Εγκλήματα σε ξηρά και θάλασσα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στα ανοικτά της Πύλου, στη διάρκεια της οποίας χάθηκαν τόσες ζωές, συνιστά ένα έγκλημα. Πρόκειται, δε, για ένα έγκλημα το οποίο διαπράχθηκε από σειρά ενόχων.

Προϊόντος του χρόνου, θα υπάρξει διερεύνηση και αποτίμηση, τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο όσο και ευρύτερα. Όμως ήδη αυτό το έγκλημα «δείχνει» ποιοι το διέπραξαν.

Δείχνει, πρώτον, τους διακινητές, δηλαδή όσους διοργάνωσαν αυτό το αποτρόπαιο ταξίδι και κυριολεκτικά στοίβαξαν τόσες ψυχές σε ένα σαπιοκάραβο για τον διάπλου της Μεσογείου.

Δεύτερον, δείχνει όσους κρατούν τα ηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε στις πρωτεύουσες των κρατών-μελών είτε στις Βρυξέλλες, και αδυνατούν επί τόσα χρόνια να εξασφαλίσουν ένα βιώσιμο τρόπο διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Είτε πριν αυτές δημιουργηθούν είτε στη συνέχεια.

Εάν η ΕΕ είχε κάνει όντως τη δουλειά της, τόσο στις αφρικανικές ακτές όσο και στις χώρες υποδοχής, τέτοια τραγικά ναυάγια στα ανοικτά των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου ίσως να μη συνέβαιναν και πάντως -κατά πάσα βεβαιότητα- θα ήσαν σπανιότερα.

Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσες τραγωδίες και την απώλεια τόσων ψυχών (αλήθεια, όπως αναρωτήθηκε και μια φωνή χθες, πότε αυτοί οι άνθρωποι είναι λαθρομετανάστες και πότε αθώες ψυχές;), η ΕΕ εξακολουθεί να μη διαθέτει συγκροτημένη πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστευτικών ροών, με αποτέλεσμα, αφενός, αυτοί οι άνθρωποι να καταλήγουν στα χέρια των διακινητών, αφετέρου, η ευθύνη διαχείρισης του θέματος να εναπόκειται στις χώρες πρώτης υποδοχής. Μεταξύ αυτών και η δική μας.

Έτσι, λοιπόν, όταν οι Βρυξέλλες πανηγυρίζουν για την εξασφάλιση κατ’ αρχήν συμφωνίας επί του μεταναστευτικού, σε επίπεδο υπουργών Εσωτερικών, οφείλουμε να θυμόμαστε αφενός ότι αυτή παραμένει ακόμη στα σπάργανα, καθώς μέλει να επικυρωθεί σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής αλλά και σε εθνικό επίπεδο, αφετέρου ότι ήδη έχουν αρχίσει οι διαμαρτυρίες και οι εντάσεις εναντίον της, από τις γνωστές φωνές.

Όπως υποστήριξε χθες ο πρώην υπουργός Μετανάστευσης Γ. Μουζάλας, το συγκεκριμένο ναυάγιο «απέδειξε ότι καμία πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως εφαρμόζεται τα τελευταία 5-6 χρόνια, δεν μπορεί να αποτελέσει λύση ή βοήθεια για το μεταναστευτικό. Το δεύτερο, το οποίο απεδείχθη επίσης, είναι ότι η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων, των μεταναστών ή προσφύγων, είναι μία αντιμετώπιση η οποία μαθηματικά οδηγεί σε αυτή την κατάσταση. Το να βγαίνει τώρα η Ευρώπη υποκριτικά και να κατηγορεί την Ελλάδα είναι μία ακόμα συνέχεια της τεράστιας υποκρισίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάνω στις δικές της πολιτικές αποφάσεις έγινε το ναυάγιο αυτό που έγινε. Πάνω στις δικές της πολιτικές που προώθησε έγινε αυτό το ναυάγιο που έγινε».

Η μεταναστευτική κρίση δεν είναι χθεσινή. Εξελίσσεται επί σειρά ετών, αν και με διαφορετική ένταση κατά καιρούς. Αφορά, δε, πρωτίστως τις συνθήκες οι οποίες επικρατούν στον τόπο προέλευσης όσων συμμετέχουν σε αυτές τις μεταναστευτικές ροές. Μολονότι αυτό το γεγονός είναι από πολλού χρόνου αναγνωρισμένο από την ΕΕ, το κύριο βάρος της όποιας πολιτικής της παραμένει στην αποτροπή και όχι στην επιτόπια αντιμετώπιση της υπόθεσης. Είτε με την αποτροπή συρράξεων είτε με την παροχή τεχνογνωσίας και πόρων για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στις χώρες προέλευσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, δε, ως προς αυτό η Λιβύη, από όπου ξεκίνησε το τραγικό ταξίδι, που κατέληξε στα ανοικτά της Πύλου. Μία χώρα στην οποία εξακολουθεί να κυριαρχεί η ανομία, ελέω καταστάσεων τις οποίες στην καλύτερη περίπτωση ανέχεται και στη χειρότερη υποθάλπει με τη στάση της η ΕΕ.