δίκαιο και ειδικά το δίκαιο της θάλασσας για τη στήριξη των θέσεών της, είναι μάταιο ενώπιον μίας αναθεωρητικής δύναμης όπως η Τουρκία.

Εάν στόχος των ελληνικών προσπαθειών είναι να κερδίσουμε χρόνο μέχρις ότου επιτευχθούν ορισμένοι στόχοι του εξοπλιστικού μας προγράμματος και πάλι είναι μία μάταιη προσπάθεια. Οι αριθμοί θα είναι πάντοτε εναντίον μας.

Αντίθετα, η μόνη γλώσσα που δύναται να κατανοήσει η γείτονα είναι αυτή της ισχύος και της αταλάντευτης βούλησης για την προάσπιση της ελληνικής κυριαρχίας. Εάν, αντί του κατευνασμού, η Ελλάδα επιλέξει για ακόμη μία φορά πνεύμα απόλυτης προάσπισης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, ίσως, η γείτονα κατανοήσει ότι οτιδήποτε επιχειρήσει θα έχει σημαντικό κόστος για την ίδια.

Το μόνο που κατάφερε η ελληνο-τουρκική προσέγγιση και η Διακήρυξη των Αθηνών που υπέγραψαν οι δύο χώρες είναι η παροχή καλής έξωθεν μαρτυρίας στην Τουρκία, ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια για τον επανεξοπλισμό της με νέα πολεμικά αεροσκάφη τύπου F-16 Viper και την αναβάθμιση του υπάρχοντος στόλου της.

Πρόκειται για «επίτευγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, παρά τις περί αντιθέτου προσπάθειες που κατέβαλε η ομογένεια στις ΗΠΑ καθώς και κορυφαίοι υποστηρικτές των συμφερόντων της Ελλάδος.

Αυτό ήταν το «ευχαριστώ»;