Μαδώντας τα… ντεσιμπέλ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Προφανώς υπάρχει επιστημονική εξήγηση για την απαγόρευση της μουσικής κατά την πρόσφατη επαναλειτουργία του κλάδου της εστίασης. Η κυβέρνηση, θέλουμε να πιστεύουμε, δεν θα ελάμβανε ένα τόσο αντιλαϊκό μέτρο δίχως σοβαρό λόγο. Διότι όταν απαγορεύεις τη μουσική μετά από ένα επτάμηνο lockdown, στερώντας έτσι τους πάντες από την απόλαυσή της ενώ μόλις κατόρθωσαν να ανακτήσουν ένα τμήμα της καθημερινότητάς τους μέσω της επαναλειτουργίας των κάθε λογής καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, οφείλεις να έχεις έναν σοβαρό λόγο.

Πέραν δε της «επισήμου» αιτιολογήσεως, η οποία, όπως εξήγησε ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου Θανάσης Εξαδάκτυλος, αφορά στην υψηλότερη ένταση φωνής που επιβάλλει η συζήτηση υπό τους ήχους μουσικής και στο γεγονός ότι έτσι ευνοείται η μετάδοση του ιού, υπάρχουν και επιπρόσθετοι λόγοι, αρκούντως εύλογοι, για τους οποίους η μουσική όντως ευνοεί τη μετάδοση του ιού, ιδίως σε κέντρα νυκτερινής διασκέδασης.

Από αυτού του σημείου και μετά, όμως, οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας της πρόσφατης απόφασης για την ολική απαγόρευση της μουσικής στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος προσκρούει σε κενό λογικής. Ακριβέστερα, αφορά στη λογική τού «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», καθώς εξαιρεί το ενδεχόμενο… του μέτρου.

Να το πούμε απλά; Πριν την ολική απαγόρευση, υπάρχει και το στάδιο της μουσικής σε χαμηλή ένταση ήχου, κάτι με το οποίο είναι βέβαιον ότι θα έσπευδε να συμμορφωθεί η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρηματιών στον κλάδο. Όπως αναρωτήθηκε πρόσφατα και ο περίφημος σεφ Λευτέρης Λαζάρου, «έχετε δει ποτέ να φωνάζουν σε εστιατόρια;».

Με άλλα λόγια, η ισοπεδωτική προσέγγιση της ολικής απαγόρευσης ύπαρξης μουσικής στον κλάδο της εστίασης, αφενός, εντάσσεται στη λογική... «πονάει κεφάλι», αφετέρου, στερείται σοβαρότητας σε μία εποχή κατά την οποία όλοι ή εντέλει σχεδόν όλοι διαθέτουν ένα κινητό τηλέφωνο και έχουν τη δυνατότητα αναπαραγωγής όποιου είδους μουσικής επιθυμούν και εντέλει εμπεριέχει και μία δόση αφέλειας καθώς συνιστά προτροπή σε παραβατικότητα.

Διότι το να επιχειρείται να απαγορευτεί η μουσική κατά την επαναλειτουργία του κλάδου εστίασης, και δη αποκλειστικά σε ανοικτούς χώρους, ενώ έχουν προηγηθεί σκηνές… ροκ στις διάφορες «μάχες της πλατείας», στις οποίες πρωταγωνίστησαν έως και αυτοκίνητα «ηχοσυστήματα», το προηγούμενο διάστημα, δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει ένα μέτρο αφέλειας.

Τούτων δοθέντων, η αποτελεσματικότητα και αυτού του μέτρου θα κριθεί στην πράξη, κρίνοντας ταυτόχρονα και τη σοφία της επιβολής του. Διότι το μεγάλο βήμα, ούτως ή άλλως, έγινε, με την επαναλειτουργία του κλάδου, έστω υπό τις συνθήκες που επιτάσσει η συνεχιζόμενη πανδημία. Η ύπαρξη ή μη μουσικής αποτελεί, ασφαλώς, μόνον το επιμύθιον. Η απαγόρευσή της, όμως, δεν παύει να συνιστά και μία ιδιότυπη «τιμωρία» για όσους επιχείρησαν να ανακτήσουν ορισμένες από τις παλιές τους συνήθειες, στην πατρίδα μας.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η επικείμενη εκπνοή της ισχύος του μέτρου στις 10 τρέχοντος, ας σημάνει και την ολοκλήρωσή του, ιδίως υπό το φως της επικείμενης επαναλειτουργίας του τουριστικού κλάδου στις 14 του μηνός. Ούτως ή άλλως, προς τι η πρόσκληση που απευθύνει η χώρα μας προς όσους αλλοδαπούς ταξιδιώτες, εάν τους στερήσει την απόλαυση της μουσικής;

Εγχωρίως βασανιζόμαστε αρκετά. Γιατί πρέπει να «εξαγάγουμε» αυτά τα βάσανα διεθνώς; Ας θυμηθούμε ότι μπορεί να υπάρχει μέτρο για τα πάντα.

Διαφορετικά...