Ο Ταραντίλης, το κερασάκι στην τούρτα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η χρονική συγκυρία κατά την οποία σημειώνεται η παραίτηση Ταραντίλη χαρακτηρίζεται από σειρά καίριων ζητημάτων. Πρωτίστως, από την ένταση της πανδημίας και του lockdown και των οικονομικών συνεπειών που τα συνοδεύουν, από την πολιτική θύελλα που έχει ξεσπάσει γύρω από την υπόθεση Λιγνάδη, αλλά και από τον απόηχο της κριτικής που δέχθηκε η κυβέρνηση για χειρισμούς της κατά τη θεομηνία «Μήδεια» ή την υπόθεση της Ικαρίας. 

Υπ’ αυτό το πρίσμα, μολονότι η εναγώνια προσπάθεια που κατέβαλε η κυβέρνηση να προσδώσει μη πολιτικά κίνητρα στην παραίτηση του έως χθες εκπροσώπου της είναι απολύτως κατανοητή και επίσης απολύτως σεβαστές οι διαβεβαιώσεις του ιδίου του κ. Ταραντίλη, ότι οι λόγοι της παραίτησής του είναι οικογενειακοί, η πράξη του δεν παύει να έχει, κυρίως, πολιτικό χαρακτήρα. Κρίσιμο, υπό τις παραπάνω περιστάσεις.

Αποκτά, δε, ιδιαίτερη κρισιμότητα σε συνδυασμό με την υπόθεση Κουφοντίνα, την οποία θα κληθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση διαμέσου -και- του εκπροσώπου της, σε περίπτωση μοιραίας κατάληξης.

Έτσι, λοιπόν, όσο σεβαστοί κι αν είναι οι οικογενειακοί λόγοι τους οποίους επικαλείται ο φίλτατος κ. Ταραντίλης, τόσο στην επιστολή της παραίτησής του όσο και στην ανάρτηση στην οποία προχώρησε μετά τις αιτιάσεις που διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η παραίτησή του είναι, κυρίως, μία πολιτική πράξη.

Εάν προσμετρήσει κανείς, δε, ως οφείλει, όσα διαδραματίστηκαν εσχάτως στο «εικονικό» press-room, με τον κ. Ταραντίλη να αποδίδει σε προσωπικούς λόγους την παραίτηση Λιγνάδη, ενώ μόλις λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα συνάδελφοί του, υπουργοί, δήλωναν ότι η παραίτηση ζητήθηκε, οι λόγοι της παραίτησης του ιδίου καθίστανται, ενδεχομένως, περισσότερο κατανοητοί.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η παραίτηση Ταραντίλη, η οποία προφανώς αποτελεί «βούτυρο στο ψωμί» της αντιπολίτευσης, σημειώνεται ως η κορύφωση της αρνητικής επικοινωνιακής συγκυρίας που κατατρέχει το τελευταίο διάστημα την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Βάρυνε αυτή η συγκυρία στο σκεπτικό του κ. Ταραντίλη ή των πολιτικών του προϊσταμένων, ως προς τη λήψη της τελικής απόφασης; Άγνωστο και υπό τις περιστάσεις αδιάφορο. Αυτό που έχει σημασία, ωστόσο, άπτεται της ικανότητας της κυβέρνησης να τοποθετηθεί τόσο έμπρακτα όσο και δια της επικοινωνίας, στις μείζονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο τόπος. Αυτή η δυνατότητα, δε, κρίνεται διαρκώς.

Μολονότι οι πανεπιστημιακές δάφνες και το ακαδημαϊκό έργο του κ. Ταραντίλη είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως, η επικοινωνιακή του δεινότητα από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου δοκιμάστηκε σκληρά και κατά τα φαινόμενα τον οδήγησε στα όριά του.

Ο νέος εκπρόσωπος, σε περίπτωση που δεν παραμείνει στη συγκεκριμένη θέση η κα Αριστοτελία Πελώνη, μέχρι χθες αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, θα κληθεί να διαχειριστεί όχι μόνον τα «απόνερα» της παραίτησης Ταραντίλη όσο, κυριότερα, το περιβάλλον εντός του οποίου αυτή σημειώθηκε. 

Ένα περιβάλλον διαρκώς επιδεινούμενο, στο μέτωπο της πανδημίας και των οικονομικών επιπτώσεών της, στο πεδίο της ίδιας της οικονομίας, η οποία υπό τις περιστάσεις καθυστερεί να ανακάμψει αλλά και σε ζητήματα που βρίσκονται «σε εξέλιξη» όπως η υπόθεση Κουφοντίνα ή βεβαίως, τα ελληνο-τουρκικά. 

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ευλόγως, η επιλογή Μητσοτάκη για το συγκεκριμένο πόστο εκτιμάται ως καταλυτικής σημασίας για την εικόνα της κυβέρνησής του και την περαιτέρω πορεία της. Οι δύο πρώτες επιλογές είχαν την κατάληξη που είχαν. Η τρίτη θα έχει καλύτερη τύχη;