Ελληνοτουρκικά: Ας αρχίσει ο χορός!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο, η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο, η σύναψη στρατηγικής συνεργασίας με τα ΗΑΕ, καθώς και σειρά άλλων επιτευγμάτων εξωτερικής πολιτικής, όπως η συναπόφαση Ελλάδας - Αλβανίας να προσφύγουν στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο για την επίλυση των διαφορών τους αναφορικά με την ΑΟΖ, κατέστησαν εφικτές, κυρίως, για έναν λόγο: υπήρξε η βούληση για την εξασφάλισή τους.

Από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών έως τώρα, δηλαδή καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, προφανώς δεν επιδείχθηκε αντίστοιχη βούληση. Ήταν μία περίοδος κατά την οποία κυριάρχησε το λεγόμενο «δόγμα Μολυβιάτη», περί «ακινησίας» στα ελληνοτουρκικά. Μπορεί να προσέφερε δεκαετίες ειρήνης στη χώρα μας, αλλά συνάμα διατήρησε ακέραιους τους λόγους για τους οποίους μπορεί να καταρρεύσει αυτή η ειρήνη.

Από την περίοδο αυτή η Ελλάδα εξήλθε εξαιτίας, κυρίως, δύο εξελίξεων. Πρώτον, εκείνων που αφορούν στη Συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία και δεύτερον, εκείνων που αφορούν στα πετρελαϊκά ζητήματα της Κύπρου, τα οποία βοήθησαν κατ’ ορισμένους ή ανάγκασαν κατ’ άλλους, την επαναφορά της ελληνοτουρκικής διαφοράς στο προσκήνιο, κατά τρόπο επιτακτικό.

Ανεξάρτητα, όμως, από την όποια δυναμική του συγκεκριμένου ζητήματος, είναι σαφές ότι μόνον η υπέρβαση της διαφοράς που έχουμε με τη γείτονα, μέσω διαλόγου και στη βάση όσων ορίζει το διεθνές δίκαιο και το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, μπορεί να εξασφαλίσει μία βιώσιμη ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των δύο χωρών.

Η Ελλάδα έχει επανειλημμένως καταστήσει σαφή την πρόθεσή της να καταφύγει σε διάλογο με την Τουρκία, για την επίλυση της εκκρεμούς  διαφοράς περί την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, στον βαθμό που η γείτονα απόσχει από προκλήσεις ή πιέσεις επί του πεδίου.

Όπως επίσης έχει διατυμπανίσει τη βούλησή της, σε περίπτωση αδυναμίας επίλυσης της διμερούς διαφοράς με την Τουρκία, να την παραπέμψει προς επίλυση, βάσει συνυποσχετικού, στο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ευλόγως οφείλουμε να σταματήσουμε «να παίζουμε τις κουμπάρες»,  όπως είπε χθες μία ψυχή και να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου με τη γείτονα, με στόχο την επίλυση της διαφοράς μας ή την παραπομπή της προς επίλυση από αυτό το δικαστήριο.

Ούτε αυτοσκοπός είναι η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία από την ΕΕ, σε περίπτωση που προσεγγίσουμε το χρονικό ορόσημο του Μαρτίου δίχως διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, ούτε προάγονται τα εθνικά συμφέροντα από την περαιτέρω διατήρηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας.

Η όποια εξέλιξη, όμως, αυτής της υπόθεσης προφανώς δεν εναπόκειται αποκλειστικά στην Ελλάδα. Η χώρα μας θα συμμετάσχει στις νέες διερευνητικές επαφές, που όπως ανακοινώθηκε ξεκινούν στις 25 Ιανουαρίου, ως ισότιμος συνομιλητής και όχι ως «ηττηθείσα χώρα», ώστε να συζητήσει επί μίας «αναθεωρητικής ατζέντας». Η Τουρκία είναι προετοιμασμένη να πράξει το ίδιο; Μόνο η πορεία των πραγμάτων μπορεί να αποφανθεί επ’ αυτού.

Όποια κι αν είναι η τελική έκβαση, όμως, δεν πρόκειται να καταλήξουμε σε αυτήν, εάν δεν υπερβούμε τη διστακτικότητα των προηγούμενων ετών και δεν καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου με τη γείτονα. Βάσει προσυμφωνημένου πλαισίου και μακριά από πιέσεις, αλλά πάντως στο τραπέζι του διαλόγου, επί του ζητήματος το οποίο αναγνωρίζουμε ως τη μόνη διαφορά μας.

Κατά τα λοιπά, ισχύει αυτό που διεμήνυσε την Κυριακή μία άλλη ψυχή: «Τα προγνωστικά στο τέλος του αγώνα, μόνο».