Ο Συρίγος, η Λωζάνη και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και χρονιά!

Στα εθνικά θέματα δεν χωρούν “γκρίζες ζώνες”. Είτε η κυβέρνηση καταδικάζει τα λεγόμενα του βουλευτή της και πανεπιστημιακού, Άγγελου Συρίγου, είτε δεν τα καταδικάζει και άρα, τα υιοθετεί.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, δηλώνει δημοσίως ότι «η Συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί το στέρεο νομικό θεμέλιο που βασίζεται το πλαίσιο όλης της περιοχής» ενώ ο κ. Συρίγος εξακολουθεί να θεωρεί ως “παρωχημένο” το 97% της Συνθήκης της Λωζάνης, υπάρχει μία προφανής λογική αντίφαση στα λεγόμενα των δύο ανδρών.

Όσο κι αν ο φίλτατος κ. Μαρινάκης επιχειρεί να καλλωπίσει τις δηλώσεις του κ. Συρίγου, λέγοντας ότι αυτές διατυπώθηκαν υπό την επιστημονική του ιδιότητα, ο κ. Συρίγος δεν παύει να είναι βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας και πρώην υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, γεγονός προφανούς σημειολογίας και ευλόγου σημασίας, ακόμη κι όταν αυτός διατυπώνει “επιστημονικές” απόψεις.

Υπ’ αυτό το πρίσμα όταν ο κύριος κορμός της ελληνικής επιχειρηματολογίας στα εθνικά θέματα είναι ότι η Συνθήκη της Λωζάνης συνιστά, εδώ και έναν αιώνα, πυλώνα στις σχέσεις της χώρας μας με τη γείτονα κι ότι ως εκ τούτου θα πρέπει να αναθεματίζονται οι αναθεωρητικές προσπάθειες του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν, ο μεν κ. Συρίγος ελάχιστη υπηρεσία προσφέρει τον τόπο θεωρώντας ως παρωχημένο το 97% αυτής της Συνθήκης, η δε κυβέρνηση, δια της στάσης της, δημιουργεί, εύλογα, ερωτήματα.

Για την ακρίβεια, όσα διαδραματίστηκαν χθες δημοσίως με τις απόψεις που διετύπωσε ο κ. Συρίγος περί την Συνθήκη της Λωζάνης, δεν μπορούν παρά να εκληφθούν, είτε ως μία προσπάθεια «διάγνωσης» της κοινής γνώμης ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα, είτε ως προλείανση του εδάφους ενόψει της διακηρυχθείσας πρόθεσης της κυβέρνησης να διευθετήσει τα εκκρεμή ζητήματα καθορισμού ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. Κάτι το οποίο διακήρυξε από του βήματος της Βουλής, μόλις προ δεκαπενθημέρου, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης.

«Εγώ αισθάνομαι ότι έχει έρθει ο χρόνος να συζητήσουμε και τα μείζονα, τα μεγάλα, εκείνα τα οποία αποτελούν τις ουσιώδεις διαφορές μας. Και η υποκείμενη διαφορά μας είναι ο καθορισμός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της υφαλοκρηπίδας», σημείωσε κατά την καταληκτική του παρέμβαση επί του προϋπολογισμού, ο κ. Γεραπετρίτης. Τόνισε δε ότι «….Και θέλω να σας πω ότι θα ήθελα να προχωρήσουμε κατά τη διάρκεια της παρούσας βουλευτικής περιόδου...».

Υπό το φως αυτής της πρόθεσης, αν όχι σπουδής, είναι προφανής η σημασία της απαξίας στην οποία οδηγεί την Συνθήκη της Λωζάνης ο κ. Συρίγος, κατά την παρούσα χρονική συγκυρία. Διότι, όντως και παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του κ. Μαρινάκη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κασσελάκης, ορθώς χαρακτηρίζει ως “δώρο” στον Ερντογάν τις δηλώσεις Συρίγου. Απαντά δε στην κυβέρνηση ότι «όταν κάνεις τέτοιο δώρο στον Ερντογάν, τα "δεν εννοούσα αυτό" περιττεύουν. Αμέσως μετά την επανεκλογή του, το 2023, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για "υποχωρήσεις". Μετά ακολούθησαν οι "υποκλίσεις" και τη 2η μόλις μέρα του 2024, περνάμε σε "Συνθήκη χωρίς αξία"».

Έτσι, λοιπόν, επιστρέφουμε στην αρχική εκτίμηση: η κυβέρνηση οφείλει να λάβει μία σαφή και διαυγή θέση επί του ζητήματος που έθεσε ενώπιον του δημόσιου διαλόγου, ο βουλευτής της κ. Συρίγος: Υιοθετεί ή καταδικάζει τα λεγόμενά του; Διότι μέχρι στιγμής, ουδέν εκ των δύο έχει πράξει.