Πανεπιστήμια και συντεχνίες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Συνιστά η ύπαρξη των πανεπιστημίων αυτοσκοπό; Εξυπηρετεί κάποια τρίτη λογική ή σκοπός της είναι η προαγωγή της επιστημονικής γνώσης και έρευνας;

Το ερώτημα ευλόγως προκύπτει υπό το φως όσων είχαν να σχολιάσουν οι πρυτάνεις των ΑΕΙ της χώρας, στη διάρκεια πρόσφατης τηλεδιάσκεψης με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, επί του νομοσχεδίου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση και ορίζει, κυρίως, τρία τινά: τη βάση εισαγωγής, την ανώτατη διάρκεια των σπουδών και την ασφάλεια εντός των ΑΕΙ.

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, λοιπόν, εκτιμά ότι «... η θέσπιση μίας Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής συνεπάγεται μια σημαντική μείωση του συνολικού αριθμού των μαθητών/τριών που εισάγονται στα ΑΕΙ» και γι' αυτό τον λόγο πιστεύει ότι «η Πολιτεία οφείλει να προνοήσει για τις εναλλακτικές μορφές υψηλού επιπέδου Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης για τους νέους και τις νέες που δεν θα έχουν τη δυνατότητα φοίτησης στα δημόσια ΑΕΙ».

Δηλαδή τι μας λένε οι φίλτατοι πρυτάνεις; Πρώτον, είναι σαφές ότι εάν υιοθετηθεί σύστημα βάσης, πολλοί και πολλές θα κοπούν. Με άλλα λόγια αποδέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι σήμερα το σύστημα νοσεί.

Δεύτερον, εάν κάποιος ή κάποια δεν πιάνει τη βάση για να μπει στο πανεπιστήμιο, τότε «η Πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει για την παροχή εναλλακτικών μορφών υψηλού επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» και τρίτον -εμμέσως- σκεφτείτε για τη δημιουργία κάποιων άλλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία αν και δεν θα είναι ΑΕΙ, θα παρέχουν εκπαίδευση επιπέδου ΑΕΙ.

Δεν κρύβουν, δε, οι φίλτατοι πρυτάνεις, ότι «... τα Περιφερειακά Πανεπιστήμια θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις ως προς τον αριθμό των εισακτέων τους από το νέο σύστημα εισαγωγής» και εκφράζουν «... ιδιαίτερη ανησυχία για τη βιωσιμότητα μεγάλου αριθμού Τμημάτων των Περιφερειακών Ιδρυμάτων», υποστηρίζοντας ότι η ίδρυσή τους «... συνδέθηκε με συγκεκριμένους εθνικούς και αναπτυξιακούς σκοπούς». Ζητούν, μάλιστα, η χρηματοδότηση των Περιφερειακών Πανεπιστημίων να αποσυνδεθεί από το ζήτημα του αριθμού των εισακτέων.

Κοντολογίς, οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας δηλώνουν ευθαρσώς ότι ενδιαφέρονται κυρίως για τη διατήρηση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων και όχι για τη θέσπιση ενός συστήματος αξιολόγησης των εισακτέων στα ιδρύματα αυτά.

Φυσικά δεν λείπει και η διατύπωση ενστάσεων, τόσο ως προς την επιβολή ανώτατου ορίου φοίτησης όσο και ως προς το ζήτημα της ασφάλειας εντός των χώρων των Πανεπιστημίων, καθώς υιοθετούνται επί του ζητήματος αυτού οι σχετικές (αρνητικές) αποφάσεις των Συγκλήτων των Πανεπιστημίων.

Υπό το φως όλων αυτών, όμως, προσομοιάζουν προς δασκάλους ή συνδικαλιστές οι πρυτάνεις της χώρας; Τι δηλώνουν ότι τους ενδιαφέρει περισσότερο; Η βιωσιμότητα των περιφερειακών ΑΕΙ ή η προαγωγή της γνώσης και της έρευνας;

Η αντίθεση που εκφράζεται τόσο στην υιοθέτηση ενός ελάχιστου μέτρου αξιολόγησης και αριστείας, διότι εντέλει αυτό αφορά η θέσπιση μίας ελάχιστης βάσης εισαγωγής, όσο και στον τερματισμό του φαινομένου των «αιώνιων φοιτητών», ενώ εκφράζεται αγωνία για τη «βιωσιμότητα» των Περιφερειακών ΑΕΙ, τι αντικατοπτρίζει αν όχι μία συντεχνιακή αντίληψη των πραγμάτων;

Ως κορωνίδα δε των πρυτανικών ενστάσεων πρέπει να εκληφθεί η προτροπή τους προς την Πολιτεία για την αποσύνδεση της χρηματοδότησης των Περιφερειακών Πανεπιστημίων από τον αριθμό των εισακτέων. Αυτό ενδιαφέρει. Η διατήρηση θέσεων και μισθολογίων, ανεξαρτήτως του έργου ή των αναγκών.

Όλο αυτό, όμως, δεν λέγεται πανεπιστήμιο. Υπάρχουν άλλοι, περισσότερο δόκιμοι όροι.