Τα ελληνοτουρκικά, ο δεδομένος σύμμαχος και η συνταγή Ορμπαν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, προσερχόμενος χθες στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, διεμήνυσε την πρόθεσή του να θέσει το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας ενώπιον των Ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδος.

Αν και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν ήταν γνωστή η αντίδρασή τους, ο κ. Μητσοτάκης απευθύνθηκε, κατά πάσα βεβαιότητα, προς ώτα μη ακουόντων. 

Ο πλέον σημαντικός εταίρος μας, από πλευράς οικονομικής  ισχύος -και κατά προέκταση λοιπής- στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία, μόλις νωρίτερα την ίδια ημέρα είχε νίψει τας χείρας της έναντι του ζητήματος, παροτρύνοντας Ελλάδα και Τουρκία να «τα βρουν μεταξύ τους», μέσω διαλόγου.

Πρόκειται δε για δεύτερη φορά, μέσα σε διάστημα ολίγων ημερών, που η Γερμανία υιοθετεί στάση Πόντιου Πιλάτου έναντι των δύο κρατών, καθιστώντας σαφές ότι της είναι αδιάφορο είτε ποιος έχει δίκιο είτε ποιος είναι εταίρος της στην ΕΕ. 

Την περασμένη Τετάρτη, ο Στέφεν Χεμπεστράιτ, εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης, κάλεσε Ελλάδα και Τουρκία «να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους διαφορές». Χθες, η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος Κριστιάνε Χόφμαν, ερωτηθείσα προς ποιον απευθύνεται η παρότρυνση του κ.  Χεμπεστράιτ, δήλωσε ότι «η γερμανική κυβέρνηση παρακολουθεί με προσοχή την κατάσταση και όσα λέγονται», απευθύνοντας έκκληση «για συνεννόηση των δύο χωρών μέσω διαλόγου», ουσιαστικά επαναλαμβάνοντας την έως τώρα θέση του Βερολίνου. 

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όπως σημειώνει η ίδια η Deutsche Welle, δεν υπήρξε «... ούτε ανασκευή αλλά ούτε και εμβάθυνση σχετικά με τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στη διαμάχη των δύο χωρών. Η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος δεν θέλησε επίσης να σχολιάσει δημοσιογραφικές εκτιμήσεις περί εξίσωσης μιας χώρας που επιδεικνύει επιθετικότητα με τη χώρα που τη δέχεται».

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και εάν η υποτιθέμενη εταίρος και σύμμαχος, η οποία θεωρητικώς, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, θα σπεύσει να συνδράμει τη χώρα μας σε περίπτωση που οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κωφεύει έναντι των τουρκικών προκλήσεων και ζητά από αμφότερες τις χώρες «να τα βρουν», τότε προς τι ο κόπος του κ. Μητσοτάκη;

Προς τι η προθυμία της Ελλάδος να συνταχθεί «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας», καθιστώντας τον εαυτό της έναν «δεδομένο σύμμαχο», όταν οι δικοί της υποτιθέμενοι σύμμαχοι  αρκούνται να υποδύονται τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου έναντι της τουρκικής προκλητικότητας;

Εάν η Ρωσία προχωρούσε σε παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ακόμη και της κυριαρχίας της Γερμανίας, αντίστοιχες εκείνων που πραγματοποίησε πρόσφατα η Τουρκία έναντι της χώρας μας, προσεγγίζοντας μία γερμανική πόλη, όπως έγινε στην Αλεξανδρούπολη, σε απόσταση μόλις 2,5 χλμ., θα παρέμενε το ίδιο νηφάλια;

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η χώρα μας, κατά τρόπο συνεπή και συστηματικό, τάσσεται με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, όπως ετάχθη και κατά την πρόσφατη βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τάσσεται, δε, με αυτή την πλευρά στη βάση της προάσπισης αρχών και αξιών και βεβαίως της διεθνούς έννομης τάξης.

Όταν, όμως, αυτή η έννομη τάξη παραβιάζεται από τη γειτονική της χώρα και οι Ευρωπαίοι εταίροι της παραμένουν κωφοί και άλαλοι, τότε ίσως είναι καιρός να υπάρξουν και δεύτερες σκέψεις στη χώρα μας. Ούτως ή άλλως, η ΕΕ εδράζεται επί του άτυπου θεσμού της διαπραγμάτευσης και η χώρα μας δύναται να ασκήσει δικαίωμα αρνησικυρίας στη λήψη οποιασδήποτε απόφασης μείζονος σημασίας.

Το να υποδύεσαι τον Βίκτωρα Όρμπαν ίσως δεν είναι ό,τι πιο κολακευτικό, μπορεί όμως να αποδειχθεί χρήσιμο.